της δημοσιογράφου, Ελένης Βασιλοπούλου @elena_juniorsclub
Τι χρειάζεσαι πραγματικά, το έχεις σκεφτεί; Οι προτεραιότητες είναι αυτές που αλλάζουν τη ζωή σου. Οι στόχοι είναι πραγματικοί, είναι όμως ουσιαστικοί;
Τρέχεις για να προσφέρεις ένα καλύτερο μέλλον στην οικογένειά σου. Τρέχεις αλλά ¨χάνεις¨ την οικογένειά σου….
Συμβάλλεις στην πρόοδο της κοινωνίας. Συμβάλλεις, αλλά ¨χάνεις¨ την επαφή σου με αυτή.
Στοχεύεις στην προσωπική σου ανέλιξη. Στοχεύεις, αλλά κάνεις λάθος το στόχο και έτσι, χάνεις τον εαυτό σου.
Πώς σε έκαναν έτσι; Γιατί να χάσεις το ταξίδι…;
Να ζεις, ακόμα και τη φουρτούνα μωρέ… κι’ άσε τη λίμνη που σε σαπίζει. Ποιο παραθύρι φωτίζει τη μοίρα σου; Το φως του ήλιου σε συγκινεί; Αν δε γευτείς την αλμύρα, πώς ξέρεις τι είναι θάλασσα; Αν δεν τριφτείς στην άμμο, πως θα νιώσεις την ηδονή της;
Ζεις μονάχα για τους άλλους… Σαν ένα πιόνι στην παγίδα της σκακιέρας, παίζεις νομίζοντας ότι θα νικήσεις. Παίξε, αλλά στήσε τα πιόνια εσύ, στη σκακιέρα της ζωής σου. Όρισε ακόμα και το ¨νήμα¨ της ζωής σου, γιατί εσύ επηρεάζεις τον εαυτό σου.
Κι’ αν έχεις πουλήσει τη ψυχή σου στο διάολο, τότε σκότωσες τον εαυτό σου κι’ έτσι χαμόγελο δε θα ζωγραφιστεί στο πρόσωπό σου. Αλάργα, κείτεται το άψυχο κουφάρι σου, μα εσύ πλανιέσαι και κοντόφθαλμα πορεύεσαι.
Πόσες φορές, ακόμα, θα δεινοπαθήσει το κορμί και η ψυχή σου; Ποια αγαθά επιδιώκεις να κατακτήσεις με κόπο; Τι αλλοτριώνει το χαρακτήρα σου;
Η ζωή σου γίνεται πιο εύκολη…. Η ζωή σου, είναι στ’ αλήθεια πιο εύκολη;
Η ευτυχία της προσωπικής δημιουργίας χάνεται όταν στο αλυσιδωτό σύστημα της εμποροποίησης, η παραγωγικότητα αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς (αυτό δε θεωρείται κακό, αν θέλουμε να έχουμε οικονομική πρόοδο…) Ο ανταγωνισμός λειτουργεί ως ¨μέσο¨ ώθησης για να παράγεις περισσότερο… Η αποτελεσματικότητα σε συνδυασμό με την ποιότητα σε ανεβάζουν στην πυραμίδα της κοινωνικής αποδοχής. Και ;;; Είναι αυτός ο δικός σου στόχος;
Θα ¨ματώσεις¨ για να πετύχεις;;; Κι΄αν ματώσεις, θα το κάνεις γιατί έθεσες τους δικούς στόχους;;;
Σε μια κοινωνία διεφθαρμένη που μετατρέπει τους ρομαντικούς σε επαναστάτες. Οι αποφάσεις σου, αιχμηρές για εκείνους ή για εσένα. Οι αποφάσεις σου, να είναι διαυγείς, ηθικές και κυρίως δικές σου… Αλλιώς, θα είσαι ένοχος για τις αποφάσεις των άλλων, ένοχος για τις επιλογές άλλων, ένοχος για τη δειλή συμμετοχή σου στη ζωή…
…Και θα έρθει η στιγμή όπου θα πεις: “Θυσίασες δειλέ, τον εαυτό σου;;;”
Ποια στιγμή όμως… αν προλαβαίνεις ακόμη και τώρα, μπορείς… μπορείς να κάνεις το ταξίδι που ονειρεύτηκες… Μπορείς να ζήσεις χαμογελώντας κάθε φορά που θα ιδρώνεις γι ότι κατάφερες και είναι δικό σου… Μπορείς να χαρείς την οικογένεια σου… Μπορείς να δημιουργήσεις, να ερωτευτείς, να αισθανθείς τον αέρα και τον ήλιο στο πρόσωπο σου.
Μην αφήνεις το αύριο να σου κλέβει τις επιθυμίες…, τα όνειρα, τη ζωή…
Αν δε το κάνεις σήμερα, τότε το ¨Σήμερα¨ μπορεί να μην υπάρξει πια… Γιατί…
…Σήμερα ετελέσθη η εξόδιος ακολουθία. Λόγια περίτρανα, περγαμηνές σ’ απέδωσαν μα εσύ τώρα, θωρείς με θλίψη το χαμό σου. Τώρα, διψάς για ζωή, μα είναι αργά…
τον έχασες τον εαυτό σου…
¨αφιερωμένο σε όσους πίστεψαν σε εμένα…¨
