του Λεωνίδα Πανόπουλου, ιδ. βιβλιοπωλείου Anima Libri και εκδοτικού οίκου Αχαϊκές Εκδόσεις
Ανακοινώθηκε ο νέος διευθυντής της δραματικής σχολής της Πάτρας ο οποίος όπως εμφατικά αναφέρεται στην ανακοίνωση του ΔΗΠΕΘΕ κρίθηκε με απολύτως αντικειμενικά κριτήρια… η τέτοια έμφαση αρχικά μου έδωσε την εντύπωση ότι ίσως υπήρχε περίπτωση να μην αξιολογηθεί με αντικειμενικά κριτήρια… αλλά πάμε παρακάτω.
Τη θέση του Τσέζαρις Γκραουζίνις αναλαμβάνει ο κ. Σωτήρης Χατζάκης.
Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις είναι ένας άνθρωπος γνωστός από παλιά στην Πάτρα. Δεν μπαίνω στο θέμα της καλλιτεχνικής αξίας του Γκραουζίνις γιατί ως γνωστόν είναι ευκολότερο να μπει πλούσιος στον παράδεισο παρά να τα βρουν μεταξύ τους όσοι ασχολούνται με τις καλλιτεχνίες…ΑΛΛΑ…υπάρχουν και τα έργα κι αυτά μιλάνε καλύτερα: Ο Γκραουζίνις ανέλαβε την δραματική σχολή της πόλης όταν τελούσε υπό διάλυση (μετά την αποχώρηση του Αμπαζή και με την έλευση της νέας δημοτικής αρχής του Πελετίδη τότε), την ξαναέστησε στα πόδια της και την έσπρωξε μπροστά: απόδειξη οι απόφοιτοι της σχολής που ευδοκιμούν και παλεύουν σε άλλες θεατρικές σκηνές της Πάτρας αλλά και αλλού.
Για όσους γνωρίζουν έστω και λίγο πως είναι να ανασταίνεις πεθαμένο ίσως μπορέσουν να καταλάβουν τη δυσκολία του εγχειρήματος…
Πέραν αυτών ο Γκραουζίνις δεν είναι κανένας τυχαίος θεατρικός. Όπως και να το μετρήσει κανείς είναι ένας άνθρωπος ο οποίος με τις εμπειρίες, το βιογραφικό και τη διεθνή του καριέρα αποτελούσε για την Πάτρα πολιτιστικό κεφάλαιο.
Και το ερώτημα είναι: Πως αξιοποίησε η πόλη και το ΔΗΠΕΘΕ της αυτό το κεφάλαιο; Πως και γιατί δεν έχει θέση στο καλλιτεχνικό υπερυψηλό επίπεδο της επαρχικής μας μικρής πόλεως;
Ποιος μπορεί να εξηγήσει το γεγονός ότι όσα χρόνια βρίσκεται στην πόλη και διευθύνει τη Δραματική της Σχολή δε δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχει ή να συμπράξει σε μια παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας; Έτυχε; Δεν μας έκανε; Έπρεπε δηλαδή να πήξουμε στους Γαλιλαίους και τους Μικροαστούς, στην ανεκδιήγητη Τρισεύγενη, σε κάτι παραγωγές μεγαλεπήβολες και πολυέξοδες που πήγαν άπατες (εκείνος ο έρμος Οιδίποδας του 2018) και τρέχα γύρευε…Αλήθεια τι εισιτήρια έχουν κόψει μέχρι σήμερα οι παραγωγές του ΔΗΠΕΘΕ (χωρίς να μετρήσουμε τα σχολεία); Πόσα κόστισε και γιατί η καλοκαιρινή παραγωγή του Οιδίποδα το καλοκαίρι του 2018; Γιατί είδα κάποτε στη Διαύγεια το νούμερο και έβγαλαν πεταλουδίτσες τα ματάκια μου. Και είναι αλήθεια ότι η μερίδα του λέοντος των κερδών (υποθέτω ότι υπάρχουν) από την φετινή εμπορική (αλλά αλίμονο όχι καλλιτεχνική) επιτυχία του Προμηθέα σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Χ.Τσακίρη ανήκουν στον έτερο ιδιώτη συμπαραγωγό και όχι στον Δήμο;
Όπως και να ‘χει η μεν Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας μετά το σοκ που υπέστη μπόρεσε χάρη στον Γκραουζίνις και τους υπόλοιπους συνεργάτες και δασκάλους της σχολής να σταθεί στα πόδια της κι εμείς να καμαρώνουμε σήμερα για τα παιδιά της, το δε ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας με τις παραγωγές του να έχει μετατρέψει τους φιλότιμους και θαρραλέους θεατές σε χορωδούς χασμουρητών.
Όλα ανάποδα κι απ’ την άλλη όλα γνωστά: το παιχνιδάκι είναι τόσο προβλεπόμενο που αηδιάζεις και να το γράφεις… Οπότε θα μου μείνει ο ενθουσιασμός που γνώρισα κάποια παιδιά από τη δραματική σχολή της Πάτρας και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να νιώσω τη δουλειά που γινόταν εκεί.
Κατά τα λοιπά ας ανεβάζει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ μας ό,τι αγαπά. Όραμα, σφρίγος, ορμή και εξωστρέφεια τα έχουμε ξεχάσει από το ΔΗΠΕΘΕ μας έτσι κι αλλιώς. Δεν ξέρω αν τα είχαμε και ποτέ, χωρίς να ξεχνάω ότι υπήρξαν βεβαίως και κάποιες μεμονωμένες εξαιρέσεις στον γενικό κανόνα της μούχλας. Όμως ο κάθε καλλιτεχνικός διευθυντής είναι περαστικός από την πόλη. Το θέατρο και η Δραματική Σχολή της όμως είναι περιουσία μας. Και βυζαντινισμοί σ’ αυτό δεν χωράνε και δεν γίνονται αποδεκτοί. Εκτός αν κάποιος νιώθει αυτοκράτορας οπότε αρμόδιες είναι άλλες υπηρεσίες…
