Υπάρχουν τόποι που αντιστέκονται στο χρόνο. Τόποι που, παρά την αδιάκοπη ροή των εποχών, διατηρούν αναλλοίωτη την ουσία τους. Η Πίνδος, είναι ένας τέτοιος τόπος.
Εδώ, στις απόκρημνες πλαγιές του Μπάρου και της Βερλίγκας, ο χρόνος μοιάζει να κυλά με διαφορετικό ρυθμό, ακολουθώντας το αργό βήμα των μουλαριών στα καλντερίμια και τον ήλιο που χρωματίζει τις βουνοκορφές.
Για σχεδόν μία εβδομάδα, περιπλανηθήκαμε σε αυτά τα μέρη, αναζητώντας τις στιγμές όπου το φως, το τοπίο και η ανθρώπινη παρουσία συνθέτουν μια μοναδική αφήγηση. Από τις δεκάδες φωτογραφίες που τράβηξε, επέλεξε δέκα που συνθέτουν ένα οπτικό ημερολόγιο αυτής της περιπλάνησης.
«Όταν φτάνεις στην Πίνδο», λέει ο Σοφικίτης, «το πρώτο πράγμα που σε χτυπά είναι το φως.
Είναι διαφορετικό εδώ. Πιο καθαρό, πιο έντονο. Κάθε ώρα της ημέρας έχει τη δική της χρωματική παλέτα. Το χάραμα φέρνει απαλά ροζ και πορτοκαλί που γλιστρούν στις πλαγιές, το μεσημέρι το φως είναι σκληρό και αποκαλυπτικό, ενώ το σούρουπο… το σούρουπο είναι μαγικό. Οι σκιές των βουνών απλώνονται σαν μελάνι στις κοιλάδες, ενώ οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου χρυσίζουν τις κορυφές».
Οι φωτογραφίες του αποτυπώνουν αυτή την εναλλαγή του φωτός, αλλά και την αέναη συνύπαρξη του επιβλητικού με το καθημερινό.
Ο φιδωτός δρόμος που σκαρφαλώνει στις πλαγιές μοιάζει με λεπτή κλωστή ραμμένη πάνω στο βουνό. Οι ηλικιωμένες κυρίες που συζητούν στο μπαλκόνι, με φόντο στοίβες από καυσόξυλα, και τα μανταλάκια, είναι μια εικόνα που θα μπορούσε να είναι από οποιαδήποτε δεκαετία του περασμένου αιώνα.
«Αυτό που με γοήτευσε περισσότερο», συνεχίζει ο φωτογράφος, «είναι πως η φύση και ο άνθρωπος έχουν βρει μια ισορροπία εδώ. Τα πέτρινα σπίτια μοιάζουν να φυτρώνουν από το βράχο, σαν να ήταν πάντα εκεί. Τα μονοπάτια ακολουθούν τις φυσικές καμπύλες του εδάφους. Ακόμη και τα ζώα – τα μουλάρια που στέκονται περήφανα στην άκρη του γκρεμού με φόντο το ηλιοβασίλεμα – είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του τοπίου.»
«Κάθε φωτογραφία που επέλεξα αφηγείται ένα διαφορετικό κομμάτι της ιστορίας των Τζουμέρκων. Υπάρχει η μεγαλοπρέπεια των βουνών, αλλά και η οικειότητα των μικρών στιγμών. Υπάρχει η μοναξιά των κορυφών, αλλά και η ζεστασιά της ανθρώπινης παρουσίας.
Ήθελα να δείξω πως αυτός ο τόπος δεν είναι απλά ένα εντυπωσιακό σκηνικό – είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αναπνέει, αλλάζει και ταυτόχρονα παραμένει ο ίδιος».
Αυτό το οδοιπορικό, είναι μια υπενθύμιση πως υπάρχουν ακόμη μέρη όπου ο χρόνος κυλά με διαφορετικό ρυθμό. Μέρη όπου το παρελθόν δεν είναι μια μακρινή ανάμνηση, αλλά μια ζωντανή παρουσία που συνυπάρχει αρμονικά με το παρόν.
Οι εικόνες του δεν είναι απλά καταγραφές ενός τοπίου – είναι πορτρέτα ενός τόπου που συνεχίζει να αφηγείται τη δική του ιστορία, με τον δικό του, μοναδικό τρόπο.
Μη ξεχάσεις να κάνεις ένα Like στη σελίδα μας στο facebook juniorsclub.gr —>ΕΔΩ
