Ο καθένας μας έχει ένα μοναδικό στυλ περπατήματος, ο οποίος τον κάνει να ξεχωρίζει ακόμα και πολλά μέτρα μακρυά στο δρόμο. Ας δούμε μερικά στυλ περπατήματος από κοντά, ώστε να καταλάβουμε που ανήκουμε και ή να το διορθώσουμε εάν γίνεται ή να το ενισχύσουμε εάν είναι για καλό.
1. Καμαρωτές, καμαρωτές. Όλο το σώμα βρίσκεται σε μία ευθεία και το κεφάλι στη θέση του, ανάμεσα στις δύο υπερήφανες ωμοπλάτες. Το βλέμμα κοιτάζει ευθεία μπροστά, ενίοτε και προς τον ουρανό. Η μυτούλα ακολουθεί. Τέτοιο καμάρι ούτε το γύφτικο σκεπάρνι. Σίγουρα, αυτό το στυλ περπατήματος ταιριάζει σε μια μπαλαρίνα, σε ένα καλογυμνασμένο σώμα και σε ένα κορίτσι με υψηλές φιλοδοξίες και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της.
2. Τα μάτια χαμηλά. Δεν έχει να κάνει με τη στάση του σώματος, εδώ μιλάμε μόνο για το «χαμηλοβλεπούσικο» ύφος. Κανένα βλέμμα δε διασταυρώνεται, καμία πληροφορία δε μεταβιβάζεται. Τα κορίτσια που περπατούν με τα μάτια χαμηλά χάνουν πολλά. Κερδίζουν όμως την ησυχία τους και τη διατήρηση της ηρεμίας τους. Μάλλον αυτό επιζητούν, άλλωστε: τη συνομιλία μόνο με τον ίδιο τον εαυτό τους. Δεν είναι απαραίτητα κακό.
3. Με κυρτούς ώμους. Μπορεί η υπόλοιπη στάση να μαρτυρά μια ευθυγράμμιση, αλλά οι ώμοι προδίδουν έναν άνθρωπο «καθιστό», ένα υπάλληλο γραφείου. Το «υπάλληλος γραφείου» δεν αποτελεί ψυχολογική ιδιότητα, φυσικά, αποτελεί όμως κριτήριο για το διαχωρισμό ανάμεσα στο «δραστήριος» και στο «οκνός» . Κι αυτό επηρεάζει την ψυχολογία. Όχι;
4. Βιαστικά και άτσαλα. Μια διάχυτη επιπολαιότητα, σαν λάθος άρωμα, συνοδεύει το διάβα τους. Μια ακατάσχετη φούρια που μόνο σε χαζά ατυχήματα μπορεί να οδηγήσει. Το μικρό δαχτυλάκι στο πόδι, δε, έχει επαναστατήσει, δεν αντέχει τις μετωπικές με τα πόδια των τραπεζιών και των καρεκλών. Θα σηκωθεί να φύγει. Η επιπολαιότητα του βαδίσματος μεταφράζεται αυτόματα και σε επιπόλαιο χαρακτήρα. Επιπόλαιο μεν, εύστροφο δε.
5. Αργά, βασανιστικά αργά. Μη του του κύκλους τάραττε. Εάν δεν μιλάμε για υπερήλικα, όπου σε αυτή την περίπτωση, η όποια αργοπορία είναι δικαιολογημένη και αναπόφευκτη, τότε μιλάμε για εκφραστή της μετρημένης άποψης «όποιος βιάζεται σκοντάφτει». Ή απλά για συνετό παρατηρητή της ζωής που δεν αναλώνεται σε fast forward προσεγγίσεις.
