της δημοσιογράφου Ελένης Βασιλοπούλου elena_juniorsclub
Αυτό το ξανθό γελαστό κορίτσι, το γνώρισα τα τελευταία χρόνια ως δημοσιογράφος μέσα από τις δράσεις και τις πρωτοβουλίες της ως Πρόεδρος του Σύλλογου Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη Πάτρας “ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ”.
Συνδεθήκαμε και ήρθαμε αρκετά κοντά, μετά την πρόταση που με έκανε να συνεργαστούμε και να δημιουργήσουμε την πρώτη ταινία για το διαβήτη. Όταν έγραφα το σενάριο της ταινίας μικρού μήκους “Ζω χωρίς να σε φοβάμαι” σκεφτόμουν τις ιστορίες παιδιών, εφήβων αλλά και τα προσωπικά μου βιώματα καθώς μεγάλωσα σε μια οικογένεια με διαβητικό παππού και θείο.
Η Βασιλική Γούλα, είναι ένας γλυκός, συναισθηματικός άνθρωπος, όπου έχει προσφέρει ήδη πολλά με το σύλλογο και σε ατομικό επίπεδο. Είναι σημαντικό για τους γονείς όπου ξαφνικά ανακαλύπτουν ό,τι το παιδί τους έχει διαβήτη τύπου 1, να βρίσκεται ένας άνθρωπος δίπλα τους, να τους κατευνάσει όλα τα αρνητικά συναισθήματα, να τους σταθεί. Η Βασιλική, είναι τόσο δοτική και επειδή υπήρξε κι εκείνη ένα διαβητικό παιδί, τα λόγια της ηρεμούν αμέσως τα παιδιά και τους γονείς.
Ήθελα πολύ να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη για να μιλήσουμε με συναίσθημα, στη ψυχή όλων όσων έχουν το διαβήτη στο σπίτι τους ή αντιμετωπίζουν κάποιο άλλο αυτοάνοσο νόσημα ή κάποια αναπηρία. Από τις απαντήσεις της Βασιλικής, προκύπτει μόνο η αισιοδοξία! “Η ζωή δεν τελειώνει, απλώς αλλάζεις λίγο το ρυθμό και τις συνήθειες και συνεχίζεις να ζεις!”
Μη ξεχάσεις να κάνεις ένα Like στη σελίδα μας στο facebook juniorsclub.gr —>ΕΔΩ
J.C.: Σε ποια ηλικία εμφανίστηκε ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1 στη ζωή σου;
Β.Γ.: Με το διαβήτη μου γνωριστήκαμε λίγο πριν κλείσω τα 11 μου χρόνια. Εκείνη την εποχή στο άκουσμα και μόνο, ήταν τρομακτικό. Εμφανίστηκε σε μία φάση της ζωής μου, όπου πριν 6 μήνες είχα χάσει τον μπαμπά μου και ήδη μετά από όλη αυτή την κατάσταση, το βάρος όλο έπεσε πάνω στην μαμά μου. Κάποιοι ακόμη με ρωτάνε αν ήταν κληρονομικό.
Ο διαβήτης τύπου 1 δεν είναι κληρονομικός, είναι αυτοάνοσο και μπορεί μία έντονη κατάσταση (άγχος, ίωση) να το πυροδοτήσει. Στη δική μου περίπτωση, αφού έχασα τον μπαμπά μου, νόσησα πολύ βαριά με μία ίωση, συνέβαλλε και η στεναχώρια, οπότε πυροδοτήθηκε όλο αυτό κι έκανε την εμφάνιση του.
J.C.:Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση σου ως παιδί και πώς αντέδρασε η μητέρα σου;
Β.Γ.: Στο άκουσμα και μόνο ότι το παιδί σας έπαθε διαβήτη, είναι κεραυνός εν αιθρία. Ειδικά εκείνη την εποχή που δεν ήταν και πολλά πράγματα γνωστά ως προς τον κόσμο….Πανικός, στεναχώρια, για την μητέρα μου, όπου έπρεπε να διαχειριστεί κι αυτό, ταυτόχρονα με την απουσία του πατέρα μου, Φυσικά και υπάρχει το ερώτημα “Γιατί στο δικό μου παιδί”;
Ακόμη θυμάμαι τη γιατρό να προσπαθεί να μας μάθει σε μένα και τη μητέρα μου, πως να κάνουμε τις ενέσεις ινσουλίνης, πρώτα επάνω σε ένα πορτοκάλι. Υπήρξε το αυστηρό διαιτολόγιο που έπρεπε να ακολουθήσω.
Ήταν λίγο πριν την Πρωτοχρονιά, μέσα στο νοσοκομείο με ρώτησε η γιατρός μου, “Τι θες να σου φέρω για τη γιορτή σου;” της απάντησα “Τίποτα, κοίτα γύρω μας είναι κάποια παιδάκια που είναι χειρότερα από μένα…. εγώ, θέλω απλώς να πάω σπίτι μου.”
Η μητέρα μου χαμένη μέσα σε έναν νέο κόσμο. Ξαφνικά έπρεπε να μάθει μαθηματικά, να υπολογίζει μονάδες ινσουλίνης, να γίνει νοσοκόμα για εμένα, να ζυγίζει τα φαγητά, να ανησυχεί ακόμη και για το αν αναπνέω. Η αλήθεια είναι όμως, ό,τι κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στο νοσοκομείο, βλέποντας και άλλα παιδιά με πιο δύσκολες ασθένειες, έπαιρνε θάρρος και έλεγε θα τα καταφέρουμε..(όσο και αν δεν μπορούσε να το διαχειριστεί).
J.C.:Πώς μεγαλώνει ένα παιδί με διαβήτη τύπου 1 ;
Β.Γ.: Σήμερα είναι πολύ διαφορετικά, ως προς το καλύτερο φυσικά. Μεγάλωσα στη Δυτική Φραγκίστα Ευρυτανίας, σ’ ένα χωριό στην ουσία και παρόλο τις δυσκολίες, πλέον μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ήταν καλύτερα από το να έμενα σε μια πόλη.
Τα χρόνια εκείνα ο παιδικός διαβήτης ήταν σχετικά άγνωστος, το μόνο που γνώριζαν οι περισσότεροι ήταν το σάκχαρο των ενηλίκων, οπότε όλοι είχαν την εντύπωση ότι είχα κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα να με αντιμετωπίζουν ως το «καημένο παιδί» ,τι έπαθε …
Ποτέ όμως αυτό δεν με ενόχλησε γιατί είχα μάθει ακριβώς τι μου συμβαίνει και πάντα προσπαθούσα να τους εξηγήσω τι έχω και ό,τι έπρεπε να αλλάξω κάποιες συνήθειες. Επίσης, στο θέμα της διατροφής μου, το μόνο αρνητικό ήταν, ό,τι έπρεπε να έχω μαζί μου, όπου κι αν πήγαινα, ταπεράκια με το ζυγισμένο φαγητό μου, τις ινσουλίνες μου και τον μετρητή μου.
J.C.:Στο σχολείο, οι συμμαθητές σου πώς αντιδρούσαν;
Β.Γ.: Από την πρώτη στιγμή που επέστεψα στο σχολείο, τόσο οι συμμαθητές μου όσο και οι καθηγητές μου με αντιμετώπιζαν φυσιολογικά λες και σε μια ημέρα ήξεραν τα πάντα για μένα.
Όταν ερχόταν η ώρα για να φάω ένα γεύμα και έπρεπε να βγω εκτός τάξης, όλοι είχαν το νου τους στο ρολόι, υπενθυμίζοντας μου ό,τι έπρεπε να βγω.
Είμαι πολύ υπερήφανη και για τους συμμαθητές μου αλλά και για τους καθηγητές μου, που πραγματικά με στήριζαν και δεν ένιωσα ούτε για μια στιγμή διαφορετική. Είμαι περήφανη γιατί ακόμη και σήμερα, όπου υπάρχει πάρα πολύ ενημέρωση, μερικές φορές υπάρχουν κάποια παιδιά και εκπαιδευτικοί που συμπεριφέρονται με άσχημο τρόπο στα παιδιά με διαβήτη. Φυσικά δεν αντιπροσωπεύει αυτό που λέω το σύνολο, αλλά δυστυχώς υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές.
J.C.:Όσο περνάνε τα χρόνια, ο κόσμος αποδέχεται καλύτερα ένα άτομο με διαβήτη;
Β.Γ.: Η αποδοχή είναι κάτι για το οποίο πρέπει εμείς οι ίδιοι πρώτα να το κάνουμε και μετά να το μεταφέρουμε με τον τρόπο μας στους άλλους. Όσο εμείς που πάσχουμε από διαβήτη, έχουμε αποδεχτεί την κατάσταση, τότε και οι άλλοι γύρω μας, μας αντιμετωπίζουν πιο θετικά.
Η αλήθεια είναι ότι γίνονται βήματα καθώς πλέον υπάρχει ενημέρωση και λόγω του επιπολασμού της νόσου «αναγκαζόμαστε» να μαθαίνουμε .
J.C.:Μαθαίνεις να ζεις με το διαβήτη τύπου 1 ;
Β.Γ.: Μαθαίνεις ναι …Όπως λέω πάντα, πρέπει να γίνεις κολλητός φίλος με το διαβήτη γιατί όσο τον προσέχεις, σε προσέχει κι εκείνος. Δεν είναι εύκολο, αλλά με ότι αποκτάς πρέπει να μαθαίνεις να συνυπάρχεις. Είναι ένας τρόπος ζωής που δεν τον επιλέγεις αλλά τον υιοθετείς για πάντα.
J.C.:Στην ενήλικη ζωή σου, υπήρξε ποτέ κάποια αρνητική αντιμετώπιση από κάποιον;
Β.Γ.: Φυσικά και υπήρξε και σε εργασιακό περιβάλλον και σε επίπεδο σχέσεων και γενικότερα στην ζωή μου. Απλώς ήταν σαν να μην το άκουγα. Είχα μάθει να αφήνω να βλέπουν τα χαρακτηριστικά μου γνωρίσματα και τις δεξιότητες μου και όχι την πάθηση που έχω. Δεν άφηνα πολλά περιθώρια… Πείτε το και άμυνα…. Όποιος ήταν «ερειστικός» ή αρνητικός απέναντί μου, απλά διαγραφόταν από τη ζωή μου ή γενικότερα στο πλάνο μου. Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό αλλά άφηνα περιθώριο μόνο σε όσους ήθελαν να μάθουν, να ενημερωθούν και να έχουμε οποιασδήποτε μορφής συνεργασία γι΄ αυτό που ήμουν ως χαρακτήρας και όχι ως άτομο με σακχαρώδη διαβήτη.
J.C.:Στον έγγαμο βίο, αποφασίζετε ως οικογένεια να κάνετε 2 παιδιά. Η περίοδος της εγκυμοσύνης είναι επικίνδυνη για μια γυναίκα με διαβήτη τύπου 1;
Β.Γ.: Όταν ενηλικιώθηκα η γιατρός που τότε με παρακολουθούσε, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν όλα μια χαρά και μου είχε δώσει να καταλάβω ό,τι εμείς που έχουμε διαβήτη μπορούμε να κάνουμε οικογένεια, ξαφνικά και με άκομψο τρόπο, πολύ ρητά, 
μου είπε “Δε θα μπορέσεις να κάνεις ποτέ οικογένεια γιατί αν θα μείνεις έγκυος, θα κάνεις τερατογενέσεις”. Της ζήτησα να μου εξηγήσει το λόγο και μου είπε “Εφόσον δε θα ρυθμιστεί ο διαβήτης σου έτσι θα γίνει”
Ο σπόρος όμως της ανασφάλειας και της πίκρας ήδη είχε φυτευτεί…
“Κι αν έλεγε αλήθεια??? και τώρα τι κάνω???”
Μπορώ να πω ό,τι πάνω στην ενηλικίωσή μου, ήταν μια πολύ δύσκολη φάση… Πέρασαν όμως τα χρόνια… διάβασα, ενημερώθηκα ,έμαθα εμπιστεύθηκα τον γιατρό μου που πλέον με κούραρε…
Οπότε ήρθε η στιγμή που έμεινα έγκυος στην πρώτη κόρη μου (9 ετών σήμερα), πραγματικά τα συναισθήματα ήταν χαρμολύπης…. Χαρά από τη μία που τα καταφέραμε και από την άλλη.. ερωτήματα ” Τι θα γίνει τώρα?? Θα πάνε όλα καλά???”
Εκεί, ήταν πάλι ο γιατρός μου, όπου σε συνεργασία με το γυναικολόγο μου, με καθοδήγησαν και πήγαν όλα καλά. Τώρα αν ήταν επικίνδυνη, θα πω ό,τι όπως η κάθε γυναίκα που μπαίνει σε εγκυμοσύνη ακόμη και χωρίς κάποια νόσο έχει επικινδυνότητες, οι ίδιες ήταν και σε μένα, απλώς με περισσότερο έλεγχο…
Έλεγχο στη διατροφή μου, στις τιμές του σακχάρου, στην αντίσταση, στην ινσουλίνη, οδηγίες που ακολουθούσα για να πηγαίνουν όλα καλά.
Βέβαια όταν ξέρεις ότι σε λίγους μήνες θα κρατάς ένα μικρό πλασματάκι στην αγκαλιά σου, όλα τα παραπάνω σου φαίνονται πολύ μικρά.
Σημαντικό ρόλο φυσικά παίζει και η στήριξη του συζύγου. Στη δική μου περίπτωση, ο σύζυγος μου Παναγιώτης, ήταν δίπλα μου, μαζί μου για οτιδήποτε.
Έτσι ήρθε η πρώτη μου κόρη! Στη δεύτερη εγκυμοσύνη τα πράγματα ήταν λίγο πιο εύκολα καθώς πλέον γνώριζα. Γνώριζα τι πρέπει να κάνω, τι να προσέξω, πως πρέπει να το διαχειριστώ. Τολμώ να πω ότι κατά τη διάρκεια και των δύο εγκυμοσύνων μου είχα την καλύτερη γλυκοζυλιωμένη όλων των χρόνων που πάσχω από διαβήτη.
Άλλωστε όταν κάτι το θέλεις τόσο πολύ, βρίσκεις τη δύναμη και το καταφέρνεις. Έτσι και εμείς σήμερα έχουμε δύο υπέροχες κόρες 9 και 4 ετών που γνωρίζουν ήδη πάρα πολλά για το διαβήτη, ξέρουν να διαχειριστούν μια κατάσταση και πριν με ρωτήσετε δεν έχουν διαβήτη… προς το παρόν.., δε ξέρουμε τι θα φέρει το μέλλον αλλά τουλάχιστον έχουν τη γνώση ήδη για να το αντιμετωπίσουν σωστά.
J.C.:Όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξαν φορές που λύγισες και αισθάνθηκες μόνη;
Β.Γ.: Όποιος πει ότι δεν έχει λυγίσει θα πει ψέματα… Υπήρξαν στιγμές που δεν αισθάνθηκα μόνη, απλώς «κουράστηκα» να πρέπει να προσπαθώ καθημερινά για την καλή ρύθμιση… Άλλωστε ποια χρόνια νόσος δεν κουράζει…
Μόνη δεν αισθάνθηκα ποτέ. Πάντα είχα γύρω μου ανθρώπους που με αγαπούσαν, μου συμπαραστεκόταν και ήταν εκεί. Ακόμη κι όταν δεν υπήρχαν, φρόντιζα να μπαίνω εγώ στη ζωή κάποιου που ήθελε στήριξη, γιατί η δοτικότητα με έκανε να μην νοιώθω μόνη.
J.C.:Ως πρόεδρος του συλλόγου ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ, ακούς πολλές προσωπικές και δύσκολες ιστορίες ατόμων με διαβήτη, αυτό δε σε επηρεάζει ψυχολογικά ;
Β.Γ.: Από το 2013 που πήραμε την απόφαση να ιδρύσουμε το σύλλογό μας (Σύλλογος Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη Πάτρας “ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ”), ήταν και η ημερομηνία που γεννήθηκε και η πρώτη μου κόρη, καθημερινά έχω έρθει αντιμέτωπη με πολλά συναισθήματα, συνοδοιπόρων με το διαβήτη.
Ήμουν και είμαι εκεί, σε όποιον πραγματικά με χρειάζεται γιατί γνωρίζω από μένα πόσο σημαντικό είναι να μιλάς και να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που μπορούν να σε καταλάβουν. Πολλές φορές έχω επηρεαστεί αλλά πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, υπάρχει η έκφραση: “Πώς μπορώ να τον βοηθήσω αυτόν που έχω απέναντί μου;”
Υπάρχουν φορές που κουράζομαι καθώς έχω να μοιράσω το χρόνο μου μεταξύ της εργασίας μου, της οικογένειας μου και του εθελοντικού μου έργου, σε διάφορους φορείς και στο σύλλογο.
Αυτό που πάντα με κάνει να παίρνω ενέργεια και θέληση για την συνέχιση όλου του έργου σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, είναι εκείνες οι μικροσκοπικές αγκαλιές που λαμβάνω από τους μικρούς γλυκούς φίλους μου, όπου με θεωρούν μέλος της οικογένειάς τους. Από τις αγκαλιές των μικρών παιδιών και τον γονέων, με τον τρόπο τους μου λένε ευχαριστώ που είσαι εδώ και μας στηρίζεις.
Αυτό αυτομάτως με κάνει να θέλω να συνεχίσω το έργο που έχουμε ξεκινήσει εδώ και τόσα χρόνια και να είμαι δίπλα σε κάθε άτομο με σακχαρώδη διαβήτη.
