ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ !!!!!!!!!!!
Το Νίκο τον γνωρίσαμε στις αρχές του 2012 όταν αρρώστησε για πρώτη φορά.
Δεν είχε καλά, καλά συνέλθει από το χειρουργείο που υποβλήθηκε και ήρθε στη Φλόγα με το αναπηρικό καρότσι, για να μας εμπιστευτεί το κουμπαρά του, “για τα παιδιά” όπως μας είπε.
Αργότερα, όταν γιορτάσαμε τα 30 χρόνια της ΦΛΟΓΑΣ στο ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ σε μια πανηγυρική εκδήλωση, (μπορείτε να τη δείτε ολόκληρη στο Youtube στο κανάλι μας), τιμήσαμε το Νίκο και στο πρόσωπο του κάθε παιδί της Φλόγας. Τιμήσαμε τη δύναμη, την αξιοπρέπεια, την ωριμότητα, το θάρρος, την υπέρβαση.
Αργότερα ο Νίκος παρουσίασε υποτροπή με αποτέλεσμα να χάσει το πόδι του. Για το σήμερα, δεν έχουμε λόγια. Μπορείτε να δείτε μόνοι σας τον αγώνα του Νίκου που συνεχίζεται.
Μην αφήνετε την ανάρτηση μας απόψε να περάσει “έτσι”.
Σκεφτείτε τις προτεραιότητες σας, δώστε χώρο στη ζωή σας για τα παραδείγματα που βρίσκετε στο δρόμο σας, νέοι στόχοι υπάρχουν πάντα για όλους μας. ‘ Ένας έφηβος, δίνει μαθήματα ζωής. Ένας έφηβος δίνει μαθήματα δύναμης και θάρρους για όλους μας.
Ένα like στη σελίδα του Νίκου. (Νίκος Παπαγγελής – Nikos Papagelis)
Με ένα like μπορούμε να του δείξουμε ότι είμαστε εδώ και ότι προσπάθειες, τόσο σπάνιες σαν τη δική του, δεν περνάνε απαρατήρητες.
Αυτό για να του πούμε, Νίκο, ναι παίρνουμε παράδειγμα από τη δύναμη σου, για να δώσουμε άλλη αξία στη ζωή μας και να εκτιμήσουμε τα καλά που έχουμε στα χέρια μας.
————————
Ας θυμηθούμε μια προηγούμενη αναφορά που είχαμε κάνει για τον Νίκο, συγκλονισμένοι από τον αγώνα το δικό του και της οικογένειας του όταν έκανε το δεύτερο χειρουργείο μετά την υποτροπή.
ΣΤΙΓΜΕΣ ………
Η μέρα είναι Πέμπτη, 24 Απριλίου 2014. Καθισμένες στα σκαλοπάτια μεταξύ τετάρτου και πέμπτου ορόφου στο Νοσ. Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, έξω από τα χειρουργεία. Στο ένα σκαλοπάτι η μάνα, στο παραπάνω η γιαγιά. Ο Νίκος, ο δικός τους Νίκος, στα χέρια Θεού και ανθρώπων μέσα στο χειρουργείο από νωρίς το πρωί…. Πήγε μεσημέρι και ακόμα…..
Κόσμος ανεβαίνει, κατεβαίνει, γιατροί, νοσηλευτές, ασθενείς, τραυματιοφορείς …. Στα μάτια της γιαγιάς και της μάνας όλοι αυτοί είναι σκιές. Δεν έχουν πρόσωπο, δεν έχουν χρώμα, ούτε καν πνοή. Μόνο ένα κενό, ένα τίποτα. Τώρα αυτές, μάνα και κόρη, βρίσκονται αλλού. Αυτή είναι η δεύτερη φορά μετά από καιρό, έξω από αυτό το ίδιο χειρουργείο και το μέλλον αυτή τη φορά φαίνεται ακόμα πιο δύσκολο.
Οι ώρες περνούν, όπως και να έχει, ο Νίκος θα βγει από το χειρουργείο. Η μάνα θα είναι εκεί, θα κρατάει το χέρι, θα σκουπίζει το μέτωπο, όρθια, ακούραστη σε κάθε προσταγή και κάθε επιθυμία !! Όμως ο πόνος για το 15χρονο αγόρι θα είναι μόνο δικός του !! Κι η μάνα θεατής σ ένα θέατρο παραλόγου, χωρίς κανένα δικαίωμα να ανέβει στη σκηνή να επηρεάσει την εξέλιξη.
Τότε είναι που ανοίγονται μπροστά της – σαν από θαύμα – τα τρίσβαθα της ψυχής της για να ανασύρει δυνάμεις από τα σκοτεινά και απόκρυφα μέρη του ανθρώπινης φύσης. Κι εκεί που νόμιζε ότι δεν θα το αντέξει, με έκπληξη διαπιστώνει ότι αντέχει, γιατί ο Νίκος την έχει ανάγκη και γιατί είναι μάνα !!!
Κόσμος ανεβαίνει, κατεβαίνει, γιατροί, νοσηλευτές, ασθενείς, τραυματιοφορείς ….
Η ζωή συνεχίζεται, χτες, σήμερα, αύριο ………………..
Από καρδιάς ας ευχηθούμε τα καλύτερα για το Νίκο !!!
(και τον κάθε Νίκο που δίνει τον ίδιο αγώνα)
