της δημοσιογράφου Ελένης Βασιλοπούλου elena_juniorsclub
Ο Αντιπεριφερειάρχης Αχαΐας Χαράλαμπος Μπανάνος, με συνάντησε στο γραφείο του, για να κάνουμε μια συνέντευξη όπου παρουσιάζει περισσότερο πτυχές του χαρακτήρα του και της ζωής του.
Η συζήτηση μας ξεκίνησε εκεί που υπογράφονται τα μεγάλα σχέδια, ωστόσο ο καιρός και οι ομορφιές της Πάτρας, μας οδηγήσαν σε μια βόλτα δίπλα στην Μαρίνα, εκεί όπου αποκάλυψε τη μοναδική σχέση που έχει με τους γιούς του κι έστειλε πολλά μηνύματα σε φίλους και πολιτικούς αντιπάλους…
Προσωπικά τον γνωρίζω χρόνια, κυρίως όμως την εποχή όπου διετέλεσε Διοικητής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών και πλέον ως Αντιπεριφερειάρχης Αχαΐας, έχουμε δώσει κοινό αγώνα για το ΚΕΔΜΟΠ ΧΑΡΙΣΕ ΖΩΗ, ώστε να γίνουν 100.000 οι Εθελοντές Δότες Μυελού των Οστών! Διακρίνεται για το ανοιχτό του μυαλό και λέει ναι, σε κάθε πρόταση που θα βοηθήσει και θα αναδείξει την Αχαΐα!
Το βιογραφικό του Αντιπεριφερειάρχη Αχαΐας Χαράλαμπου Μπανάνου — εδώ
J.C.: Θα ξεκινήσουμε τη συνέντευξη, την περίοδο που ήσουν φοιτητής. Πώς θυμάσαι τον εαυτό σου ως φοιτητή;
Χ.Μ.: Πρώτα απ’ όλα θέλω να πω ό,τι θεωρώ τον εαυτό μου από τους τυχερούς της ζωής, διότι σπούδασα. Καταρχάς πέρασα τις πανελλαδικές εξετάσεις, ήμουν ένας αριστούχος μαθητής, όπου έδωσα εξετάσεις και είμαι περήφανος για αυτό. Πέρασα στη σχολή που ήθελα, με τις εξετάσεις όπως τις όριζε η πολιτεία, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσω δεκανίκια μεταγραφών είτε περίεργες καταστάσεις που έχουμε δει στην κοινωνία μας.
Πέρασα στην οδοντιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και την τελείωσα στο χρόνο που έπρεπε, με τις αρχές και τις αξίες που μου έδωσαν οι γονείς μου, σε μια εποχή που ήταν έπειτα από την μεταπολίτευση, όπου ακόμα οι στόχοι και τα ιδανικά για μια καλύτερη ζωή, ήταν ζητούμενα.
J.C.: Ποιες ήταν οι αξίες και οι αρχές που έλαβες από του γονείς σου;
Χ.Μ.: Οι καταβολές από τον πατέρα μου, τα διδάγματα του και τα βιώματα ζωής του, με ακολουθούν πάντα. Ο πατέρας μου ήταν γραμματέας της Ένωσης Κέντρων στην περιοχή μας, οπότε να σκεφτείτε στο σπίτι μας είχαν παρελάσει άνθρωποι που πραγματικά έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους στην πολιτική ζωή της χώρας. Ο Αλέκος Παναγούλης, ο Γιάγκος Πεσματζόγλου, ο Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, ο Χαράλαμπος Πρωτόπαππας. Άνθρωποι, οι οποίοι αγωνίστηκαν για τις δημοκρατικές τους ιδέες, για την ελευθερία εναντίον της χούντας. Αυτά τα διδάγματα με ακολουθούσαν στη φοιτητική μου ζωή. Σε μια φάση της ζωής μας που ήμασταν τότε, πιο ενθουσιώδης και νιώθαμε πιο δυνατοί να παλέψουμε για τις ιδέες μας.
J.C.: Οπότε ήσουν πολιτικά ενεργός; Ποια ήταν τα όνειρα και στόχοι σου, ως φοιτητής;
Χ.Μ.: Πέρασα από το πολιτικό σχολείο κατά την διάρκεια της χούντας, όταν ο πατέρας μου είχε απολυθεί από την χούντα, επειδή ήταν στέλεχος ενός κόμματος.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, τις δυο παραστάσεις που με σημάδεψαν.
Το πρώτο ήταν ό,τι μαζί ακούγαμε τότε, Deutsche Welle, τον αντιστασιακό ραδιοφωνικό σταθμό για την Ελλάδα. Τη δεύτερη εικόνα που έχω, δε θα τη ξεχάσω ποτέ. Ένα ασφαλίτης κυνηγούσε τον πατέρα μου και τον απειλούσε ό,τι θα του κλείσει το δικηγορικό γραφείο, αν συνέχιζε να υπογράφει (με λίγους δικηγόρους ακόμη), την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων.
Θα αναφερθώ σ’ αυτούς τους λίγους δικηγόρους, ξεκινώντας από τον Κωστή Στεφανοπουλο, θυμάμαι ήταν ο Τσαφούλιας, ο Φωτήλας, ο Μπεκίρης, ο Διονύσης Αργυρόπουλος, ο Κατσιγιάννης… Όλους αυτούς τους προόριζαν να τους στείλουν εξορία. Με αυτές τις εικόνες, τα βιώματα, αυτά τα διδάγματα με ωθούσαν στο να εμπλακώ με την πολιτική. Ωστόσο είχα ως προτεραιότητα τη σχολή μου και το διάβασμα, για να μπορέσω να βγω όσο των δυνατών πιο γεμάτος από την επιστήμη μου. Αφιέρωνα περισσότερο χρόνο στα επιστημονικά βιβλία, από το να ανακατευτώ στο φοιτητικό κίνημα. Με είχαν επιλέξει τότε οι συνάδελφοι μου, στο Σύλλογο Φοιτητών Οδοντιατρικής Αθηνών. Δεν ασχολήθηκα όμως περισσότερο γιατί ήταν μια σχολή απαιτητική όπου ήθελε πολλές ώρες παρουσίες σε κλινικές και εργαστήρια.
Προσπάθησα μέσα από τη φοιτητική μου ζωή να τα κάνω όλα αυτά πράξη, φυσικά όμως είχα προτεραιότητα το διάβασμα και το αντικείμενο των σπουδών μου, ώστε να μπορέσω όσο των δυνατών καλύτερα να βγω καταρτισμένος και να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στους συμπολίτες μου και στο κοινωνικό σύνολο.
(στη φωτογραφία ο Αντιπεριφερειάρχης Αχαΐας Χαράλαμπος Μπονάνος με τον Δικηγόρο και συνεργάτη Ηλία Στεφανόπουλο)
J.C.:…και τα καταφέρες! Μια μεγάλη διαδρομή ως οδοντίατρος κι όχι μόνο…
Χ.Μ.: 30 χρόνια στο ελεύθερο επάγγελμα και παράλληλα στην κοινωνική ασφάλιση γιατί προσέφερα τις υπηρεσίες μου στο ταμείο κοινωνικών ασφαλίσεων (ΙΚΑ), με αρκετή θα έλεγα εμπειρία και αρκετούς συμπολίτες μου που με εμπιστεύτηκαν.
J.C.: Όπου μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, αρκετά νέος δημιουργείς την οικογένεια σου, αποκτώντας δυο γιους. Πώς ήσουν ως πατέρας όταν τα παιδιά ήταν μικρά;
Χ.Μ.: Ήμουν ο πατέρας, ο οποίος προσπαθούσε να είναι κοντά στα παιδιά του, με την έννοια της φιλικότητας, όχι όμως να είμαστε φίλοι. Είναι λάθος ο ρόλος αυτός. Κρατούσα τις ισορροπίες, δεν ήμουν ο πατέρας που εξαντλούσε την αυστηρότητα του, ούτε στις ώρες διαβάσματος, είτε οπουδήποτε αλλού. Προσπαθούσα να δώσω ελευθερίες, αλλά τις ελευθερίες αυτές τις έδινα δίνοντας μαζί και το δικό μου παράδειγμα. Γιατί αν δεν δώσεις εσύ το παράδειγμα, δεν έχει καμία σημασία για το παιδί, τι λόγια θα του πεις.
Τους δίδασκα το σεβασμό και την αγάπη για το βιβλίο, μέσα από παραδείγματα. Ήθελα να βλέπουν έναν πατέρα να ασχολείται με τα βιβλία, με τα κοινά, με τον αθλητισμό κι όχι να αράζει σ’ έναν καναπέ και να μην δραστηριοποιείται με τίποτα άλλο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κατεβαίνω κάτω στον χώρο που έπαιζαν τα παιδιά και να παίζω μαζί τους, ώστε να τους δείξω την αξία του αθλητισμού. Σκοπός μου ήταν να έχουν συνολική μόρφωση, να ασχολούνται με την άσκηση, να μπορέσουν να ανοίξουν τα φτερά τους όταν έρθει η ώρα και να αποδώσουν σύμφωνα με αυτά που τους είχαμε διδάξει ως γονείς.
Πρώτα από όλα να είναι σωστοί και το δεύτερο να γίνουν επιστήμονες. Ήθελα τα παιδιά μου να μεγαλώσουν με σεβασμό! Να έχουν σεβασμό στους συμμαθητές τους, στους καθηγητές τους, στον εαυτό τους, στην οικογένεια τους. Έδωσα πολύ μεγάλη σημασία σε αυτό.
Στη ζωή μου έχω αγωνιστεί για το σεβασμό, ίσως είναι ο σημαντικότερος αγώνας μου. Σε όποια θέση ευθύνης και να βρέθηκα, αναζητούσα και πάλευα να μπορέσω να τους μεταφέρω ό,τι στους ανθρώπους, πρέπει να έχουμε σεβασμό. Με όποιον συναλλάσσονται, είτε είναι γιατροί, είτε υπάλληλοι, όποιοι κι αν είναι. Αυτό μπόρεσα να τους το μεταδώσω, διότι βγήκαν παιδιά που έχουν πολύ καλό χαρακτήρα και παίρνω τα εύσημα, με ό,τι ασχολούνται, με περηφάνια το λέω αυτό!
(με τη νυν σύζυγο Γιάννα, μια αξιολάτρευτη γυναίκα που στηρίζει το δύσκολο έργο του συζύγου της, Χαράλαμπου Μπονάνου, το γιο του Γιώργο και τη σύζυγο του Σοφία)
J.C.: Επέλεξαν την ιατρική για σπουδές και ανέπτυξαν μια δική τους επιτυχημένη πορεία στο τομέα τους. Πώς νιώθεις τώρα που είναι ενήλικες, άνδρες με δικές τους ζωές;
Χ.Μ.: Είχα την τύχη και μια καλή οικογενειακή προσπάθεια, ώστε να μπορέσουν τα δυο μου αγόρια να αποκτήσουν τέτοιες αρχές και τέτοιες βάσεις, ώστε να είναι αυτοδύναμοι στη ζωή, να κάνουν τις επιλογές τους όταν έρθει η ώρα.
Ως πατέρας, ήθελα να γίνουν πολίτες που θα προσφέρουν στον κόσμο, να στέκονται στα πόδια τους, να έχουν αυτοπεποίθηση και να μην έχουν ανάγκη οποιοδήποτε δεκανίκι. Γι αυτό πάντα συζητούσαμε για τις σπουδές τους και τι θα ακολουθήσουν μετά.
Ως μαθητές ήταν αριστούχοι στην διάρκεια της μαθητικής τους ζωής. Εισήχθησαν από τους πρώτους (ο ένας 9ος και ο άλλος 11ος) στην Ιατρική Σχολή Πατρών. Είναι και οι δυο γιατροί στο Εθνικό Σύστημα Υγείας της Αγγλίας, από επιλογή τους, για να αποκομίσουν όσο των δυνατών περισσότερες γνώσεις πάνω στον τομέα τους και την ειδικότητα τους. Ο ένας είναι Νευροχειρουργός και ο άλλος ειδικεύεται πάνω στο κομμάτι της Ενδοκρινολογίας – Διαβητολογίας.
Είμαι πολύ περήφανος για τις ώρες που αφιέρωσα στα παιδιά μου, πραγματικά το λέω! Εγώ και η μητέρα τους φυσικά, έχουμε συμβάλλει στην ανατροφή τους. Είχα φτάσει στο σημείο πέρα από το ιατρείο μου και το ΙΚΑ, να είμαι Πρόεδρος στο Σύλλογο Γονέων και κηδεμόνων του Αρσακείου, όπου φοιτούσαν τα παιδιά μου, κάνοντας κι εκεί έργο το οποίο αναγνώρισε μέχρι και ο Μπαμπινιώτης ως Πρόεδρος του Αρσακείου. Ήμουν αυτό που λέμε, πάνω κατά πάνω στα παιδιά!
J.C.: Έχεις χτίσει με τα παιδιά σου, μια σχέση εμπιστοσύνης;
Χ.Μ.: Ναι, ναι! Έχουμε κατακτήσει αυτή την σχέση! Ίσως επειδή παντρεύτηκα μικρός…, είχαμε περάσει και από μια δύσκολη κατάσταση με την απώλεια της αδερφής μου. Είχε διαταραχθεί η ισορροπία της οικογένειας, γιατί κι εγώ ήμουν πολύ ευάλωτος, βρέθηκα ξαφνικά σε μια κατάσταση και τότε αρχίζεις να βλέπεις τη ζωή διαφορετικά. Βέβαια, φαντάζομαι ό,τι έτσι διδάχτηκα να αξιολογώ τα σημαντικά, από τα ασήμαντα, αν και πολλές φορές ακόμα πιάνω τον εαυτό μου να μην έχω πάρει το μάθημα που θα έπρεπε, αλλά τέλος πάντων. Εκείνη, λοιπόν, ήταν η στιγμή που μας έδεσε ακόμα περισσότερο με τα παιδιά.
Μια δύσκολη φάση για την οικογένεια μου, υπήρξε και το διαζύγιο έπειτα… Δεθήκαμε πολύ σαν άντρες και οι τρεις μας. Πραγματικά, χτίσαμε σχέσεις εμπιστοσύνης, σχέσεις αμοιβαίου σεβασμού. Αυτό πρέπει να υπάρχει στη σχέση πατέρα και παιδιού. Ναι στη φιλία αλλά πρέπει να υπάρχει η σχέση σεβασμού και αγάπης! Ο καθένας έχει τον ρόλο του. Άλλος ο ρόλος του γονιού, του πατέρα και άλλος ο ρόλος του παιδιού. Όμως ο σεβασμός και η αγάπη, μας έδεσε ουσιαστικά ακόμη και σήμερα. Με την απομάκρυνση τους, λόγω του εξωτερικού, μεγαλώνει η ανάγκη να βρισκόμαστε! Θέλουμε να πούμε ο ένας στον άλλον διάφορα πράγματα προσωπικά…, είναι κάτι που έχουμε κατακτήσει μέσα από πολύ αγώνα, μέσα από μια καθημερινότητα η οποία μας έδεσε.
J.C.: Φίλους από τη σχολή, από το ναυτικό, φίλους έχεις; Αληθινές φιλίες;
Χ.Μ.: Λοιπόν αυτό που είπες είναι και το μεγαλύτερο μυστικό στη ζωή, το οποίο όσο μεγαλώνεις, το ανακαλύπτεις. Δηλαδή, είναι μεγάλη υπόθεση και χαίρομαι διότι τα παιδιά κατάφεραν να έχουν καλούς φίλους, εγώ όχι. Φίλοι οι οποίοι σε σέβονται και υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη, που τους βλέπεις πραγματικά στις δύσκολες ώρες και όχι στις εύκολες.
Το να έχεις φίλους είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή! Δεν ήμουν πολύ τυχερός, ίσως δε δούλεψα και πολύ πάνω σε αυτό το θέμα. Οι ασχολίες της ζωής, διάφορες αναποδιές, μπορεί να μην μου έδωσαν την ευκαιρία να δουλέψω. Ωστόσο, παραμένουν μερικοί σταθεροί φίλοι κυρίως από την μαθητική ζωή και το Ναυτικό…, είναι μεγάλο σχολείο για τη ζωή ενός άντρα. Κάνεις καλές και μεγάλες φιλίες εκεί πέρα, που θα μπορούσαν να είναι πιο έντονες αν και εγώ είχα επενδύσει περισσότερο πάνω σε αυτές και είχα δώσει χρόνο.
Μεγαλώνοντας, καταλαβαίνω ό,τι η φιλία είναι μεγάλη επένδυση στη ζωή. Μπορεί να έχεις κάποιους φίλους στα νεανικά σου χρόνια, να αποκτήσεις κάποιους άλλους ανάλογα την ωριμότητα, τις συνθήκες και τις καταστάσεις που έχεις να αντιμετωπίσεις στη ζωή. Μπαινοβγαίνουν άνθρωποι, ωστόσο πρέπει να κρατάς σταθερές μερικές φιλίες με αυτούς που το νιώθεις ότι μπορείς να ανοιχτείς, χωρίς να σε πληγώσουν. Γιατί καμιά φορά προδίδεσαι από τις φιλίες, νομίζεις ότι είναι φίλος σου, ανοίγεσαι κι αυτός το εκμεταλλεύεται κάποια στιγμή και είναι πολύ άσχημο… Υπάρχουν όμως φιλίες που αξίζει να επενδύσεις, να παλέψεις, να κουραστείς γι αυτές. Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή αν δεν κοπιάσεις. Νομίζω ότι είναι οι καλύτερες ώρες που μπορείς να αφιερώσεις την ζωή σου, διότι επαναλαμβάνω, η φιλία είναι επένδυση.
J.C.: Φιλίες στην πολιτική υπάρχουν;
Χ.Μ.: Εκεί, ιδιαίτερα στις ημέρες μας (αυτό ξέρεις μου λείπει αναπολώντας τα παλαιότερα χρόνια, που υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός, μεταξύ των πολιτικών και των επαγγελματιών), τώρα έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Δεν είναι οι συνθήκες, οι παλαιότερες όπου υπήρχε σεβασμός.
Θυμάμαι τον πατέρα μου, τι σεβασμός υπήρχε ανάμεσα στους συναδέλφους του, αναγνώριση μεταξύ τους και καμία μικρότητα. Τώρα τα πράγματα έχουν μεταβληθεί, είναι η αλήθεια. Υπάρχει μια μοναχικότητα, υπάρχει ένας ανταγωνισμός που πολλές φορές φτάνει στα όρια της ανθρωποφαγίας και στην πολιτική δυστυχώς υπάρχουν τα χτυπήματα κάτω από την μέση.
Προσπαθώ όλα αυτά να μην γίνουν τοξικά στο δημόσιο λόγο μου, στη δημόσια δράση μου, στην προσωπική μου ζωή, στην πολιτική μου ζωή, γιατί με αυτό ασχολούμαι τώρα. Επιθυμώ να εμπνέω το σεβασμό αλλά απαιτώ το σεβασμό και εγώ ο ίδιος.
Όλοι θέλουμε να πετύχουμε κάτι, να έχουμε μεγαλύτερη αναγνώριση, κακά τα ψέματα, η προβολή αρέσει στους πολιτικούς, κανένας δεν μπορεί να το κρύψει αυτό. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τις αξίες και τις αρχές μας, γιατί αυτές μας καθοδηγούν. Δεν κάνω εκπτώσεις στο δίκαιο Αξιών. Αυτό προσπαθώ να το έχω σαν Ευαγγέλιο, το απαιτώ από τους πολιτικούς μου φίλους και τους πολιτικούς μου αντιπάλους.
Το περίεργο είναι, ό,τι πολλές φορές την αναγνώριση την έχεις από τους πολιτικούς σου αντιπάλους, κάτι που το έχω ζήσει. Έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια από πολιτικούς αντιπάλους. Από τους πολιτικούς μας φίλους που υποτίθεται πως είναι αυτοί που πρέπει να αναγνωρίζουν το έργο μας, να μας συμπαραστέκονται για την προσπάθεια, δεν το βλέπεις τόσο συχνά.
Είναι σημεία των καιρών αυτά, υπάρχει μια τοξικότητα στο πολιτικό περιβάλλον γενικότερα. Υπάρχουν παραγκωνισμοί, υπάρχει ένας περίεργος ανταγωνισμός. Εγώ προσπαθώ να μην γίνομαι μέρος αυτού του παιχνιδιού, προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου, χωρίς να ξεφεύγω από μια πορεία που είναι τα βιώματα μου, αυτά τα οποία μου δίδαξαν οι γονείς μου. Είναι ένας κώδικας που σε καμία περίπτωση δεν παζαρεύω.
J.C.:Αντιπεριφερειάρχης Αχαΐας σε μια δύσκολη εποχή, με την Πανδημία, την οικονομική κρίση, το γειτονικό πόλεμο. Οι δυσκολίες αναδεικνύουν τις ικανότητες ή σε περιορίζουν;
Χ.Μ.: Μην κοροϊδευόμαστε στις δυσκολίες αναδεικνύονται οι ικανότητες, στις δύσκολες καταστάσεις έχεις τη δυνατότητα να αναδείξεις τις δεξιότητες σου.
Πραγματικά κοντά στα 3-4 χρόνια που βρισκόμαστε στην τοπική αυτοδιοίκηση, αυτό συζητούσα και με τον Περιφερειάρχη Νεκτάριο Φαρμάκη, μόνο στις αρχές 6 με 7 μήνες μείναμε χωρίς έκτακτες καταστάσεις. Το υπόλοιπο χρονικό διάστημα ακόμα και μέχρι σήμερα το βιώνουμε υπό έκτακτες καταστάσεις.
Δεν περίμενα ποτέ, γράμματα που είχα διαβάσει όταν έκανα το μάστερ μου στη δημόσια υγεία, ό,τι θα ερχόταν η ώρα να τα κοιτάξω, να τα χρησιμοποιήσω και να τα εφαρμόσω. Συνεπώς, 3 χρόνια τώρα προσπαθούμε να παρουσιάσουμε ένα έργο μέσα σε δύσκολες καταστάσεις, που δεν έχουν ξαναζήσει άλλοι τα τελευταία χρόνια.
Όμως να σου πω και κάτι άλλο, ήμουν μαθημένος με τα δύσκολα γιατί ακόμα και στην Διοίκηση του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών, είχα βρέθηκα 2 χρόνια σε μνημονιακές καταστάσεις, όπου έπρεπε με μικρότερο μπάτζετ (περίπου – 50%), να αποδώσω στο νοσοκομείο το ίδιο επίπεδο περίθαλψης. Επίσης βρέθηκα να διαχειριστώ το 2ο χρόνο, τα capital controls. Δύσκολες καταστάσεις κι εκεί, άρα είχα ήδη εκπαιδευτεί.
J.C.: Ως Αντιπεριφερειάρχης Αχαΐας, πώς είναι διαχείριση στην τοπική αυτοδιοίκηση;
Χ.Μ.: Στην τοπική αυτοδιοίκηση υπάρχει η αρχή της εγγύτητας, βλέπεις περισσότερο τις ανάγκες του πολίτη, έρχεσαι σε επαφή με τον πολίτη. Αποφασίζεις, υπογράφεις! Ενώ ένας βουλευτής δεν έχει την ανάλογη διοικητική πράξη. Εμείς εδώ και πρέπει να υπογράψουμε και πρέπει να απολογηθούμε για την υπογραφή μας, ενώ πρέπει να εξυπηρετήσουμε όσο των δυνατών καλύτερα τις ανάγκες του κόσμου που επί 10 χρόνια περνάει δύσκολα.
Μην ξεχνάμε η κρίση έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας μας. Από την μια κρίση πέφτουμε στην άλλη. Από την οικονομική, στην κρίση της πανδημίας και από εκεί, στην ενεργειακή και στην κρίση του πολέμου. Άρα, έχει γίνει μέρος της ζωής μας, δυστυχώς. Υπό αυτές τις συνθήκες πρέπει να λειτουργήσουμε.
J.C.: Τα αποτελέσματα;
Χ.Μ: Έχουμε λειτουργήσει πολύ καλά. Το λέω αυτό διότι είμαστε σε θέση τα 3 αυτά χρόνια να τα συγκρίνουμε με τα 10 χρόνια της προηγούμενης περιφερειακής αρχής, πάει να πει ότι κάτι έχουμε κάνει καλά. Παράδειγμα, το θέμα ανεργίας η οποία έχει μειωθεί στην περιοχή μας. Θα σου πω κάτι, στην περιφέρεια μας από 2η που ήταν το 2016 στο θέμα της ανεργίας, έχει πέσει τώρα στην 5η θέση, υπάρχει μια μείωση της ανεργίας που καταγράφεται και από την eurostat.
Βέβαια όλα δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν, προσδοκίες ανεδαφικές… Βλέπεις, λοιπόν, μερικούς ανθρώπους ακόμα να ζουν σε παλιές εποχές. “Γιατί δεν μου διόρισες το παιδί;” Δεν είναι έτσι! Έχει περάσει αυτή η εποχή. Όποιος ασχολείται με τα κοινά δεν μπορεί να το εξυπηρετήσει αυτό. Συνεπώς μπορούμε να εξυπηρετήσουμε μόνο ανάγκες τις οποίες έχει αρμοδιότητα η τοπική αυτοδιοίκηση και σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι επιτέλους το κεντρικό κράτος, η κεντρική διακυβέρνηση πρέπει να πάρει απόφαση για την περιφερειακή διακυβέρνηση, να δώσει αρμοδιότητες και πόρους στην περιφέρεια όπως συμβαίνει σε όλα τα άλλα πολιτισμένα, Ευρωπαϊκά κράτη.
Ξέρεις, όταν έρχεται ένας Ευρωπαίος ή Αμερικάνος να μας συναντήσει, το πρώτο που ζητάει στη Περιφέρεια είναι τον Περιφερειάρχη και τον Αντιπεριφερειάρχη, διότι θεωρεί ανάλογα με το δικό του κράτος, ότι εμείς έχουμε το κύριο λόγο στην Περιφέρεια μας. Πρέπει να γίνει αυτή η μεγάλη μεταρρύθμιση, την οποία στην ουσία όλοι την ευαγγελίζονται αλλά δεν την υλοποιούν. Από το 2011 υπάρχει ο σχετικός νόμος. Να μπορέσουμε να γίνουμε κύριοι του τόπου μας ώστε να προσφέρουμε περισσότερες υπηρεσίες. Υπάρχουν ιδιαιτερότητες σε κάθε Περιφερειακή ενότητα, σε κάθε νομό και γενικά σε κάθε περιφέρεια. Άλλες ανάγκες έχουμε εμείς, άλλες η κεντρική Μακεδονία άλλες η περιφέρεια της Κρήτης. Άρα, μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει να χαράσσεται ανάλογα η πολιτική μας, γι αυτό πρέπει να έχουμε τον κύριο λόγο εμείς.
J.C.: Οπότε η πολιτική σου διαδρομή εστιάζει μόνο στην τοπική αυτοδιοίκηση για τις επόμενες εκλογές ή κάνεις κι άλλες σκέψεις;
Χ.Μ.: Εισπράττω μεγάλη αγάπη από τον κόσμο, αυτό το βλέπω και από τις ερωτήσεις που δέχομαι για την μελλοντική μου πολιτική πορεία. Έχω πει από την αρχή και μόλις εκλέχτηκα πρώτος Περιφερειακός Σύμβουλος εδώ, “one step at a time”.
Για την ώρα, με ενδιαφέρει να επιτύχω πλάι στον Περιφερειάρχη μας Νεκτάριο Φαρμάκη, έναν άνθρωπο που για μένα είναι μεγάλο Πολιτικό Κεφάλαιο για την περιοχή. Σκοπός μας είναι να πετύχουμε στα καθήκοντα που έχουμε αναλάβει.
Για την ώρα θα υποτιμούσα τον ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, σε σχέση με αυτά που ανέφερα πριν, αν ξαφνικά άφηνα τον ρόλο μου, ως Αντιπεριφερειάρχης.
Με ενδιαφέρει να πετύχω σε αυτό που μου ανέθεσε ο Περιφερειάρχης και όταν θα έρθει η ώρα της κάλπης θα τα πούμε.
