Πίσω από την πόρτα/σελίδα της Ζωοφιλικής Ένωσης Ηλιούπολης τις τελευταίες μέρες εξελίσσονταν ένα δράμα. Παράλληλα με τα ατελείωτα περιστατικά εδώ το μυαλό μας ήταν στη Δανία όπου ένα σκυλί που είχε υιοθετηθεί πριν λίγες μέρες, το έσκασε από τον κήπο του σπιτιού του.
Ο Ραφίκι, ένα αγόρι στο οποίο κανείς ποτέ δεν έδωσε όχι ευκαιρία, αλλά ούτε ματιά, έφυγε αρχές Ιουνίου για να πάει σε μια υπέροχη οικογένεια στη Δανία. Το απόγευμα της 16ης Ιουλίου πήδηξε τον φράχτη και έφυγε. Μέσα σε ελάχιστες ώρες οργανώθηκε μια τεράστια ομάδα, μοιράστηκαν φυλλάδια, αφίσες, ενημερώθηκαν τα μέσα ενημέρωσης και η αστυνομία.
Η αφίσα αναζήτησης του Ραφίκι και ο χάρτης με την περιοχή όπου κινούνταν το ζώο
Η συμμετοχή του κόσμου ήταν εξωπραγματική. Τον Ραφίκι τον είδαν πολλοί αλλά λόγω του ότι ήταν φοβικός κανείς δεν μπορούσε να τον πιάσει.
Οι μέρες περνούσαν και οι εικόνες που έφταναν στους ανθρώπους ήταν ενός ζώου φανερά αδυνατισμένου πλέον και σε κατάσταση σοκ να τρέχει ανεξέλεγκτα. Ήταν ήδη 20 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του και κατευθύνονταν επικίνδυνα για το κέντρο της Κοπενχάγης. Ένας σκύλος που έζησε από μωρό 2 μηνών μακριά από οτιδήποτε θεωρούμε εμείς φυσιολογικό…
Μετά από άπειρες συζητήσεις και σκέψεις σε συνεργασία πάντα με το Δανέζικο σωματείο το οποίο έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό (και όχι), μέχρι και ειδικά εκπαιδευμένους ανθρώπους που ασχολούνται με διασώσεις επιστράτευσε, αποφασίσθηκε ότι ο μόνος τρόπος να σταματήσει ήταν το να δει κάτι γνώριμο. Ή κάποιον. Ή κάποιους…
Την Πέμπτη 23 Ιουλίου, το Δανέζικο σωματείο πλήρωσε το εισιτήριο και η νεότερη σε ηλικία εθελόντριά μας μόλις 22 χρονών πέταξε για τη Δανία μαζί με τον αδερφό του Ραφίκι, τον Ρίκο, ένα επίσης φοβικό, μαύρο σκύλο που ποτέ δεν του δόθηκε μισή ευκαιρία… Οι δυο τους, μαζί με τις υπόλοιπες ομάδες, περπατούσαν μέρες και νύχτες, ατελείωτα χιλιόμετρα φωνάζοντας τον.
Η σκέψη του ότι δεν θα επέστρεφε δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό κανενός. Δεν υπήρχε ως επιλογή.
Το πρωί της Δευτέρας που μας πέρασε υπήρχαν πληροφορίες ότι βρισκόταν σε μια περιοχή περίπου 10 χιλιόμετρα από το σπίτι του. Καθώς περπατούσαν φωνάζοντας τον ξαφνικά το βλέμμα της έπεσε πάνω σε κάποιον που την κοιτούσε με περιέργεια. Σαστισμένη και μη μπορώντας να το πιστέψει, απλά τον φώναξε. “Ραφίκι”. Πήγε αμέσως σε εκείνη…
Έχοντας δει τόσα και τόσα πράγματα, έχοντας ζήσει τόσες και τόσες καταστάσεις δυστυχώς είναι ελάχιστα πλέον αυτά που μας κάνουν να κλάψουμε. Αυτή η ιστορία έφερε δάκρυα χαράς στα μάτια μας. Αυτή η ιστορία είναι βγαλμένη από κάποιο παιδικό παραμύθι, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ήταν Δανός, οπότε κάπου ίσως υπάρχει σύνδεση.
Ο Ραφίκι λοιπόν γύρισε κοκαλιάρης μεν, ευτυχισμένος δε, στην οικογένειά του η οποία πριν απο λίγο μας ενημέρωσε ότι θα υιοθετήσει και τον αδερφό του τον Ρίκο! Το κορίτσι το δικό μας επιστρέφει σε μας το Σάββατο.
Θα θέλαμε να πούμε ένα τεράστιο “ευχαριστώ” από τα βάθη της καρδιάς μας στο Δανέζικο σωματείο, στις κοπέλες που μας βοηθούν εδώ και χρόνια. Σε όλους όσους έτρεξαν, ξενύχτησαν, έζησαν μαζί με μας την αγωνία μέχρι να γυρίσει σπίτι του.
Και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα.
Τέλος
