Το σερφ αποτελεί πλέον ένα παγκόσμιο φαινόμενο, που όμως ενέχει έναν σημαντικό κίνδυνο: τους καρχαρίες. Προς το παρόν, το 2020, έχουν υπάρξει τέσσερις απρόβλεπτοι θάνατοι από καρχαρίες. Αυτοί συμβαίνουν στα παράκτια νερά της Καλιφόρνια, της Χαβάη και της Αυστραλίας- περιοχές όπου υπάρχουν αρκετοί καρχαρίες, οι οποίοι ελλοχεύουν κάτω από τα τεράστια κύματα.  Οι ειδικοί, μάλιστα, πιστεύουν ότι τα περισσότερα περιστατικά που έχουν να κάνουν με καρχαρίες προκαλούνται καθώς ο σερφερ θεωρεί πως ο καρχαρίας είναι μια φώκια ή ένα θαλάσσιο λιοντάρι.

Η σκληρή αρένα του εν λόγω αθλήματος περιλαμβάνει οκτώ δευτερόλεπτα (ή και λιγότερο) έντονης δράσης σε πολλά ροντέο στη Βόρεια Αμερική. Ενώ οι γνωστοί καουμπόηδες μπορεί να βγάζουν ένα καλό «μισθό» από το καβάλημα ενός ταύρου, μερικοί αναβάτες μπορεί να αρκεστούν στους μηχανικούς ταύρους που βρίσκει κανείς σε πολλά σαλούν. Αν και πολλοί αναβάτες πλέον φορούν σακάκια με ισχυρή επίστρωση και κράνη προκειμένου να γλιτώσουν από τα σοβαρότερα ατυχήματα, αυτοί οι αθλητές μπορεί ακόμα να χτυπηθούν, να κλωτσηθούν ή ακόμα και να ποδοπατηθούν από τον ταύρο.

Η γρήγορη και έντονη δράση συγκεντρώνει πλήθος κόσμου παγκοσμίως, με τους αθλητές και τους θεατές να έχουν «ανάγκη για ταχύτητα». Δυστυχώς, η θνησιμότητα του εύφλεκτου υλικού και οι συγκρούσεις υψηλής ταχύτητας μπορεί να έχουν τραγικές συνέπειες για τους αθλητές, μέσα σε μόλις μερικά δευτερόλεπτα.

Η διοργανώτρια αρχή του ομώνυμου πρωταθλήματος στο άθλημα του αμερικανικού ποδοσφαίρου των ΗΠΑ, NFL, είναι μεταξύ των πιο δημοφιλών στις ΗΠΑ, και αυτό γιατί απ’ ό,τι φαίνεται στο κοινό αρέσει να παρακολουθεί γρήγορους και εξαιρετικά δυνατούς αθλητές να τρέχουν, να πιάνουν και να ρίχνουν τη μπάλα ενώ παράλληλα χτυπιούνται μεταξύ τους. Όμως αυτό έχει έναν σημαντικό αντίκτυπο στους αθλητές, που πολλές φορές χάνουν τις αισθήσεις τους εν μέσω του αγώνα. Παράλληλα, το NFL έχει υποστεί έναν μεγάλο αριθμό σκανδάλων, από ναρκωτικά και σεξουαλική κακοποίηση μέχρι κατάφωρη εξαπάτηση, ενώ πρόσφατα παρουσιάστηκαν και ισχυρισμοί για ρατσισμό από μέρους ιδιοκτητών ομάδων.

Το σπορ δεν χρησιμοποιεί σκληρό εξοπλισμό ή κράνη. Επιπλέον, τα μη υποχρεωτικά καλύμματα για το κεφάλι μοιάζουν περισσότερο με καπέλο και έχουν σχεδιαστεί να προστατεύουν τα αυτιά και όχι το κεφάλι. Κάπως έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί αθλητές πάσχουν συχνά από σκληρούς τραυματισμούς.

Οι σύγχρονοι αναρριχητές έχουν επωφεληθεί από τις τεχνολογικές βελτιώσεις στον εξοπλισμό, τους χάρτες και την πρόγνωση του καιρού. Αυτοί οι παράγοντες, σε συνδυασμό με την ευκολότερη παγκόσμια πρόσβαση σε περιοχές αναρρίχησης, έχουν κάνει τις αναρριχήσεις σε βουνό που δημοφιλείς από ποτέ. Βέβαια, η αναρρίχηση στο Έβερεστ, το «στολίδι» του σπορ, συνεχίζει να κοστίζει τη ζωή σε πολλούς επίδοξους αναρριχητές κάθε χρόνο. Οι αιτίες πολλές. Από υποθερμία και υψοφοβία μέχρι έλλειψη εμπειρίας.

Ο κίνδυνος είναι προφανής: να μην ανοίξουν τα αλεξίπτωτα κατά τη διάρκεια της πτώσης. Σύμφωνα με τον  United States Parachute Association, το 2019 συνέβησαν 15 θανατηφόρα ατυχήματα με αλεξίπτωτο μέσα σε περίπου 3,3 εκατ. πτώσεις. Παρά τα μεμονωμένα περιστατικά ατυχημάτων, η ελεύθερη πτώση θεωρείται στατιστικά πολύ πιο ασφαλής από τα άλλα αθλήματα της λίστας.

Έχει χαρακτηριστεί ως «το πιο γρήγορο σπορ στον πλανήτη» και αποτελεί έναν παράξενο αγώνα που εντοπίζεται κυρίως σε περιοχές με ισπανική επιρροή. Είναι επίσης εξαιρετικά επικίνδυνο, και μπορεί να προκαλέσει σημαντικούς τραυματισμούς και θανάτους από τραυματισμούς στο κεφάλι. Το παιχνίδι είναι παρόμοιο με το ράκετμπολ και παίζεται σε ένα γήπεδο τριών ορόφων και τριών πλευρών, στο οποίο οκτώ ομάδες των δύο ή τεσσάρων παικτών αγωνίζονται σε στρογγυλό στιλ. Η μπάλα (poleta) κινείται με ταχύτητα που φτάνει μέχρι και τα 322 χλμ. την ώρα. Η ταχύτητα επιτυγχάνεται με τη χρήση ενός μεγάλου καλαθιού που φοριέται σε γάντι (cesta) και δίνει μια τεράστια περιστροφή στη μπάλα.

Μπορεί το μποξ να είχε χαρακτηριστεί ως «η υπέροχη επιστήμη του να μελανιάζεις», και να γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία τις δεκαετίες του 1940 και του 1950, αλλά σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα αποδεικνύουν ότι μέχρι και η ήπια διάσειση που μπορεί να υποστεί ένας μποξέρ κατά τη διάρκεια της καριέρας του, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή σωρευτική ζημιά. Με το χρόνο, αυτοί οι τραυματισμοί χειροτερεύουν καθώς ο εγκέφαλος εκφυλίζεται με συμπτώματα που περιλαμβάνουν σύγχυση, ζαλάδα και πονοκεφάλους. Η κακοποίηση μπορεί ακόμα να οδηγήσει σε Πάρκινσον- όπως στην περίπτωση του Μοχάμεντ Άλι.