της δημοσιογράφου Ελένης Βασιλοπούλου @elena_juniorsclub
Ο παιδικός διαβήτης, δε θέλει φόβο, μόνο γνώση!
Πόσο θα ήθελα ο παιδικός διαβήτης να είναι ένας υπέροχος παιδικός πλανήτης, γεμάτος χρώματα, παιχνίδια και πάνω απ’ όλα να μην υπήρχε ποτέ το τέρας της Υπογλυκαιμίας.
Ο διαβήτης ωστόσο, φέρει μια αλλαγή στη ζωή του παιδιού και της οικογένειας, όπου μετά το πρώτο σοκ, αρχίζει η εκπαίδευση και έτσι η ινσουλίνη γίνεται η καλύτερη τους φίλη. Υπολογίζουν τον υδατάνθρακα, την άσκηση, τις δραστηριότητες του παιδιού, τις λιχουδιές του, την υψηλή γλυκόζη και με την ανάλογη ρύθμιση, δημιουργείς το πλαίσιο που θα ζήσει με ασφάλεια το παιδί, χωρίς στερήσεις, χωρίς να χάσει την κανονικότητα του.
Αυτή η φυσιολογική ζωή, χωρίς φόβο είναι το ζητούμενο για κάθε γονέα που έχει το παιδί του σακχαρώδη διαβήτη.
Πέρυσι έκανα την ταινία για τον παιδικό διαβήτη, “Ζω χωρίς να σε φοβάμαι” θέλοντας να γνωρίσω στον κόσμο, να του συστήσω αυτά τα παιδιά και τις οικογένειες τους. Όταν έγραφα το σενάριο και μετά στη σκηνοθεσία της ταινίας, για το σύλλογο “ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ“, ταυτίστηκα τόσο πολύ που ένιωθα το καρδιοχτύπι των γονέων.
Πρόσφατα με την περιπέτεια της μικρής μου ανιψιάς, άλλαξε και ο δικός μου κόσμος… Ξέρω όμως ότι τα παιδιά αυτά, πρέπει να έχουν μια φυσιολογική ζωή, γι αυτό σήμερα, στη συνέντευξη πρωταγωνιστεί η μικρή μας Μαρία!
Συνέντευξη με την 10χρονη Μαρία Φαρμάκη
Η Μαρία συναντήθηκε με τον παιδικό διαβήτη όταν ήταν 8 ετών. Έμαθε να ζει και να φροντίζει τον εαυτό της, χωρίς να στερεί τις απολαύσεις όπως το αγαπημένο της παστίτσιο και τις δραστηριότητες, όπως ο χορός. Έχει πάντα στην τσάντα της, το χυμό και τα ζελεδάκια της, την εισπνεόμενη γλυκαγόνη για έκτακτη ανάγκη και το σύγχρονο μετρητή της στο μπράτσο της, για να ρυθμίζει το σάκχαρο της. Της ζήτησα να μοιραστεί την καθημερινότητα της και να μας μιλήσει για το πώς είναι ένα διαβητικό παιδί.
Η Μαρία συναντήθηκε με τον παιδικό διαβήτη όταν ήταν 8 ετών
j.c.: Πώς είναι η ζωή σου με το διαβήτη;
Η ζωή μου, σαν ένα διαβητικό παιδί δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Ξυπνάω στις 7:00 το πρωί. Μόλις ντυθώ, κάνω μέτρηση με το αίμα και ύστερα τρώω. Όταν τελειώσω το σχολείο γυρνάω στο σπίτι και τρώω μεσημεριανό. Μετά το φαγητό διαβάζω και κοιτάω συχνά το σάκχαρο μου, ώστε να μην ανέβει στο δίωρο. Το βράδυ περίπου στις 8:30 τρώω βραδινό και κάνω πάλι την ανάλογη ινσουλίνη.
Η Μαρία με την μητέρα της Ελένη Λαδά
Στο σχολείο: Τους εξηγούσα τα πάντα, με κάθε λεπτομέρεια
j.c.: Στο σχολείο τα παιδιά σε ρωτάνε για το διαβήτη ;
Ύστερα από δύο χρόνια, με όλα αυτά τα μηχανήματα, τους έχουν λυθεί όλες οι απορίες. Τους εξηγούσα τα πάντα, με κάθε λεπτομέρεια. Δεν ήθελα να νομίζουν πως έχω κάτι σοβαρό.
Ξεπέρασε το φόβο και την ντροπή με τη στήριξη ενός φίλου, ενός αγαπημένου προσώπου
j.c.:Υπήρξε στιγμή που ένιωσες φόβο;
Στην αρχή της Τρίτης δημοτικού φοβόμουν πως θα πάθω κάτι. Τις περισσότερες φορές με καθησύχαζε η κολλητή μου. Ντρεπόμουν πολύ. Αυτό ήταν το επικρατέστερο συναίσθημα.
“Αγάπησα το διαβήτη, είναι φίλος μου!”
j.c.:Πώς ήταν στην αρχή ;
Με το που το άκουσα, νόμιζα πως έχω κάτι πολύ σοβαρό. Κάτι σαν τον καρκίνο. Όμως όταν έκατσα να τον μάθω, πιο πολύ τον αγάπησα σα φίλο. Ήθελα μία μόνο ματιά να του ρίξω, για να τον αγαπήσω.
Η Μαρία με την Βασιλική Γούλα, πρόεδρο του Συλλόγου Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη “ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ”
j.c.:Έχω μάθει ότι έχεις μια φίλη, την Βασιλική Γούλα (πρόεδρο του συλλόγου) και είσαι δραστήρια σαν εκείνη;
Όχι, δεν είμαι αρκετά δραστήρια. Η κυρία Βασιλική είναι πολύ δραστήρια. (χαμογελάει)
j.c.:Όταν κάνεις χορό, πρέπει να προσέχεις ;
Το μόνο παραπάνω είναι ότι στα διαλείμματα, πρέπει να κοιτάω το σάκχαρο μου. Εάν νιώσω κάτι, οι δασκάλες μου το γνωρίζουν και βγαίνω λίγο από το μάθημα.
Μη ξεχάσεις να κάνεις ένα Like στη σελίδα μας στο facebook juniorsclub.gr —>ΕΔΩ
Make a Wish: Εύχομαι να αποκτήσω ένα δωμάτιο-studio μουσικής!
