της δημοσιογράφου, Ελένης Βασιλοπούλου elena_juniorsclub
Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών, μου έλεγε η γιαγιά μου…Για τα παιδιά τα κάνουμε όλα!
Χριστουγεννιάτικα δέντρα και στολίδια, μυρωδάτα γλυκά, δώρα, κάλαντα, παιχνίδια, οικογενειακά τραπέζια, εδέσματα και λιχουδιές, καινούργια ρούχα και υποδήματα για να μας βρει όμορφους η νέα χρονιά, μέχρι και οι ναοί είναι στολισμένοι και γιορτάζουν. Όλοι γιορτάζουν… “Αλήθεια, γιορτάζουν όλοι;”
Υπάρχουν κάποια παιδικά χαμόγελα μουδιασμένα από τις χημειοθεραπείες και την κορτιζόνη, παιδιά όλων των ηλικιών όπου τα φετινά Χριστούγεννα βρίσκονται σε Ογκολογικές Μονάδες Παίδων. Οι ημέρες γι αυτά τα πλασματάκια είναι ξεχωριστές μόνο όταν ο οργανισμός τους αντιδρά καλά και δεν έχουν πυρετό, εμετούς, ατονία…
Υπάρχουν και οι γονείς όπου αναμένουν με αγωνία τις εξετάσεις, ενώ αντιμετωπίζουν με ψυχραιμία και δύναμη τις καθημερινές μάχες που δίνουν μαζί με το παιδί τους.
Τα φετινά Χριστούγεννα, είναι για όλους διαφορετικά με την πανδημία του κορονοϊού και τα περιοριστικά μέτρα για την ασφάλεια μας, είναι όμως κι αυτά τα παιδιά που βρίσκονται σε ιδρύματα, σε νοσοκομεία, σε δομές φιλοξενίας, όλα τους μακριά από το σπίτι…
Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών όπου κι αν βρίσκονται σήμερα πρέπει να χαμογελούν…
Τα φετινά Χριστούγεννα δεν είναι ίδια γιαγιά… Δεν είναι όπως θα ήθελα…, διανύω κι εγώ μια περίοδο μεγάλης δοκιμασίας. Με το που ενημερωθήκαμε ότι το μωράκι μας, μόλις 4 μηνών διαγνώστηκε με Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία, άφησα πίσω τα πάντα… Μέχρι και χρόνο βρήκα που δεν προλάβαινα από τις πολλές δουλειές μου, για να βρεθώ δίπλα στην ανιψιά μου, στην αδελφή μου και στον γαμπρό μου.
Τώρα που είμαι στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων – Μαριάννα Βαρδινογίαννη – Ελπίδα, το μόνο που με νοιάζει είναι η επόμενη μέρα να φέρει καλά νέα για το μωρό μας και τα υπόλοιπα παιδάκια… Αναθεώρησα τα πάντα. Σκέφτομαι μόνο, πόσο δεδομένη έχουμε την υγεία και τη ζωή μας και τελικά, δε ζούμε ουσιαστικά την κάθε μέρα.
Στους διαδρόμους της Ογκολογικής Μονάδας Παίδων ¨Ελπίδα¨, έχω κάνει πολλούς φίλους, εκτός από γονείς, κυρίως είναι παιδιά. Μικρά παιδάκια όπως ο Αλέξανδρος 5 ετών, όπου θέλει να γίνει πιλότος, η Θέτις με το γλυκό χαμόγελο, όπου είναι τόσο μικρή που χάνεται στην αγκαλιά του μπαμπά της, η έφηβη Αντωνία που δίνει κι αυτή το δικό της αγώνα και σκέφτεται να γίνει Χημικός, ο μικρός Γιώργος με όγκο στο κεφάλι, όπου μετά το χειρουργείο έχασε για λίγο το δυνατό του χαμόγελο αλλά δε σταμάτησε ποτέ τις ερωτήσεις του (θέλει να γίνει Πολιτικός Μηχανικός), η 7χρονη Παναγιώτα που δίνει τις μάχες της εδώ κι ένα χρόνο και τόσα άλλα παιδάκια. Ανάμεσα τους και η μικρή μας, μόλις 4 μηνών.
Τα παιδιά αυτά καθημερινά με τροφοδοτούν με δύναμη, ναι, εγώ αντλώ δύναμη από αυτά τα πλασματάκια. Έμαθα να χαίρομαι με τα καλά νέα των ιατρών και να πορεύομαι με θετική σκέψη. Κοιτάζω κατάματα τα παιδιά – μαχητές και βλέπω στο καθαρό βλέμμα τους τη θέληση για ζωή. Ακούω τις ιστορίες τους ενώ μετράω επάνω τους τα σημαδάκια από τις βελόνες κι όσο το κάνω αυτό, κοιτάζω πάλι το δυνατό τους βλέμμα και αλλάζω τρόπο σκέψης. Δεν βλέπω τα κεφαλάκια με τις μπαντάνες, αλλά τα χαμόγελα τους που πλημμυρίζουν την καρδιά μου με δεκάδες συναισθήματα, δε διακρίνω πια τα σημάδια και ο σταυρός που σέρνουν μαζί τους με τους ορούς και τα φάρμακα, θυμίζει παιχνίδι με ρόδες στα χέρια τους…
Εμπιστοσύνη στην Επιστήμη και πίστη στο Θεό για να κρατηθούμε όρθιοι. Δεν είναι εύκολη διαδρομή αλλά μας ενδιαφέρει μόνο το αποτέλεσμα, η θεραπεία είναι ο στόχος μας.
Από τη θέση της δημοσιογράφου, όλα αυτά τα χρόνια κάνω συζητήσεις, συνεντεύξεις με παιδιά που έδωσαν τη μάχη τους με τον καρκίνο, μιλάω με γονείς και προβάλλω θέματα που μας αφορούν όλους, ποτέ όμως δεν είχα δει την αντιπέρα όχθη του ποταμού. Εδώ που στέκομαι τώρα ως παθούσα…
Ακόμη δυσκολεύομαι να το πιστέψω ότι συμβαίνει αυτό σε δικό μου παιδί… Από την άλλη η λευχαιμία και άλλες μορφές καρκίνου δεν κάνουν διακρίσεις, δεν κάνουν καν επιλογές. Στη χώρα μας, 300 παιδιά προσβάλλονται ετησίως από καρκίνο, κυρίως από λευχαιμία.Τώρα, καλούμαστε να το αντιμετωπίσουμε με αισιοδοξία, με καλή ψυχολογία, με πίστη στο Θεό και την επιστήμη όπου πλέον μάχεται με σύγχρονες θεραπείες οι οποίες προσφέρουν παρατεταμένη επιβίωση και ανάρρωση, για πολλούς παιδικούς καρκίνους. Τα τελευταία χρόνια, με την πρόοδο της ιατρικής και λόγω της επάρκειας φαρμάκων και καταρτισμένου επιστημονικού προσωπικού, ποσοστό 70% από τα παιδιά που έχουν πρόσβαση σε εξειδικευμένη θεραπεία γίνεται καλά. Μέγιστο επίτευγμα της ιατρικής αποτελεί το γεγονός ότι 8 στα 10 παιδιά με λευχαιμία σήμερα γίνονται καλά. Αν η διάγνωση γίνει χωρίς καθυστέρηση, τότε τα ποσοστά ίασης είναι υψηλά!
Οπλίστηκα λοιπόν με δύναμη την οποία αντλώ καθημερινά από το χαμόγελο της μικρής μου, αισιοδοξία και καλή ψυχολογία. Τίποτα δε θέλω να σταματήσει τα παιδικά τραγουδάκια και τα παιχνίδια που κάνουμε. Η ψυχολογία είναι βασική σύμμαχος μου! Γι αυτό κανένα ξενύχτι, καμία σωματική κούραση δε μπορεί να μας καταβάλει!!!
Εδώ αντιλαμβάνεσαι τη δύναμη της οικογένειας, τη δύναμη της αγάπης! Παραμερίζεις κούραση (ψυχολογική και σωματική), γεμίζεις με συναισθήματα αγάπης και προχωράς.
Στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων ¨Ελπίδα¨, ο Διευθυντής του Κέντρου Ειδικών Θεραπειών, Αντώνης Καττάμης, Καθηγητής Παιδιατρικής Αιματολογίας – Ογκολογίας, μαζί με την Ομάδα Ιατρών και νοσηλευτών, με σκουφάκια, γλυκά και δώρα, είπαν τα κάλαντα σε όλα τα παιδιά που νοσηλεύονται στην μονάδα. Το νοσηλευτικό προσωπικό φορά στέκες με χριστουγεννιάτικα σχέδια και όλοι είναι πάντα ευγενικοί και γελαστοί. Αυτό είναι Αγάπη και τα Χριστούγεννα είναι Αγάπη!!! Άλλωστε το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι “Αγάπη & Συγχώρεση”
Διαβάστε επίσης:
Ελένη Βασιλοπούλου: Γιατί να γίνεις κι εσύ Εθελοντής Δότης Μυελού των Οστών ?
Πυροσβέστες ντύθηκαν Αγιοβασίληδες και πήγαν δώρα στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων «Ελπίδα»
