από την Μαρία Σκαμπαρδώνη
Να είμαι ένα παιδί που δεν καταλαβαίνει θέλω. Ναι, δε θέλω να καταλαβαίνω τον περίεργο και ακατανόητο κόσμο των ενηλίκων. Να με ενδιαφέρει μόνο το παγωτό σοκολάτα-φράουλα και να θεωρώ πολυτιμότερα τα ζαχαρωτά από τα χρήματα επειδή αυτά τρώγονται.
Να είμαι ένα παιδί που δεν καταλαβαίνει θέλω. Να μαλώνω και μετά να τα ξαναβρίσκω, γνωρίζοντας μέσα από της απειρίας μου πως τα μίση και οι έριδες δεν οδηγούν πραγματικά πουθενά.
Να είμαι ένα παιδί που δεν καταλαβαίνει θέλω. Να αγαπάω ανιδιοτελώς, να τρέχω στις αλάνες και να θεωρώ ως μεγαλύτερη ευτυχία το μαλλί της γριάς. Να μη βλέπω στους ανθρώπους το κακό του να διαφέρουν, διότι θα το θεωρώ προτέρημα.
Να είμαι ένα παιδί που δεν καταλαβαίνει θέλω. Να πιστεύω πως οι μεγαλύτερες αξίες είναι η αγάπη, η φιλία, το παιχνίδι στην παιδική χαρά και όχι το χρήμα και το ακριβό αυτοκίνητο ή σπίτι. Να αγαπάω όλους τους ανθρώπους χωρίς να τους κρίνω από την τσέπη ή τους κοινωνικούς τίτλους.
Ναι, να είμαι ένα παιδί θέλω, τόσο άπειρο και ταυτόχρονα τόσο σοφό..
