Η Δήμητρα Μελλίνη, βγαίνει μπροστά για να πει στους γονείς που έχουν παιδιά με διαφορετικότητα να σταματήσουν να τα κρύβουν, να τα εντάξουν στις ομάδες που πραγματικά ανήκουν, να αποφορτίσουν το κλίμα στο σπίτι και να τονώσουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού.
Πόσο δυνατό παράδειγμα είναι η Δήμητρα και η υπέροχη οικογένειά της, για όλα αυτά που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, που δημιουργούν ανθρώπους δυστυχισμένους οι οποίοι πρέπει γρήγορα, τώρα, να βγουν απ΄ τη ντουλάπα και να κατακτήσουν τη ζωή…
Η Ροδίτισσα Δήμητρα Μελλίνη είναι αθλήτρια της Εθνικής Ομάδας Μπάσκετ Κωφών που μέσα στη λαμπρή πορεία της των τελευταίων χρόνων κατέκτησε και την 4η θέση στο παγκόσμιο της Ταιβάν πριν λίγες μέρες.
Η Μελλίνη σκόρερ, η Μελλίνη στην άμυνα, με τη δύναμη τη σωματική και τη ρώμη της ψυχής, να χαμογελά με της άλλες αθλήτριες της Εθνικής Ομάδας Κωφών και να σκέφτεται ότι είναι ωραία η ζωή.
Αυτά τα παιδιά είναι το πρότυπο σήμερα που πέραν της οικονομικής η κρίση είναι ηθική, οι άνθρωποι γίνονται χειρότεροι γιατί σ΄ ένα καράβι που βουλιάζει πώς να ζητήσεις από τους επιβάτες σαβουαρ βιβρ, όπως περιγράφουν γλαφυρά οι ψυχολόγοι.
Σ΄ αυτή την άρρωστη κοινωνία όσοι έκαναν τη διαφορετικότητά τους δύναμη πρέπει να έχουν βήμα να μιλούν. Κι όχι ν΄ ακούμε την παρόλα του ενός και του άλλου…
Μεγάλη επιτυχία η τέταρτη θέση που κατακτήσατε στο παγκόσμιο, είσαι ευχαριστημένη;
Όταν βάζεις ένα στόχο δεν σου αρκεί το πιο κάτω. Ο στόχος έχει μπει μέσα από τις προπονήσεις, και πάνω-κάτω οι στόχοι μας κάθε χρονιά είναι από τετράδα και πάνω. Όταν λοιπόν έχεις γευτεί την επιτυχία της τρίτης θέσης και του χάλκινου μεταλλίου με την τέταρτη δεν νιώθεις την ίδια ικανοποίηση. Θα μπορούσαμε και καλύτερα.
Πολύς κόσμος δεν γνωρίζει καν την ύπαρξη της Ελληνικής Ομάδας Κωφών, πολύ περισσότερο δεν γνωρίζει τις επιτυχίες του μπάσκετ σε παγκόσμιο επίπεδο! Από πότε υπάρχει και τι ομάδες περιλαμβάνει;
Η Ελληνική Ομάδα Αθλητισμού Κωφών έχει ιδρυθεί πριν από 28 χρόνια και περιλαμβάνει πολλά αθλήματα όπως είναι το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, το τένις, την κολύμβηση κ.ά. Πρόκειται για ομάδες ανδρών και γυναικών ανεξαρτήτου ηλικίας και τις μεγαλύτερες επιτυχίες σε διεθνές επίπεδο έχει η ομάδα μπάσκετ.
Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να συμμετέχει κάποιος;
Για να συμμετέχεις πρέπει να έχεις όριο απώλειας ακοής πάνω από 62-63% σε κάθε αυτί. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η απώλεια ακοής να είναι και στα δύο αυτιά.
Εσύ πότε άρχισες να αγωνίζεσαι με την Εθνική Μπάσκετ Κωφών;
Το 2004, στα 13 μου χρόνια. Έπαιζα ήδη στη Ρόδο στην ομάδα του «Ιβίσκου» και εκείνη τη χρονιά είχαμε μπαράζ ανόδου στην Αθήνα. Έτυχε λοιπόν στο ξενοδοχείο της Αθήνας που μέναμε να βρίσκεται και η Εθνική Ομάδα Κωφών. Ο προπονητής μου αμέσως τους μίλησε για εμένα. Από τότε παραμένοντας στη Ρόδο και προπονούμενη με τον «Ιβίσκο» έκανα προετοιμασία και στην Αθήνα για την Εθνική μπάσκετ στην οποία συμμετείχα και απόκτησα μεγάλες συγκινήσεις με τις επιτυχίες της, γνώρισα τον κόσμο με τα ταξίδια που ξεκίνησα να κάνω κι εγώ για τις διάφορες διοργανώσεις. Είναι μια μεγάλη και δυνατή εμπειρία.
Τα κορίτσια στην ομάδα, η συναναστροφή μαζί τους πώς είναι;
Μιλάμε στη νοηματική με τα παιδιά που δεν έχουν πάει όπως εγώ σε κανονικό σχολείο και δεν συναναστράφηκαν όπως εγώ με άλλα παιδιά. Αλλά είμαστε χαρούμενοι, γελάμε συνέχεια, είχε έρθει μαζί μας στη Βουλγαρία και η οικογένειά μου και τους έκανε εντύπωση που κανένας δεν ήταν κατσουφιασμένος. Οι άνθρωποι που έχουν πρόβλημα πολλές φορές είναι πιο χαμογελαστοί από εμάς, κι ας μην είναι τόσο ευνοημένοι. Κι εδώ θέλω να πω ότι συμμετέχοντας σε μια τέτοια ομάδα έχεις προνόμια για κάθε κατάκτηση μιας μεγάλης επιτυχίας της ομάδας σου. Για παράδειγμα την εισαγωγή σου στο πανεπιστήμιο, το διορισμό σου στο Δημόσιο αργότερα που είναι κίνητρο και δημιουργεί τις προϋποθέσεις σ΄ ένα άτομο που στερείται κάτι να παίρνει κάτι άλλο… Και να κάνει γνωριμίες και φίλους καινούργιους, να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα, να ταξιδέψει όπως εγώ ακόμα και μέχρι την Κίνα και την Αυστραλία και μέχρι πριν λίγες μέρες στην Ταϊβάν…
Τώρα είσαι φοιτήτρια Νομικής, ζεις στη Θεσσαλονίκη και συνεχίζεις με το μπάσκετ.
Από το 2009 ζω στη Θεσσαλονίκη όπου και παίζω μπάσκετ ενώ πηγαινοέρχομαι και στην Αθήνα για τις ανάγκες της Εθνικής γιατί κάθε χρόνο έχουμε τη συμμετοχή μας σε διεθνείς διοργανώσεις όπως είναι το Πανευρωπαϊκό, οι Ολυμπιάδες, και φέτος το Παγκόσμιο στην Ταιβάν.
Πόσο σημαντικά πράγματα κάνετε και δεν τα ξέρει ο πολύς κόσμος… Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
Δεν υπάρχει ενημέρωση για την ύπαρξη αυτών των δραστηριοτήτων κάτι που με προβληματίζει και με λυπεί. Ούτε στα σχολεία μιλάει κανείς γι αυτά που μπορεί να κάνει ένα παιδί ενώ το χειρότερο απ΄ όλα για μένα είναι που διαπιστώνω συνεχώς πως υπάρχουν γονείς που αυτή την ιδιαιτερότητα των παιδιών τους την θεωρούν μη αποδεκτή και προσπαθούν να την κρύψουν. Έχω γνωρίσει άτομο που είναι κωφό, ασχολείται ούτως ή άλλως με το μπάσκετ, αλλά η οικογένειά του δεν ήθελε να γίνει γνωστή η ιδιαιτερότητά του αυτή κολλώντας στο «κωφός». Το άτομο αυτό θα έπρεπε να παίζει μαζί μας, να αισθανθεί τη συντροφικότητα, τη συλλογικότητα της δικής μας ομάδας κάτι που δεν συμβαίνει για να μην μάθει ο κόσμος ότι είναι κωφό.
Τι θα έλεγες σ΄ αυτούς τους ανθρώπους και σε όλους όσοι το βλέπουν έτσι;
Αντί να στρουθοκαμηλίζουν και να δημιουργούν κόμπλεξ στο παιδί τους, γιατί αυτό κάνουν στην πραγματικότητα, να το ωθήσουν στο να έχει τις επιτυχίες που μπορεί να έχει στις ομάδες που πραγματικά ανήκει. Χρόνια το βλέπω αυτό και μ΄ ενοχλεί πια.
Για παράδειγμα στην Εθνική Ομάδα Κωφών υπάρχει έδαφος για εισαγωγή νέων μελών, αλλά δεν υπάρχουν νέα μέλη γιατί δεν υπάρχει ενημέρωση. Κάτι ξεκίνησε ωστόσο ν΄ αλλάζει τα τελευταία δύο χρόνια.
Στη δική σου οικογένεια πότε κατάλαβαν ότι έχεις πρόβλημα με την ακοή σου, ποια είναι η δική σου ιστορία;
Από μωρό. Ήμουν περίπου δύο χρονών όταν η οικογένειά μου συνειδητοποίησε ότι όντως υπάρχει πρόβλημα. Με φώναζαν και δεν γυρνούσα, άκουγαν μουσική κι εγώ έβαζα το κασετόφωνο κοντά στ΄ αυτί μου… Κατέληξαν να με πάνε στην Αμερική όπου εκεί έγιναν τα πράγματα όπως έπρεπε να γίνουν. Αν δεν με πήγαιναν εκεί σήμερα θα είχα μεγαλύτερο ποσοστό απώλειας ακοής και δεν θα μπορούσα να έχω τόσο καλή άρθρωση. Η δική μου καλή άρθρωση δεν είναι συνηθισμένη για τα δεδομένα των κωφών, κι αυτό το οφείλω στην οικογένειά μου και κυρίως στη μητέρα μου και στον πατέρα μου, αλλά ειδικά στη μητέρα μου η οποία ήταν όλη την ημέρα μαζί μου να μου συλλαβίζει τις λέξεις για να τις επαναλάβω εγώ. Με τις ώρες δίπλα μου, μαζί με εκπαιδευτικά βιβλία, πολύ λίγο ασχοληθήκαμε με λογοθεραπευτές.
Πώς ήταν εκείνα τα χρόνια για σένα στο σχολείο, πως ήταν η ζωή σου με τ΄ άλλα παιδιά;
Στο δημοτικό μ’ έβλεπαν με το μεγάλο ακουστικό κι έλεγαν «τι είναι αυτό…»! Το κορόιδευαν, με κορόιδευαν, δεν φταίνε τα παιδιά. Τα επόμενα χρόνια άρχισαν να με αποδέχονται, τους μίλησαν γι αυτό, τους μίλησα κι εγώ και κατάλαβαν ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό. Όπως κάποιος δεν βλέπει και χρειάζεται γυαλιά έτσι κι εγώ που δεν ακούω χρειάζομαι ένα βοήθημα για ν΄ ακούσω.
Θα ήταν δύσκολα χρόνια για εσένα!
Από την οικογένεια ξεκινάνε όλα, από τον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν και σου συμπαραστέκονται μέσα στο σπίτι σου. Όταν ένιωθα περίεργα από την αντιμετώπιση των άλλων παιδιών η οικογένειά μου ήταν αυτή, οι γονείς μου, τ΄ αδέλφια μου, που με στήριζαν, με αποφόρτιζαν, με ενθάρρυναν…
Είναι σκληροί οι άνθρωποι, Δήμητρα;
Το πόσο σκληροί είναι εξαρτάται από την ανατροφή τους. Ναι, υπάρχουν σκληροί άνθρωποι απέναντι στη διαφορετικότητα, αλλά υπάρχουν και ευαίσθητοι άνθρωποι. Είχα μία δασκάλα στο δημοτικό που την είχα τέσσερα χρόνια, την κ. Ρένα Γεωργιάδου η οποία με βοήθησε τόσο πολύ, με τόση υπομονή σ΄ αυτή την τρυφερή ηλικία όπου από τη μία είχα να αντιμετωπίσω τα παιδιά που ήταν σκληρά, κι από την άλλη είχα τη δασκάλα μου στήριγμα…
Εσύ που έχεις πια χαράξει τη δική σου δυναμική πορεία τι θα έλεγες στους γονείς που έχουν παιδιά με τέτοιες ανάγκες;
Με όλα αυτά που περνούν οι άνθρωποι σ΄ αυτή τη χώρα το τελευταίο διάστημα είναι όλοι λυπημένοι, όμως εγώ θα τους έλεγα να στραφούν με αγάπη στα παιδιά που τους χρειάζονται και με υπομονή, να μην κρύβουν το πρόβλημα γιατί δημιουργούν κόμπλεξ στο παιδί, να μην το παρουσιάζουν ως πρόβλημα στο ίδιο το παιδί και ως στέρηση και να το εντάξουν σε δραστηριότητες που θα του αναπτύξουν τη συλλογική δράση και θα το δυναμώσουν. Θα το κάνουν έτσι να αισθανθεί χρήσιμο, είτε έχει πρόβλημα με την ακοή, είτε με τα πόδια, είτε με τα χέρια… Σ΄ έναν κόσμο που κατακρίνει την διαφορετικότητα υπάρχουμε εμείς που ξέρουμε ότι αν μας έχει στερηθεί κάτι δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε τη δυνατότητα να το κατακτήσουμε.
Στα παιδιά τι θα έλεγες;
Να τα βρουν με τον εαυτό τους, να το αποδεχτούν, να ζήσουν μ΄ αυτό γιατί πού ξέρεις; Μπορεί να σου ανοιχτεί ένας δρόμος που δεν φανταζόσουν ότι θα ανοιγόταν ποτέ. Στην κοινωνία που ζούμε είναι μη αποδεκτό το διαφορετικό, αλλά πρέπει να πας κόντρα στο «κατεστημένο» και να βγαίνεις μπροστά με την κάθε σου διαφορετικότητα.
Και γι’ αυτούς τους… σκληρούς;
Θέλω να πω αυτό που είπε κάποιος πολύ εύστοχα ότι «ο φασισμός γιατρεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός με τα ταξίδια»… Ταξιδέψτε, δείτε το διαφορετικό και αποδεχτείτε το γιατί η ζωή είναι μικρή για να είναι μίζερη.
Τι όνειρα κάνεις, τι θέλεις να γίνει;
Ήδη οι αθλητικοί μου στόχοι πραγματοποιούνται με τη συμμετοχή μου στην Εθνική Ομάδα Κωφών. Θα ήθελα να συνεχίσω με επιτυχίες στην ομάδα μου, χωρίς τραυματισμούς, και να πάρω το πτυχίο μου. Να δώσω μια χαρά στην οικογένειά μου, κι έτσι να νιώσω ολοκληρωμένη, κι ότι τους ανταποδίδω κι εγώ την χαρά και την αγάπη που εισέπραττα τόσα χρόνια από εκείνους.
rodiaki.gr
