Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης είναι ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές της ταινίας μικρού μήκους “Ζω χωρίς να σε φοβάμαι” σε σενάριο – σε σενάριο σκηνοθεσία Ελένης Βασιλοπούλου και σκηνοθεσία – φωτογραφία – μοντάζ Χρήστου Κεϊμαλή.
Ο Σύλλογος Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη Πάτρας «ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ», σε συνεργασία με την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος και τον Αντιπεριφερειάρχη Αχαϊας κο Χαράλαμπο Μπονάνο, σας προσκαλούν στην 1η προβολή ταινίας μικρού μήκους, που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Διαβήτη, την Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2022 στις 12:00 το μεσημέρι στην κινηματογραφική αίθουσα της ODEON στη VESO MARE (Ακτή Δυμαίων 17,Πάτρα). Είσοδος ελεύθερη για όλους!
Ο Αλέξανδρος μίλησε για τη συνεργασία του με την Ελένη Βασιλοπούλου και το Σύλλογο Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη Πάτρας «ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ», τα μηνύματα της ταινίας και το ρόλο του.
J.C.: Αλέξανδρε, έχεις ένα σημαντικό ρόλο στην ταινία “Ζω χωρίς να σε φοβάμαι”! Πώς ήταν η προσωπική σου επαφή με τον ήρωα που υποδύεσαι;
Α.Μ.: Μου έγινε μια πρόταση από την Ελένη και το Σύλλογο Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη Πάτρας «ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ» να συμμετάσχω σε μια ταινία μικρού μήκους με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη.
Φτιάχτηκε μια μυθοπλασία, σε σενάριο- σκηνοθεσία Ελένης Βασιλοπούλου και φωτογραφία – σκηνοθεσία – μοντάζ, Χρήστου Κεϊμαλή, για να προβάλλουμε μέσω της ταινίας, “Τι είναι ο διαβήτης; Όχι μόνο για τον άνθρωπο που το βιώνει, θέλουμε να παρουσιάσουμε πώς συμπεριφέρεται ο κόσμος, η ίδια η κοινωνία, απέναντι στα πρόσωπα που το βιώνουν.”
Η αλήθεια είναι, ό,τι στο δικό μου, άμεσο οικογενειακό – φιλικό περιβάλλον, δεν είχα ποτέ τέτοια εμπειρία και δε γνώριζα πολλά πράγματα. Εξεπλάγην με τα όσα έμαθα, γιατί από τη μία συνειδητοποίησα πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα των ανθρώπων με διαβήτη, πόσο μάλλον των παιδιών, των ανήλικων παιδιών (γιατί χτυπάει κι αυτές τις ηλικίες), τα οποία καλούνται να το αντιμετωπίσουν.
Η ταινία έχει να κάνει με έναν ήρωα, τον Ετεοκλή, ο οποίος είναι σε μια κρίσιμη ηλικία, στην εφηβεία.
Δίνει ένα πάρα πολύ ωραίο μήνυμα αυτή η μικρού μήκους ταινία και στα άτομα τα οποία πάσχουν από διαβήτη, αλλά και στο ίδιο το κοινωνικό σύνολο, για το πως πρέπει να τα αντιμετωπίζουν. Δεν είναι “άρρωστοι” αντιμετωπίζουν μια δυσκολία και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να του στηρίζουμε. Δεν είναι κάτι κολλητικό ο διαβήτης. Οι άνθρωποι αυτοί, απλώς επιζητούν τη στήριξη και την αγάπη μας.
Η ταινία με έναν πολύ γλυκό τρόπο και καθόλου διδακτικό, τοποθετεί τον ήρωα στο σήμερα, ο Ετεοκλής όντας μεγάλος, έχει τη δική του οικογένεια κι εξηγεί στην κόρη του, πώς ήταν μικρός και πώς αντιμετώπιζε όλα αυτά τα προβλήματα. Έτσι λοιπόν, ο ενήλικας ήρωας, συναντά τον έφηβο εαυτό του και του δίνει κουράγιο, συζητάνε για τα θέματα που απασχολούν τον μικρό, όπου θα βρεθούν στο τέλος πάλι μαζί για να πορευτούν πλέον στην ίδια τη ζωή. Όπου η ζωή εντέλει μπορεί να έχει τις δυσκολίες της, αλλά σου αφήνει μια γλυκιά γεύση.
J.C.: Σε ποια μηνύματα πρέπει να εστιάσει ο θεατής παρακολουθώντας την ταινία;
Α.Μ.: Ο ήρως είναι ένας άνθρωπο που δεν κάνει κάτι κακό, δεν πρέπει να ντρέπεται γι αυτό που συμβαίνει στη ζωή του. Πρέπει να νιώθει μέρος του συνόλου, όπου συμμετάσχει με το δικό του τρόπου ανάλογα με τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει κάποιες φορές.
Η βοήθεια ξεκινάει απέξω, οπότε ο ο διαβητικός ή όποιος άνθρωπος αντιμετωπίζει μια κατάσταση, χρειάζεται πρώτα τη στήριξη μας για να νιώσει καλά και να μπορέσει κι ο ίδιος να επικοινωνήσει το πρόβλημα που έχει. Το πιο σημαντικό όμως, είναι να αισθανθεί μέρος του συνόλου και της κοινωνίας μας. Βέβαια, και ο ίδιος θα πρέπει να μη λυπάται τον εαυτό του, δεν είναι κάτι το οποίο είναι άσχημο για εκείνον, δεν είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να ντρέπεται.
J.C.: Το γύρισμα έγινε στην Πάτρα. Η Πάτρα πάλι στη ζωή σου, εφόσον είναι η σύζυγος Πατρινή. Πώς σου φάνηκε η πόλη; ,
Α.Μ.: Την Πάτρα τη ξέρω αρκετά καλά, έρχομαι πολλά χρόνια και πριν γνωρίσω τη γυναίκα μου. Έχω και κάποιους οικογενειακούς δεσμούς λόγω της καταγωγής του πατέρα μου από την Κάτω Αχαΐα. Έχω συμμετάσχει και σε παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, την έχω γνωρίσει την πόλη αρκετά καλά, σε διάφορες φάσεις της.
J.C.: Πώς σου φάνηκε το γύρισμα και η παραγωγή;
Α.Μ.: Το γύρισμα ήταν πολύ καλό! Πάρα πολύ καλά συντονισμένο! Όλοι οι συνεργάτες ήταν έτοιμοι για να βγάλουμε αυτές τις αρκετά συγκινητικές σκηνές αλλά και ευχάριστες παράλληλα! Πρόκειται για ενός υψηλού επιπέδου γυρίσματος τολμώ να πω. Μπράβο στην παραγωγή, σε όλη την ομάδα, στο Σύλλογο Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη Πάτρας «ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ» και στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, μπράβο σε όσους στήριξαν ένα τέτοιο εγχείρημα.
J.C.: Είχες και κάποιες σκηνές με τη Θέλια Κούφη. Την μικρή πρωταγωνίστρια όπου πραγματικά είναι εντυπωσιακή στην ταινία!
Α.Μ.: Η Θέλια ήταν υπέροχη! Έτοιμη στο γύρισμα. Πρότεινε πράγματα με τον τρόπο της, γενικότερα ήταν πάρα πολύ βοηθητική η ίδια! Ένα παιδί το οποίο ήξερε ακριβώς τι πήγε να κάνει! Ήταν πολύ ευχάριστη η συνεργασία μαζί της!
J.C.: Υπάρχουν κάποια παιδιά, τα οποία είναι ταλέντα και ξεχωρίζουν από μικρά! Ποια είναι γνώμη σου για τα παιδιά που ασχολούνται με το θέατρο, την τηλεόραση, το κινηματογράφο, το τραγούδι, τη μουσική σε επαγγελματικό επίπεδο;
Α.Μ: Υπάρχουν ανάγκες να παίζουν παιδιά, έχει τύχει και σε παράσταση να παίξω και στην τηλεόραση και στο σινεμά.
Θα πρέπει οι γονείς να εξηγήσουν, ειδικά στα μικρά παιδιά, ό,τι αυτό είναι ένα παιχνίδι το οποίο όμως χρειάζεται πάρα πολύ πειθαρχία. Να μη γίνουν ξαφνικά τα παιδιά “επαγγελματίες” θα πρέπει να διατηρήσουν την παιδικότητα τους.
Όλη αυτή η διαδικασία έχει μια λάμψη, έχει μια αναγνώριση, αλλά θα πρέπει να καταλάβουν πολύ σύντομα ό,τι κι αυτό είναι μια δουλειά, μια εργασία, τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω.
Οπότε οι γονείς, καλούνται να κάνουν πολύ δουλειά με τα παιδιά αυτά, για να κρατήσουν τις ισορροπίες στη ζωή τους κι αν το παιδί αποφασίσει μεγαλώνοντας ή ως ενήλικα πια, να ακολουθήσει αυτό το χώρο, έχοντας πάρει αυτή τη μυρωδιά, θα ξέρει ό,τι αυτό που πάει να κάνει δεν είναι κάτι απλό, αλλά χρειάζεται από πίσω, πολύ πειθαρχία και σπουδές. Να είσαι ταγμένος σ’ αυτή τη δουλειά, σ’ αυτή την τέχνη.
J.C.: Με τον μικρό σου γιο, πώς είσαι ως πατέρας;
Α.Μ.; (χαμογελάει) Αααα, δε ξέρω! Όταν μεγαλώσει ο γιος μου, θα σας πει ο ίδιος!
Αυτό που προσπαθώ να κάνω, είναι να είμαι δίπλα του, να περνάω πολύ χρόνο μαζί του. Να είμαι εκεί!
Τα παιδιά αυτό θέλουν, αυτό επιζητούν. Να είσαι εκεί χωρίς άλλα αποκούμπια. Να είσαι εκεί, να παίξεις μια ώρα, αλλά να είσαι μια ώρα μαζί με το παιδί σου! Να μιλήσετε; Να το κάνεις χωρίς να υπάρχουν παρεμβολές.
Αυτό νιώθω κι από τον γιο μου τώρα που μεγαλώνει, νομίζω έτσι μπαίνουν και οι βάσεις για να μπορέσω κι εγώ όταν θα μεγαλώσει περισσότερο, να με εμπιστεύεται, να μου λέει το οτιδήποτε. Οι σχέσεις εμπιστοσύνης πρέπει να χτιστούν από νωρίς. Όλα τα υπόλοιπα χτίζονται μέρα με τη μέρα, με πολύ κόπο, πολύ χαρά και πολύ παιχνίδι. Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, απλώς να είσαι εκεί, να είσαι δίπλα στο παιδί σου!
Οργανισμός Safety Project: Ενίσχυση σχολικής βιβλιοθήκης σε Δημοτικά σχολεία της Δυτικής Ελλάδας
