Μοιάζει τελικά να επιβεβαιώνεται η υπόθεση ότι λίγο πριν τον θάνατο, οι πιο δυνατές μας αναμνήσεις περνούν μπροστά από τα μάτια μας.
Οι επιζώντες που συμμετείχαν στη μελέτη ανέφεραν λεπτομερώς πως “έβλεπαν” διάφορα γεγονότα από τη διάρκεια της ζωής τους (όχι με χρονολογική σειρά και μερικά από αυτά τα έβλεπαν και ταυτόχρονα) καθώς πλησίαζαν στον θάνατο.
Μια επιστημονική ομάδα από το πανεπιστήμιο Hadassah στην Ιερουσαλήμ ανέλυσε επτά τέτοιες μαρτυρίες και υποστηρίζει ότι το φαινόμενο αυτό μπορεί να ξεκινάει από εκείνα μέρη του εγκεφάλου όπου αποθηκεύονται μνήμες του εαυτού μας, τα οποία, σύμφωνα με τους ερευνητές, είναι από τα τελευταία μέρη του εγκεφάλου που επηρεάζονται από μια πιθανή έλλειψη οξυγόνου και απώλεια αίματος από τον εγκέφαλο.
Η εν λόγω έρευνα δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Consciousness and Cognition.
Ένας από τους συμμετέχοντες στην μελέτη, δήλωσε: “Δεν υπάρχει γραμμική εξέλιξη, υπάρχει έλλειψη χρονικών ορίων (…) Ήταν σαν να είσαι εκεί για αιώνες. Δεν ήμουν στο χρόνο/χώρο, οπότε αυτή η ερώτηση είναι αδύνατο να απαντηθεί (…) Ήταν μια στιγμή και χίλια χρόνια… ταυτόχρονα, αλλά και όχι”.
Και συνέχισε: “Όλα έγιναν με την μία, ή κάποιες εμπειρίες μέσα στην επιθανάτια εμπειρία μου ήταν σε εξέλιξη ταυτόχρονα μαζί με άλλες, αν και το ανθρώπινο μυαλό μου τις διαχωρίζει σε διαφορετικά γεγονότα”.
Ένας άλλος δήλωσε: “Μπορούσα να μπω μεμονωμένα σε κάθε άτομο που έβλεπα εκείνη την στιγμή και να αισθανθώ τον πόνο που είχε στην ζωή του… Ήταν σαν να είχα την άδειά του για να δω αυτό το κομμάτι του και να νιώσω ό,τι ένιωθε”.
Στην έρευνα αναφέρεται επίσης: “Το να ξαναβιώνει κανείς τη δική του ζωή, τα γεγονότα που έχει ζήσει, το λεγόμενο LRE (life-review experience, αναθεώρηση των εμπειριών της ζωής του) είναι ένα φαινόμενο με καλά καθορισμένα χαρακτηριστικά. Τα δευτερεύοντα στοιχεία αυτής της εγκεφαλικής διαδικασίας μπορεί να είναι επίσης εμφανή ακόμα και σε υγιείς ανθρώπους”.
“Αυτό δείχνει ότι υπάρχει μια αναπαράσταση των σημαντικών γεγονότων της ζωής του ατόμου ως μια συνέχεια του γνωστικού συστήματος του εγκεφάλου και, ίσως, αυτό να εκφράζεται σε ακραίες συνθήκες ψυχολογικής και φυσιολογικής/βιολογικής πίεσης”.
