Ο Ουίνστον Λι είναι ένας καθηγητής ιστορίας απ’ το Κεντάκι, φίλος του Boredpanda.com. Μια μέρα λοιπόν έβαλε στους μαθητές του ένα διαγώνισμα για το ‘Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Σ’ αυτό, για να περάσεις έπρεπε να συγκεντρώσεις βαθμό μεγαλύτερο του 60 στα 100, ενώ ο πρώτος θα έπαιρνε 5 πόντους μπόνους με σκοπό να φτάσει πιο κοντά στο απόλυτο 100/100 ακόμα κι αν είχε γράψει λίγο χαμηλότερα.
Ο μαθητής με την καλύτερη βαθμολογία είχε 94 πόντους, οπότε με το μπόνους θα έφτανε στο 99 και θα άγγιζε το τέλειο – πράγμα που όλοι ξέρουμε τι σημαίνει στο ανταγωνιστικό σχολικό περιβάλλον, πόσο μάλλον στην Αμερική που η είσοδος στα πανεπιστήμια δεν έχει “πανελλήνιες” αλλά παίρνει σοβαρά υπόψιν της τη σχολική επίδοση των μαθητών. “Είναι ένα απίθανο παιδί!” είπε για το μαθητή του ο καθηγητής Λι. “Είχαμε τρομερά πολιτικά ντιμπέιτ μέσα στην τάξη – σε φιλικό επίπεδο πάντα! – κι ο τύπος πάντα έβρισκε κάτι ιδιοφυές να προσθέσει στην κουβέντα”.
Όσο λοιπόν διόρθωνε το διαγώνισμα του μαθητή του, ο Λι δεν έβρισκε τίποτα παράξενο, κλασικά άριστος. Μέχρι που έφτασε στο τέλος, και είδε αυτό:
Αυτός λοιπόν ο άριστος τύπος, άφησε έναν αστερίσκο με τον οποίο παρακαλεί τον καθηγητή του, αν είναι δυνατό να δώσει τους έξτρα πόντους του στο μαθητή με τη χαμηλότερη βαθμολογία. Κι αυτό έχει εντυπωσιακή σημασία σε τρία διαφορετικά επίπεδα:
1. Ο άριστος μαθητής προτιμά την ουσία απ’ τη λεπτομέρεια. Μπορεί να ζήσει με το άριστο 94 (που τελικά είναι κι ο πραγματικός του βαθμός!), εφόσον βοηθάει έτσι κάποιον άλλο.
2. Ο μαθητής με την τελευταία βαθμολογία νιώθει την ουσία της αλληλοβοήθειας και ίσως την “υποχρέωση” να κάνει το ίδιο όπου και όπως μπορεί, ειδικά αν αυτοί οι 5 βαθμοί κάνουν τη διαφορά – εδώ την έκαναν: ο τελευταίος είχε γράψει 58 και με το +5 που πήρε μπόρεσε να περάσει το μάθημα.
3. Η διαφορά πρώτου με τελευταίο μειώθηκε (κατά 10 ολόκληρες μονάδες!) κι αυτό βοηθάει στην ομοιογένεια της τάξης.
Το ερώτημα ωστόσο που έκαναν πολλοί: “Μα είναι δίκαιο αυτό; Είναι θετικό για το σύστημα παιδείας;”
Λοιπόν, τη γνώμη μας; Δίκαιο δεν είναι, είναι όμως ζεστό, είναι μια ένδειξη φιλίας και συντροφικότητας. Κι ο ανταγωνιστικός, πιεστικός, αγχωτικός κόσμος που έχουμε σήμερα, έχει ανάγκη την ανάσα, τη φιλία, την αλληλοβοήθεια.
Όσο για το σύστημα παιδείας; Αν δεν φροντίζει να διδάξει στους ανθρώπους τα οφέλη της κοινής δουλειάς, της εμπιστοσύνης και της συντροφικότητας, τότε για πάντα θα ‘ναι σύστημα εκπαίδευσης. Και δεν θα γίνει παιδείας, όσες πληροφορίες κι αν διδάξει για το ‘Β Παγκόσμιο Πόλεμο…
Αναδημοσίευση από το borepanda
