Αγαπάς τον εαυτό σου και τον αποδέχεσαι στην ολότητα του ή υπάρχουν και κομμάτια του που τα νιώθεις τελείως ξένα σαν να ανήκουν σε κάποιον άλλον;
Αγαπάς τον εαυτό σου ακόμα και τις μέρες που νιώθεις να τον μισείς;
Διαβάζοντας την παραπάνω φράση, κάποιος μπορεί να απόρησε με την παραπάνω αντίφαση.
Πώς γίνεται να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον μισούμε ταυτόχρονα;
Κάθε άνθρωπος έχει πολλές πλευρές, πολλούς “εαυτούς”, οι οποίοι εναλλάσσονται ανάλογα με το πλαίσιο στο οποίο είμαστε και συνεπώς, ανάλογα με τις σχέσεις που έχουμε με τους άλλους ανθρώπους που αποτελούν μέρη του εκάστοτε συστήματος στο οποίο ανήκουμε κάθε φορά. Με την παραπάνω φράση δεν εννοώ φυσικά ότι αλλάζουμε τελείως την προσωπικότητα μας ανάλογα με το πλαίσιο, αλλά ότι κάποια στοιχεία της προσωπικότητας μας είναι πιο έντονα σε σχέση με κάποια άλλα. Για παράδειγμα, ίσως σε μια παρέα φίλων να είμαστε πιο διαχυτικοί, ενώ όταν βρεθούμε κάπου όπου υπάρχουν περισσότερα πρόσωπα κύρους, να είμαστε πιο μαζεμένοι και διστακτικοί ή σε μια ομάδα με άτομα νεαρότερα και με μικρότερη πείρα από εμάς, να φερόμαστε πιο εξουσιαστικά.
Εκείνες τις φορές που το “καλό παιδί”, δίνει τη σκυτάλη σε άλλες πτυχές της προσωπικότητας μας πώς νιώθουμε με τον εαυτό μας; Τον αγαπάμε με όλες τις εκφάνσεις του, προσπαθώντας παράλληλα να βελτιώσουμε τα σημεία που μας δυσκολεύουν και μας κάνουν πιο δυσλειτουργική την καθημερινότητα μας και τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους ή αντίθετα τον μαχόμαστε και προσπαθούμε να φιμώσουμε εκείνες τις πλευρές;
Αξίζει όμως να δούμε πρώτα τι σημαίνει αγαπάω τον εαυτό μου;
Αγαπάω τον εαυτό μου σημαίνει ότι αναγνωρίζω τις ανάγκες και τα θέλω μου και όχι μόνο των άλλων και βάζω σε προτεραιότητα την σωματική και ψυχική μου υγεία για να μπορέσω να βοηθήσω τους δικούς μου ανθρώπους που με χρειάζονται! Είναι πολύ σημαντικό να μην ξεχάσουμε ποτέ το παιδί που έχουμε μέσα μας! Να το ακούμε πάντα και να ικανοποιούμε τις ανάγκες του! Να το κανακεύουμε, να το χαϊδεύουμε και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να επουλώσουμε τυχόν τραύματα της παιδικής μας ηλικίας, ώστε να μάθουμε να σχετιζόμαστε με έναν ενήλικο τρόπο με τους σημαντικούς για εμάς ανθρώπους!
Πόσο μάθαμε να αγαπάμε και να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας;
Τα σημαντικά πρόσωπα αναφοράς της ζωής μας, οι γονείς μας, θα έπρεπε να είναι αυτοί που θα μας είχαν μεταφέρει αυτή τη βιωματική γνώση. Γιατί δεν είναι ένα γνωστικό αντικείμενο που το διδάσκουν στα σχολεία, αλλά ένα πρότυπο που μιμούμαστε και επαναλαμβάνουμε. Μήπως ήρθε η κατάλληλη στιγμή εσύ που διαβάζεις τώρα αυτό το άρθρο να σπάσεις αυτόν τον φαύλο κύκλο της επαναληψιμότητας και να αποτελέσεις ένα διαφορετικό πρότυπο για τις επόμενες γενιές;
Ένα πρότυπο που δεν θα μάχεται με τον εαυτό του, αλλά θα τον κανακεύει και θα τον προσέχει σαν το πιο πολύτιμο μπιμπελό και θα αναγνωρίζει τα αδύναμα σημεία του με στόχο να βελτιώνεται καθημερινά;
Κρητικού Μαρίνα, Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
marina.kritikou@yahoo.com
