της δημοσιογράφου Ελένης Βασιλοπούλου elena_juniorsclub
Ο/Η Μαέστρος είναι τόσο σημαντικός/ή όσο ακούγεται, όχι μόνο για τη βαρύτητα που φέρει ο ρόλος του/της και την ευθύνη που διαχειρίζεται σε ένα μουσικό σύνολο, αλλά γιατί ακόμη και στη ζωή μας, αν υπάρχει ένας καλός μαέστρος να συντονίσει με επιδεξιότητα, μαεστρία, αριστοτεχνία, κάθε επικοινωνία μας, κάθε μας επαφή, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε κάθε μέρα, κάθε ήχο, κάθε ρυθμό και κάθε ενέργεια που δεχόμαστε!
Από μικρή θαύμαζα τους μουσικούς, άκουγα τη μουσική ορχήστρα της Βιέννης και παρακολουθούσα εντυπωσιασμένη του δεξιοτέχνες μουσικούς. Πάντα, όμως αναρωτιόμουν, πώς ένας άνθρωπος μπορεί να διευθύνει μια ορχήστρα; Παρακολουθούσα αυτή τη ξύλινη ράβδο, τη βέργα που κρατούσε στα χέρια του και κοιτούσα το σώμα του μαέστρου, να ταλαντεύεται στον ίδιο ρυθμό. Πιο έντονα φυσικά το κεφάλι κι ακόμη πιο επιβλητικά τα χέρια. Αυτή η απορία μου απαντήθηκε, σε μία από τις πρώτες μου συνεντεύξεις με τον κορυφαίο συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Όταν του έκανα την ερώτηση: “Πώς μπορεί ένα μαέστρος, κρατώντας μόνο τις μπαγκέτες του, να διευθύνει μια μεγάλη ορχήστρα;” Η απάντηση του, ήταν απολαυστική, “Ο Μαέστρος, εκείνη τη στιγμή μετουσιώνεται σε ένα μουσικό όργανο και δε διευθύνει απλώς, καταθέτει τη ψυχή του…”
Με έναν Μαέστρο που καταθέτει χρόνια τη ψυχή του, με έναν άνθρωπο που η ευγένεια είναι στα κύρια στοιχεία της προσωπικότητας του, με τον Μαέστρο και Καλλιτεχνικό Διευθυντή της Πολυφωνικής Χορωδίας Πάτρας, Σταύρο Σολωμό, έχω την τιμή να κάνω αυτή τη συνέντευξη.
Προσωπικά ως δημοσιογράφος έχω συνεργαστεί αρκετές φορές με την Πολυφωνική Χορωδία Πάτρας. Επίσης, με το juniorsclub.gr έχουμε προβάλλει και έχουμε σταθεί ως χορηγός επικοινωνίας με μεγάλη χαρά, σε κάθε εκδήλωση. Αυτό το οποίο όμως αξίζει να σας πω, είναι ό,τι γνώρισα και ένα άλλο πρόσωπο του κου Σολωμού, ακόμη πιο σπουδαίο, αυτό του ανθρώπου που βοήθησε να πραγματοποιήσουμε μια ευχή ενός κοριτσιού που είχε κερδίσει τη μάχη με τον καρκίνο! Εκείνη ημέρα, έχει σημειωθεί στα δικά μου πρακτικά και έχει υπογραμμιστεί μαζί με άλλα ονόματα, το όνομα του Μαέστρου, Σταύρου Σολωμού.
*μη ξεχάσεις να κάνεις ένα Like στη σελίδα μας στο facebook juniorsclub.gr —>ΕΔΩ
Σ’ αυτή τη συνέντευξη, θα διαπιστώσετε κι εσείς γιατί η πόλη της Πάτρας και κυρίως οι μαθητές της Πολυφωνικής Χορωδίας Πάτρας, είναι τυχεροί που έχουν τον Μο, Σταύρο Σολωμό!
Μαέστρος Σταύρος Σολωμός: “Αν τα όνειρα σου, αντικρύζουν την πραγματικότητα, πρέπει να αισθάνεσαι τυχερός και ευγνώμων στο Θεό, δεν επαληθεύονται, δεν πειράζει…θα συναντήσεις άλλα ίσως καλύτερα…”
Συνέντευξη:
J.C.: Σε μια σπουδαία καλλιτεχνική διαδρομή, όλα αυτά τα χρόνια γνωρίσατε και συνεργαστήκατε με σπουδαίους μουσικούς και ερμηνευτές. Εκτός από το ταλέντο τους, ποιους ξεχωρίσατε και για ποιους άλλους λόγους;
Σ.Σ.: Είναι αλήθεια πως αισθάνομαι ευλογημένος, που στο διάβα της καλλιτεχνικής μου διαδρομής συναντήθηκα και συνεργάστηκα (με διάφορα τμήματα της «Πολυφωνικής») με καταξιωμένους καλλιτέχνες, που ήταν εξαιρετικοί δημιουργοί, γράφοντας ιστορία στην Ελληνική μουσική πραγματικότητα.
Προσωπικά και εξ απόψεως, διακρίνω όχι μόνον τους ανθρώπους, που η καλλιτεχνική τους δεινότητα είναι αναμφισβήτητη και παγκοίνως γνωστή, αλλά και εκείνους πιότερο, που λειτουργούν στην επικοινωνία τους, καταθέτοντας το ήθος τους, την ευγένεια τους, την αξιοπρέπεια τους και την μεγαλοσύνη τους, αφού στην ουσία, δεν είχαν ή δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν.
Άνθρωποι του πνεύματος και της μουσικής, που με χαμηλούς τόνους και χωρίς έπαρση, με σοβαρότητα και συνέπεια στην εργασία τους, έδειξαν την προσήκουσα κατανόηση στην καλλιτεχνική προσπάθεια, που ο Οργανισμός μας 39 χρόνια καταθέτει στην τοπική και όχι μόνον κοινωνία, δραστηριοποιούμενος εγχωρίως και διεθνώς και πάντα στην Υπηρεσία του Πολιτισμού, της Εκπαίδευσης, της Χορωδιακής-Ορχηστρικής και Θεατρικής πράξης.
Ελπίζοντας και ευχόμενος μην παραλείψω κάποιον, αν και δύσκολο, παραθέτω (τυχαία η σειρά της αναφοράς μου):
Από τον χώρο των δημιουργών:
Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Μίμης Πλέσσας, Γιάννης Μαρκόπουλος, Γιώργος Μουζάκης, Τάκης Μωράκης, Γιάννης Σπανός, Θάνος Μικρούτσικος, Στέφανος Βασιλειάδης, Μιχάλης Αδάμης, Θόδωρος Αντωνίου, Ηλίας Ανδριόπουλος, Νότης Μαυρουδής, Γιώργος Κατσαρός, Κώστας Κλάββας, Μιχάλης Αρχοντίδης, Βασίλης Τενίδης, Κώστας Χατζής, Διονύσης Σαββόπουλος, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Νίκος Κυπουργός, Στέφανος Κορκολής, Ηρώ Λεχουρίτη, Δημήτρης Λάγιος, Ιάκωβος Κονιτόπουλος, Χρήστος Τσιαμούλης, Σωκράτης Σινόπουλος, Γιάννης Κουτσοχέρας, Διονύσης Καρατζάς, Κώστας Λογαράς, κ.α..
Από τον χώρο των Αρχιμουσικών και Μαέστρων:
Αλέξανδρος Μυράτ, Άλκης Μπαλτάς, Δημήτρης Μποτίνης, Δημήτρης Κάφυρης, Παύλος Σεργίου, Αναστάσιος Συμεωνίδης, Θανάσης Τσιπινάκης, Πέτρος Πρόκος, Αντώνης Κοντογεωργίου, Γιάννης Μάντακας, Θεόφιλος Κάββουρας, Λευτέρης Καλκάνης, Θρασύβουλος Κάββουρας, Γιάννης Ελεφάντης, Γιώργος Καλαϊτζής, Θεόδωρος Ορφανίδης, Μιράντα Καλδή, Αλέκος Παπαγιαννόπουλος, Αγαθάγγελος Γεωργακάτος, Μαρία Μελιγκοπούλου, Κωστής Κωνσταντάρας, Σταύρος Μπερής, Θωμάς Λουζιώτης, Κατερίνα Βασιλικού, Δημήτρης Καρβούνης, Σωτήρης Αλεβίζος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου κ.α.
Από τον χώρο των ερμηνευτών:
Δημήτρης Σγούρος, Σόνια Θεοδωρίδου, Ειρήνη Καράγιαννη, Βασιλική Καραγιάννη, Γιάννης Βογιατζής, Νάντια Κωνσταντοπούλου, Λάκης Χαλκιάς, Γιοβάννα, Σοφία Βόσσου, Βίκυ Μοσχολιού, Τάκης Καλλιβωκάς, Α/φοί Τζαβάρα, Ντόρα Μπακοπούλου, Νέλη Σεμιτέκολο, Δανάη Καρρά, Ζάχος Τερζάκης, Κάτια Πάσχου, Χάρης Ανδριανός, Ρόζα Πουλημένου, Μίνα Πολυχρόνου, Γιάννης Γιαννίσης, Γιάννης Χριστόπουλος, Φρίξος Μόρτζος, Άννα Μορφίδου, Νίκος Καραγκιαούρης, Ήρα Ζέρβα, Σοφία Μανουσάκη, Γιάννης Καραμπέτσος, Γιάννης Μαυρίδης, Μαρίνα Ρετσκάλοβα, Φωτεινή Αθανασάκη, Μιράντα Γεωργάκη κ.α.
Αν παρέλειψα κάποιον ή κάποιους [είναι πραγματικά τόσοι πολλοί], εκείνοι ας με συγχωρήσουν.
Εν τέλει θα ήθελα να αναφερθώ, στους εκλεκτούς καλλιτέχνες που συνάντησα στο εξωτερικό όλα αυτά τα χρόνια της πορείας μου [Συνθέτες, Αρχιμουσικούς, Μαέστρους κ.α.] αλλά και σε ΟΛΟΥΣ ανεξαίρετα τους συναδέλφους μου, στην «Πολυφωνική», που διαχρονικά με έχουν τιμήσει με την εμπιστοσύνη τους. Για την οικονομία του χρόνου δεν καταθέτω τα ονόματα τους.
J.C.: Η προγιαγιά μου, εκδιωκόμενη από τη Σμύρνη, τότε…, μιλούσε εκτός από ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά, ενώ έπαιζε πιάνο, κάτι που κληρονόμησε σε όλες τις επόμενες γενιές. Όταν βρέθηκε στην Πάτρα, αυτό το οποίο έλεγε στα εγγόνια της είναι, ό,τι αυτή η πόλη έχει δυτικό αέρα και ήχους ευρωπαϊκούς. Εσείς, ως Μαέστρος και Καλλιτεχνικός Διευθυντής της Πολυφωνικής Χορωδίας Πάτρας, όλα αυτά τα χρόνια, κυρίως σήμερα, 2022, αναγνωρίζετε κάποια στοιχεία σ΄ αυτή την πόλη;
Σ.Σ.: Ιστορικά είναι αποδεδειγμένο, πως η πόλη μας έχει κληρονομήσει μία δυτικότροπη κουλτούρα, λόγω της επικοινωνίας της με τα Ιόνια νησιά, αλλά και με την Ιταλία, γεγονός που ανεδείχθη ως επί το πλείστον, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, ποικιλοτρόπως.
Ας μη μας διαφεύγει το γεγονός, πως δύο ιστορικοί μουσικοί φορείς της πόλης μας, ο «Ορφέας» και η «Πατραϊκή Μαντολινάτα» [που δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον και την οποία υπηρέτησα στα νεανικά μου χρόνια], υπήρξαν οι κύριοι εκφραστές αυτής της κουλτούρας, όταν η επικοινωνία δεν είχε την τεχνική ανάπτυξη της σημερινής εποχής.
Σήμερα, γίνονται προσπάθειες για την διατήρηση αυτού του πνεύματος, αν και ο κοινωνικός ιστός της πόλης μας, σαφώς έχει μεταβληθεί, ίσως αλλοιωθεί. Η τοπική αυτοδιοίκηση με τους φορείς της, οι πνευματικοί, μουσικοί, θεατρικοί, χορευτικοί, εικαστικοί δημιουργοί, τα Ωδεία της πόλης μας και γενικώς όσοι ασχολούνται με τον Πολιτισμό, κάνουν φιλότιμες προσπάθειες, προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης και της διείσδυσης του Πολιτισμού με όλες του τις εκφάνσεις, στα βαθύτερα στρώματα της κοινωνίας μας.
Υπόθεση καθόλου εύκολη, αφού και εν πολλοίς, η προσφερόμενη υποκουλτούρα εν είδει διασκέδασης, τείνει να αποτελεί την κύρια έκφραση του σημερινού πολιτιστικού πεδίου.
Ο Οργανισμός μας αντιστέκεται σθεναρά στον τομέα αυτό, προσπαθώντας με ίδιες δυνάμεις, να προσφέρει ένα υγιές περιβάλλον σε μικρούς και μεγάλους συμπολίτες μας και με την λογική της προσφοράς μέσα από την ανιδιοτελή προσφορά των στελεχών μας. Όπως σημείωσα και πιο πάνω, μέλημα μας, διαρκής φροντίδα μας και στόχος ανυποχώρητος, η συνεχής και διαχρονική συμμετοχή μας στην κοινή υπόθεση του Πολιτισμού, της Εκπαίδευσης, της Χορωδιακής, Ορχηστρικής και Θεατρικής πράξης.
Δεν είναι πάντα κατορθωτό αυτό. Αλλά είναι παγκοίνως γνωστό, πως ακόμα και μέσα από σοβαρές δυσχέρειες και συγκυριακά γεγονότα, όπως αυτό της πανδημίας, δεν υποστέλλουμε την σημαία, αλλά εργαζόμαστε με πίστη για την υλοποίηση των οραμάτων μας, όπως εκείνα στοιχειοθετήθηκαν στην πρώτη Γενική Συνέλευση της 28ης Απριλίου του 1983 και που βασίζονται σε τέσσερις άξονες: Συνέπεια, πειθαρχία, οργάνωση και προγραμματισμός.
J.C.: Τα παιδιά, μεγαλώνουν με διάφορα μουσικά ακούσματα, σύμφωνα με κάθε εποχή. Εσείς στην Πολυφωνική Χορωδία, πόσο διαλλακτικοί γίνεστε; Ακολουθείτε το ρεύμα της εποχής ή θεωρείτε ό,τι η μουσική παιδεία πρέπει να δομείται μόνο, με κλασικές αρχές και παραδόσεις;
Σ.Σ.: Η απάντηση που οφείλω, θεωρώ πως έχει δύο σκέλη. Το πρώτο: ασφαλώς η μουσική παιδεία οφείλει να στηρίζεται στις κλασικές της αρχές, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται μέθοδοι πιο προσεγγίσιμες, ρεαλιστικές και δελεαστικές για την σημερινή νεολαία. Επομένως, η εκπαίδευση οφείλει να προσφέρει και τις δυνατότητες εκείνες της έκφρασης στους σπουδαστές της μουσικής, όπως δημόσιες συναυλίες, μέσω των οποίων μαθαίνουν να επικοινωνούν τις δυνατότητες τους με το κοινό, σεμινάρια για την ανακάλυψη καινοτόμων ερευνών κ.α.
Το Ωδείο της «Πολυφωνικής» [σαν παράδειγμα] έχει πραγματοποιήσει μόνον το τελευταίο δίμηνο 9 συναυλίες, με τους πιο πάνω στόχους.
Η πληθωρική παρουσία της τηλεόρασης, των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης και ο πλούτος των ερεθισμάτων, που οι νεολαίοι μας από μικρής ηλικίας λαμβάνουν, επιβάλλει όμως, πέραν των κλασικών σπουδών [που επαναλαμβάνω, αποτελούν την βάση της μουσικής ανέλιξης και εξέλιξης], να προσεγγίζουμε και το σύγχρονο πνεύμα, που την μουσική δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητη και ανεπηρέαστη.
Είναι το δεύτερο σκέλος της απάντησης μου και για το λόγο αυτό, έχουμε εντάξει στα προγράμματα σπουδών του Ωδείου μας, το σύγχρονο τραγούδι, όργανα όπως τα ντραμς, η ηλεκτρική κιθάρα και το ηλεκτρικό μπάσο, ενώ η γνώση της παράδοσης μας [ως τμήμα των μουσικών σπουδών, εκ παραλλήλου με την Βυζαντινή μουσική] καλύπτεται από την Σχολή Παραδοσιακής μουσικής [φωνητική και όργανα] και που αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο της μουσικής μας ιστορικής παράδοσης και εξέλιξης.
Συμπερασματικά, θα πρέπει να έχουμε ανοιχτούς οφθαλμούς στην εξέλιξη, χωρίς να αποσχηματιζόμαστε από τις κλασικές μουσικές σπουδές, οι οποίες θα μας δώσουν την προοπτική και την ευκαιρία στην επιλογή των στόχων μας, όποιοι και αν είναι αυτοί.
J.C.: Μετά από 2 χρόνια πανδημίας, έρχεται η ανάγκη να δημιουργηθεί μια “Νύχτα Μαγικιά”, αφιερωμένη στο έργο του κορυφαίου Έλληνα μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, με τον επίσης μουσικοσυνθέτη και ερμηνευτή, Στέφανο Κορκολή επί σκηνής και σολίστ τη Σοφία Μανουσάκη. Πρόκειται για μια πολλά υποσχόμενη νύχτα, όπου έχει σκοπό να μας ταξιδέψει σε διάφορες εποχές;
Σ.Σ.: Θα πρέπει να σημειώσω αρχικά την οφειλόμενη τιμή στον γίγαντα του Ελληνικού Πολιτισμού, Μίκη Θεοδωράκη και ασφαλώς είμαι ο τελευταίος, που θα αναφερθεί διεξοδικά στο σπουδαίο του έργο, το οποίο ως παρακαταθήκη θα αποτελεί για την Ελληνική μουσική και όχι μόνον πραγματεία, ένα ανεκτίμητο κεφάλαιο.
Αυτή ήταν και η αρχική μας σκέψη, ώστε μέσα από τη συναυλιακή διαδικασία, να ζήσουμε μία «Νύχτα Μαγικιά», φέρνοντας στα χείλη των συμπολιτών μας, τις υπέροχες μουσικές του Μίκη και τους θαυμαστούς στίχους, που εκλεκτοί δημιουργοί εμπνεύστηκαν γι’ αυτές.
Ο Στέφανος Κορκολής και η Σοφία Μανουσάκη, δεν χρειάζονται συστάσεις. Ο μεγάλος μας συνθέτης, αναγνώρισε στα πρόσωπα τους τους καλλιτέχνες εκείνους, που θα κοινωνούσαν το έργο του με τις ευρύτερες κοινωνικές ομάδες της πατρίδας μας. Ιδιαίτερη τιμή και για τους δύο, ιδιαίτερη τιμή όμως και για την «Πολυφωνική», που μαζί με τους καταξιωμένους μουσικούς της Ορχήστρας τους, την Μικτή και την Παιδική Χορωδία του Οργανισμού μας, ζωντανεύουν ένα ταξίδι στο όνειρο, μία διαδρομή που έχει ανεξίτηλα σημαδέψει την καλλιτεχνική δημιουργία στο βάθος του χρόνου.
23 Ιουλίου, λοιπόν, στο Φρούριο του Ρίου Πατρών, αποτίουμε την οφειλή στον μεγάλο απόντα, χειροκροτούμε το ταλέντο των ερμηνευτών, ζούμε την «Μαγική βραδιά» των μουσικών του Μίκη.
J.C.: Πείτε μου, ως Καλλιτεχνικός πατέρας όλων αυτών των παιδιών που είναι μαζί σας αλλά και μεγάλωσαν μέσα από την Πολυφωνική Χορωδία, έχετε κρατήσει πολλές ή λίγες και καλές στιγμές, που θα θυμάστε για πάντα;
Σ.Σ.: Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία γεγονός, πως οι στιγμές που έχουν μείνει χαραγμένες ανεξίτηλα μέσα μου, είναι τόσες πολλές, που θα απαιτείτο και χρόνος και χώρος τεράστιος για να καταγραφούν…39 χρόνια μεστά δραστηριοτήτων, 40 χρόνια σχεδόν με κορυφαίες στιγμές καλλιτεχνικής δημιουργίας και προσφοράς.
Πώς μπορεί κάποιος να μείνει αδιάφορος, μπροστά στο γεγονός της υλοποίησης ενός οράματος…που ξεκίνησε δειλά το 1983, αλλά μετουσιώθηκε σε πράξη 39 χρόνια μετά, με τα 11 τμήματα του Οργανισμού της «Πολυφωνικής» και με τα πέραν των 800 ατόμων ενεργά μας μέλη;
Πώς να παραγράψεις το γεγονός, πως πέραν των 5.000 νεαρών ή και μεγαλύτερων συμπολιτών μας, πέρασαν από τις τάξεις του Οργανισμού μας αυτά τα χρόνια;
Πώς να σταθείς απαθής, μπροστά στην αυταπάρνηση, την εθελοντική και ανιδιοτελή συμμετοχή των μελών μας στις διάφορες παραγωγές του Οργανισμού, εκπαιδευτικές και μη;
Πώς να αδιαφορήσεις για την ουσιαστική και πολύτιμη προσφορά των συνεργατών σου, Διοίκησης, Διευθυντών τμημάτων, πιανιστών, καθηγητών του Ωδείου μας, που μέσα από την καλλιτεχνική παραγωγή τους, ενσαρκώνουν το όνειρο του ιδρυτή και των πρώτων μελών της «Πολυφωνικής»;
Πώς κανείς μπορεί να ξεχάσει τις συγκινήσεις από τις βραβεύσεις μας σε διάφορους διαγωνισμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό;
Πώς θα ήταν δυνατόν να μην αναπολώ με συγκίνηση και υπερηφάνεια συνάμα, τις υπέροχες καλλιτεχνικές συνεργασίες μας με κορυφαία ονόματα της Ελληνικής μουσικής πραγματείας;
Πώς θα περάσουν απαρατήρητες οι σημαντικές συνεργασίες μας, με Συμφωνικές Ορχήστρες, με άλλες χορωδίες της Ελλάδας και του εξωτερικού, τα αναρίθμητα ταξίδια στα πέρατα του κόσμου και οι επικοινωνιακές και μουσικές γνωριμίες με τα μεγαλύτερα ονόματα της χορωδιακής μουσικής του κόσμου, μέσα από διεθνή Συνέδρια και συναντήσεις;
Πώς να μην καλοτυχίζω τον εαυτόν μου, για την υποστήριξη και την ανοχή της οικογένειας μου, της συζύγου μου Μαρίας και των παιδιών μου Κωνσταντίνου και Αλέξανδρου, που ακόμα και σήμερα βρίσκονται αρωγοί και συμπαραστάτες της επιλογής μου να μην είμαι τόσο δίπλα τους, λόγω των καλλιτεχνικών μου επιλογών;
Πώς να μην αισθάνομαι ευλογημένος, όταν γυρίζοντας τον χρόνο πίσω ατενίζω αυτό το τεράστιο έργο που έχει επιτευχθεί από όλους μαζί; Στο πρόσωπο όλων αυτών, τιμώ τον Πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού, Λυκειάρχη Γιάννη Κόττορο και την Καλλιτεχνική μου συνεργάτιδα και πιανίστα, Έφη Καββαδία- Ζέρβα για την χείρα βοηθείας, που μου προσφέρουν στην υλοποίηση των σχεδιασμών μας για την διαρκή λειτουργική και καλλιτεχνική ανέλιξη του Οργανισμού.
Δεν μπορεί ΟΛΑ ΑΥΤΑ κάτι σημαίνουν…
J.C.: Θα σας ταξιδέψω κάποια χρόνια πριν. Τότε που ξεμυτούσατε ως αμούστακο αγόρι και κάνατε όνειρα… Τι μουσική θα επιλέγατε για να ντύσει τη δική σας πορεία σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο; Τα όνειρα κι οι στόχοι επιτεύχθηκαν;
Σ.Σ.: Αν με ρωτάτε για τη μουσική, είναι προφανές πως θα σας απαντούσα, με τις επιλογές που έκανα σε ολόκληρη την ζωή μου. Αυτή που εμπεριέχεται σε δύο λέξεις: «Χορωδιακή πράξη». Άλλωστε οι επιδράσεις και οι κατευθύνσεις που δέχτηκα ηλικιακά πολύ νέος, οφείλονται στην αλησμόνητη μητέρα μου, Βούλα, εκ των ιδρυτικών μελών του Οργανισμού και εκ των στυλοβατών του, μέχρι την αναχώρηση της για τις αιώνιες μονές.
Αν πρέπει να απαντήσω για την επίτευξη των ονείρων μου, θα σας έλεγα με κάθε ειλικρίνεια, πως ναι…τα όνειρα με ταξίδεψαν, σε περιοχές ίσως και απρόσιτες, σε περιοχές γνώσης και δημιουργίας, οδηγώντας με μέσω των αξιακών μου αρχών και κανόνων, στα μονοπάτια της καλλιτεχνικής αναζήτησης, ένα ταξίδι που αμείωτα συνεχίζεται, «πάση δυνάμει».
Αν τα όνειρα σου, αντικρύζουν την πραγματικότητα, πρέπει να αισθάνεσαι τυχερός και ευγνώμων στο Θεό, για το κάθε τι που σου χαρίζει σε αυτήν την ζωή.
Αν τα όνειρα σου δεν επαληθεύονται, δεν πειράζει…θα συναντήσεις άλλα ίσως καλύτερα, που θα σε οδηγήσουν στο δικό σου πεπρωμένο.
Τα δικά μου όνειρα ανήκουν στην πρώτη περίπτωση. Γι’ αυτό και σας ευχαριστώ που μου δίνετε το περιθώριο, να εκφράσω τα συναισθήματα μου και τις ευρύτερες απόψεις μου για το χθες, το σήμερα…ίσως και για το αύριο.
Ελένη Βασιλοπούλου: Το Θαύμα της ζωή μου! Ξέρεις πότε γίνονται θαύματα;
