H Else Lasker-Schüler (Έλζε Λάσκερ-Σούλερ), η γερμανίδα ποιήτρια που ‘εγραψε τη δική της ιστορία, έχει σήμερα την τιμητική της, αφού η Google της αφιερώνει το σημερινό της doodle, εικονογραφημένο από την εικαστικό Cynthia Kittler, με αφορμή τα 151 χρόνια από τη γέννησή της.
Γεννημένη στις 11 Φεβρουαρίου 1869 στο Έλμπερφελντ, η επαναστάτρια της εποχής της, ανατράφηκε σε μια εξέχουσα εβραϊκή οικογένεια. Απέκτησε σημαντική μόρφωση μέσα στο σπίτι, από την μητέρα της, η οποία την ενθάρρυνε να πειραματιστεί και να διερευνήσει τα καλλιτεχνικά της ενδιαφέροντα.
Η Schüler συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μεγαλύτερους ανθρώπους του πνευματικού κόσμου, που έχουν γράψει έργα τους στη γερμανική γλώσσα. Θεωρείται δε ως ένα σημαίνον μέλος της καλλιτεχνικής κοινότητας του Βερολίνου η οποία επηρέασε σημαντικά την πορεία του γερμανικού μοντερνισμού.
Στο εγχείρημα αυτό συμμετείχαν πολλοί Εβραίοι καλλιτέχνες, οι οποίοι αργότερα θα δέχονταν σφοδρή επίθεση από τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό και είτε θα σκόρπιζαν σε όλες τις γωνιές του κόσμου, είτε θα έπεφταν θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Μία απ’ αυτούς ήταν και η Else Lasker-Schüler.
Το 1894, η Schüler παντρεύτηκε τον Jonathan Lasker και μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου αργότερα δημοσίευσε τα πρώτα της ποιήματα. Εντάχθηκε στους καλλιτεχνικούς κύκλους της γερμανικής πρωτεύουσας, συναναστρεφόμενη κορυφαίους λογοτέχνες της πόλης.
Στις 7 Φεβρουαρίου του 1937, μια ελβετική εφημερίδα δημοσίευσε το «Mein blaues Klavier» (Το μπλε πιάνο μου), το περίφημο ποίημά της στο οποίο αναφέρεται το σκίτσο του σημερινού Doodle.
Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έφυγε για την Ιερουσαλήμ όπου και εγκαταστάθηκε. Συνέχισε να γράφει ποιήματα εκεί δημιούργησε το σπουδαίο Mein blaues Klavier. Τον Ιανουάριο του 1945 υπέστη καρδιακή προσβολή. Κηδεύτηκε στους πρόποδες του ‘Όρους των Ελαιών.
Τέλος του κόσμου
Είναι ένα κλάμα μες στον κόσμο,
Σαν να ‘χει πεθάνει ο καλός θεός,
Κι ο μολυβένιος ίσκιος, που πέφτει,
Σαν τάφος βαραίνει.
Έλα, ας κρυφτούμε πιο σιμά…
Η ζωή κείτεται σ’ όλες τις καρδιές
Σαν σε φέρετρα.
Εσύ! Ας φιληθούμε βαθιά −
Τον κόσμο κρούει μια νοσταλγία,
Που απ’ αυτήν θα πεθάνουμε.
Το ερωτικό μου τραγούδι
Σαν μυστική κρήνη
Μουρμουρίζει το αίμα μου,
Πάντα για σένα, πάντα για μένα..
Κάτω από ένα κλυδωνιζόμενο φεγγάρι
Χορεύουν ψάχνοντας τα γυμνά όνειρά μου,
Παιδιά υπνοβατώντας,
Ανάλαφρα πάνω από θάμνους σκυθρωπούς.
Ω, τα χείλια σου είναι ηλιόλουστα…
Οι μεθυστικές αυτές ευωδιές των χειλιών σου…
Κι από γαλάζιους θυσάνους ασημοκυκλωμένος
Χαμογελάς εσύ…εσύ, εσύ.
Πάντοτε ο φλοίσβος έρποντας
Στο δέρμα μου
Πέρ’ απ’ τους ώμους μου −
Αφουγκράζομαι…
Σαν μυστική κρήνη
Μουρμουρίζει το αίμα μου.
