Ένα άπιαστο όνειρο για τους γονείς που υπηρετούσαν τη Φλόγα πριν από πολλά χρόνια, ήταν το “Σπίτι”. Η Φλόγα πολύ μικρή, ο στόχος πολύ μεγάλος !! Αν τότε είχε επικρατήσει η λογική, σήμερα δεν θα υπήρχε σπίτι. Όμως οι γονιοί της Φλόγας, τότε, δεν σκέφτηκαν με τη λογική. Σκέφτηκαν με τη Φλόγα της αγάπης, που κανένα στόχο δεν θεωρεί ακατόρθωτο.
Πολλοί γονείς αγωνιστήκαμε για πολλά χρόνια για να έχουμε το “Σπίτι” μας όπως είναι σήμερα. Αγοράσαμε τα οικόπεδα, κάναμε τα σχέδια, κτίσαμε το σπίτι μας και λίγα χρόνια μετά το επεκτείναμε και δίπλα, τώρα συνεχίζουμε και απέναντι, σύμφωνα με τις ανάγκες μας.
Εμείς, μια χούφτα γονείς, χωρίς επώνυμους της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου μας, χωρίς βοήθεια από τη κρατική μηχανή και τα Ευρωπαϊκά προγράμματα, με μόνη βοήθεια τη δική σας, των χιλιάδων φίλων μας, κτίσαμε το σπίτι μας και προσφέρουμε στέγη στις οικογένειες που βρίσκονται στη πόρτα μας.
Δεν λύσαμε όλα τα προβλήματα, υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, η προσπάθεια μας δεν έχει σταματήσει ….
13 χρόνια πέρασαν …….. σαν να ήταν χτες …….
Παλιοί γονείς, που με το ένα ή τον άλλο τρόπο έκλεισαν τα βιβλία τους με το καρκίνο των παιδιών τους και νέοι γονείς που τώρα μπήκαν στον αγώνα, όλοι μαζί, κλάψαμε, πονέσαμε, απογοητευτήκαμε, ονειρευτήκαμε, γελάσαμε.
Καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι, μοιραστήκαμε το κρασί, το τραγούδι, το χορό. Μοιραστήκαμε γιορτές, Πάσχα, Χριστούγεννα και στα δύσκολα απλά κοιταζόμαστε χωρίς λόγια, και νοιώθουμε ο ένας τον άλλο.
Στο ισόγειο του σπιτιού μας ένας τοίχος γεμάτος φωτογραφίες. Πόσα παιδιά, πόσοι γονείς, πόσες στιγμές.
Ένας κόσμος ολόκληρος, ζωσμένος με την όποια πανοπλία του έδωσε η φύση, έδωσε και δίνει τον αγώνα του όπως μπορεί.
Αναμνήσεις, χιλιάδες αναμνήσεις ανάμεικτες με χαρά και θλίψη. Παιδιά που πέρασαν και σήμερα χαίρονται ελεύθερα τη ζωή τους, μα και παιδιά αγαπημένα – ευτυχώς πολύ λιγότερα – που μας βλέπουν από ψηλά.
Οι γονείς πότε συνεργάσιμοι και φιλικοί και πότε κλεισμένοι στον εαυτό τους. Πανικόβλητοι στην αρχή ψύχραιμοι και αισιόδοξοι στη συνέχεια. Άλλοι υπομονετικοί και άλλοι ανυπόμονοι, άλλοι ζητούν βοήθεια και άλλοι την αρνούνται. Άλλοι ευγνώμονες για τη στέγη που βρήκαν και άλλοι θα ήθελαν τη Φλόγα “καλύτερη”.
Μα όλοι, όταν φεύγουν από το σπίτι, δεν ξεχνάνε, γιατί το “Σπίτι” δέθηκε με τον αγώνα τους να κερδίσουν τη ζωή του παιδιού τους. Ξανάρχονται με λαχτάρα κάθε φορά που ο δρόμος τους, τους φέρνει στην Αθήνα.
Κι ότι έχει ο καθένας από το υστέρημα του, καρπούζια, λάδι, μέλι το μοιράζεται με τους επόμενους γονείς. Όλα τα καλά, για τους γονείς που ήρθανε μετά από αυτούς, όπως αυτοί είχαν από τους προηγούμενους.
Μια αλυσίδα αγάπης και φιλότιμου, από γονιό σε γονιό.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ ΣΠΙΤΙ, ΜΑΚΑΡΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΠΑΙΧΝΙΔΟΤΟΠΟΣ ΓΙΑ ΥΓΙΗ ΠΑΙΔΙΑ ΟΠΟΥ ΘΑ ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ
