Είμαι πατέρας, χωρισμένος πριν ένα χρόνο και αρκετά ταλαιπωρημένος από έναν μαρτυρικό γάμο. Έχω 2 παιδιά, ένα κορίτσι 4 ετών και ένα αγόρι 6 ετών. Ο γιος μου, αρνείτο πεισματικά τους πρώτους 6-7 μήνες να μείνει σπίτι με την μητέρα του. Τους τελευταίους 4 μήνες, ζούμε μαζί και είμαι πολύ ευτυχισμένος από την μία πλευρά αλλά από την άλλη μου λείπει η καθημερινότητα της μικρής Αγγελικής μου.
Αυτό είναι και το θέμα μου. Τα παιδιά μου είναι χωρισμένα σε δύο στρατόπεδα. Από τη μία σκέφτομαι ότι η μητέρα τους είναι σωστή και πρέπει να είναι η υπεύθυνη για το μεγάλωμα τους, από την άλλη όμως, έχω γιο και θέλω να έχει ανδρικό πρότυπο. Έχουμε όμως, πολύ μεγάλο πρόβλημα με την μικρή η οποία έχει αρχίσει να κλείνετε μόνη της στο δωμάτιο της, και είναι μόλις 4 ετών.
Η ψυχολόγος έκρινε πώς τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν μαζί.
Αν αποχωριστώ το παιδί μου, θα μείνω μόνος. Αυτό ακούγεται εγωιστικό αλλά, η ζωή μου είναι κενή χωρίς τα παιδιά μου.
Όλοι μου ασκούν σκληρή κριτική και είμαι σε απόγνωση. Καλύτερα να ήμουν μόνος. Το πιο δύσκολο μέρος του διαζυγίου είναι τα παιδιά. Είναι πολύ δύσκολο.
Μπορεί ένας άνδρας να αναλάβει την ευθύνη να μεγαλώσει μόνος τα παιδιά του. Μπορεί να είναι μονογονεϊκή μια οικογένεια, με τον πατέρα κηδεμόνα. Όπως μπορεί και η μητέρα, η καλή μητέρα και δεν μπορώ να πω ψέματα, η Ξένια είναι καλή μητέρα. Δύσκολος ο χωρισμός, με παιδιά. Απομακρύνεσαι από την καθημερινότητα των παιδιών.
Χωρίζεις, νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος.Τελικά, το πιο δύσκολο μέρος του διαζυγίου είναι τα παιδιά.
