Λίγο τα κατάλοιπα του παρελθόντος, λίγο η αμέλεια και η απειρία, κάνουν αρκετούς άντρες που έγιναν για πρώτη φορά μπαμπάδες να υποπίπτουν σε λάθη και παραλείψεις σε διάφορους τομείς που άπτονται της νέας πραγματικότητας μετά τη γέννηση του παιδιού.
Φοβούνται να δείχνουν συχνά την τρυφερή τους πλευρά και γενικά να είναι ιδιαίτερα εκδηλωτικοί με το παιδί τους, αφού «είναι άντρες» και δε συνάδει με τη φύση τους. Ένα από τα κατάλοιπα του παρελθόντος στα οποία κάναμε μνεία παραπάνω…
Είναι περισσότερο αμελείς από τη σύντροφό τους, όταν κληθούν να μείνουν με το παιδί μόνοι τους για κάποιες ώρες. Φυσικά δεν εννοούμε ότι αφήνουν, για παράδειγμα, το παιδί νηστικό, αλλά για λιγότερο σημαντικά ζητήματα, τα οποία η μαμά θα διεκπεραίωνε στην εντέλεια αν ήταν παρούσα-για ευνόητους λόγους.
Πολλές φορές, ιδιαίτερα το πρώτο διάστημα μετά τη γέννηση του παιδιού τους, νιώθουν παραμελημένοι, επειδή η σύντροφός τους ασχολείται, σχεδόν εξ ολοκλήρου με εκείνο. Καλό είναι να αφήσουν στην άκρη τον εγωισμό τους και να συνειδητοποιήσουν ότι είναι απόλυτα λογικό να αποτελεί το μωρό πρώτη προτεραιότητα και για τους δυο τους, όχι μόνο για τη σύντροφο. Οι προσωπικές ανάγκες και οι ανασφάλειες των γονιών έρχονται πλέον σε δεύτερη μοίρα.
Δείχνουν απροθυμία ή έστω έλλειψη διαθεσιμότητας να μοιραστούν με τη σύντροφό τους τις δουλειές του σπιτιού ή να τη βοηθήσουν με το παιδί και, όταν το κάνουν, γίνεται κατόπιν δικής της προτροπής. Έτσι, η χείρα βοηθείας που παρέχουν χάνει το πραγματικό νόημά της, αφού στερείται αυθορμητισμού.
