της Αναστασίας Παπαγεωργίου – τελειόφοιτης Οικονομικού Πανεπιστημίου Πατρών – Αρθρογράφος στο juniorsclub.gr
Είναι τουλάχιστον εξοργιστική η ανευθυνότητα των περισσότερων από εμάς. Απογοητεύομαι συνεχώς από την αντίδραση μεγάλης μερίδας ανθρώπων που δεν έχει την ωριμότητα να καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασης που ζούμε τελευταία. Προφανώς δεν έχω σκοπό να σπείρω τον πανικό, ούτε να εκφράσω κάποια ακραία άποψη όμως αυτός ο “ωχαδερφισμός” της νέας γενιάς, της γενιάς μου, μπορεί να με θυμώσει βαθιά.
Βιώνουμε μια κρίση σαν χώρα και πρέπει να αντιληφθούμε επιτέλους την έννοια της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.
Είναι ξεκάθαρο και κατανοητό πως αυτός ο ιός δεν είναι θανατηφόρος σε νεαρές ηλικίες όταν δεν υπάρχει κάποια ευπάθεια, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν είναι επικίνδυνος. Οι γονείς, οι παππούδες, οι άνθρωποι μας με χρόνια προβλήματα βρίσκονται σε κάθε οικογένεια, σε κάθε σπίτι, σε κάθε γειτονιά. Γιατί αδιαφορούμε για αυτούς; Γιατί πάψαμε να τους αγαπάμε και να τους σεβόμαστε; Γιατί; Μα φυσικά γιατί μας ζήτησαν να περιορίσουμε τις κοινωνικές επιδείξεις του “φαίνεσθαι” στις εξόδους μας. Μας ζήτησαν να υπακούσουμε, να προσέξουμε τους συνανθρώπους μας πρώτα και ύστερα εμάς. Για αυτό κι αυτή η επιδεικτική ανυπακοή!!!
Ντρέπομαι βαθιά κάθε φορά που ακούω και βλέπω αυτόν τον τρόπο σκέψης, ειδικά σε νέους ανθρώπους. Θα ήλπιζε κανείς οτι μετά από όλα όσα πέρασε η γενιά μας θα είναι διαφοροποιημένη, θα ξεχωρίζει, θα σκέφτεται το κοινό συμφέρον λίγο περισσότερο. Αλλά όχι! Λίγο μας ενδιαφέρει αν κολλήσουμε 5 άτομα γύρω μας που ίσως χάσουν την ζωή τους για να κάνουμε εμείς το κέφι μας…
Συγγνώμη…
Ντρέπομαι…
