Μετανάστες και πρόσφυγες… Δύο λέξεις γνωστές σε εμάς τους Έλληνες, δύο λέξεις ίδιες άλλα και τόσο διαφορετικές. Δύο λέξεις γεμάτες δάκρυα, πόνο και αίμα. Σήμερα ήρθα ποιο κοντά σε εκείνα που μωλογούσαν οι παλιοί και διαβάζαμε στα βιβλία. Πέρασα μια μέρα με τον γεροντώτερο και με τον μικρότερο πρόσφυγα από το κομπάνι του Ιράκ. . .
Δύο διαφορετικές ιστορίες με την ίδια αφετηρία. Ο μικρός γεννήθηκε 5 Αυγούστου στον αφρό του κύματος στην Κάλυμνο, τυχερός μέσα στην ατυχία του και φασκιωμένος την μοίρα του τραβάει για την ζωή που ξημερώνει έστω και με κακοκαιρία. .
Μουχαμάτ 75 χρονών Σκοτώθηκε η γυναίκα του από την τουρκική αεροπορία και έφυγε πρόσφυγας στο άγνωστο, ψάχνοντας τα παιδιά του κάπου στην Ευρώπη… Στο καράβι από την Κω στον Πειραιά του έκλεψαν τις οικονομίες!!!! Συνέχεια ρωτάει τον θεό του κλαίγοντας τι έφταιξε κι τον κυνηγάει έτσι…
Δεν είμαστε λαθρομετανάστες μου λέει ο μεταφραστής, πρόσφυγες είμαστε κυνηγημένοι από τους τζιχαντιστές και τους Τούρκους. Στον τόπο μας ήμασταν νοικοκυραίοι συμπληρώνει με έμφαση…..
Κάτι μου θυμίζει αυτό και επειδή ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ λαθραίος, ας δείξουμε ότι θυμόμαστε την ιστορία μας. Μην τα βάζουμε όλα σε ένα τσουβάλι. Γιατί πάνω απ όλα είμαστε άνθρωποι. Καληνύχτα.
Φωτορεπόρτερ-Κάμεραμαν
Περικλής Αγγελόπουλος
]]>
