Πάμε παραλία: Λιχαδονήσια ή αλλιώς οι “Σεϋχέλες της Εύβοιας”

Το προφίλ των νησιών

Τα Λιχαδονήσια (παλιότερα γνωστά και ως Λιχάδες) απηχούν τη μυθολογική μορφή του Λίχα –ήταν ο δούλος που παρέδωσε στον Ηρακλή τον μοιραίο χιτώνα της Δηιάνειρας. Θεωρώντας τον υπεύθυνο για δόλο μόλις κατάλαβε ότι ήταν δηλητηριασμένος, ο Ηρακλής τον εκσφενδόνισε στον Μαλιακό κόλπο, με τα κομμάτια του άτυχου άνδρα να σχηματίζουν τη νησιωτική συστάδα, ύστερα από παρέμβαση του Ποσειδώνα.

Η επιστημονική πραγματικότητα, βέβαια, κάνει λόγο για τμήματα γης που αποκόπηκαν από τη βόρεια Εύβοια εξαιτίας ηφαιστειακής δραστηριότητας, γενόμενα νησιά. Στα αρχαία χρόνια εικάζουμε μάλιστα ότι είχαν και μεγαλύτερο μέγεθος από το σημερινό, μέχρι που τμήματά τους βυθίστηκαν ξανά κατά τη διάρκεια ενός καταστροφικού σεισμού το 426 π.Χ.

Η μεγαλύτερη και πιο γνωστή νησίδα της συστάδας είναι η Μονολιά, που βρίσκεται και βορειότερα. Από εκεί και πέρα υπάρχουν η Μεγάλη και η Μικρή Στρογγυλή (η οποία είναι πιο γνωστή ως Μικρό Λιχαδονήσι), ο Βορήας, το Στενό, η Βαγιά και το Λιμάνι –με τις υπόλοιπες, ακόμα μικρότερες προεξοχές εδάφους, να ομαδοποιούνται ως «Ποντικονήσια».

Κατά τα ρωμαϊκά χρόνια φαίνεται ότι οικοδομήθηκε υδραγωγείο στη Μεγάλη Στρογγυλή, ενώ η Μονολιά είχε αποκτήσει κι έναν μικρό, μόνιμα εγκατεστημένο πληθυσμό ως το 1920. Ωστόσο ο οικισμός που δημιουργήθηκε εκεί εγκαταλείφθηκε σταδιακά μετά τη δεκαετία του 1960, καθώς η έλλειψη ρεύματος και νερού αποδείχθηκαν σταθερά προβλήματα: τελευταία φορά που απογράφηκαν κάτοικοι στα Λιχαδονήσια ήταν 5 άτομα το 1981. Τα εγκαταλειμμένα σπίτια της Μονολιάς είναι ακόμα ορατά.