της δημοσιογράφου Ελένης Βασιλοπούλου
Στην εποχή των influencer, αναζητούμε πρότυπα ιδίως για τα παιδιά, όπου θα έχουν αξίες και στόχους, θα τα εμπνεύσουν και θα τους δώσουν κίνητρο να δημιουργήσουν τη ζωή τους.
Ο Διονύσης Θεοδωρόπουλος, είναι ένα πολύτιμο διαμάντι, ένας νέος που είναι πρότυπο για όλους μας, πόσο μάλλον για τα παιδιά Ρομά, όπου χρειάζονται ανθρώπους για να τα διδάξουν και να τους μιλήσουν για αξίες.
Μιλώντας για παιδιά και δικαιώματα, αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουν παιδιά όπως ο Διονύσης, όπου θα γεννηθούν σε έναν καταυλισμό, δε θα έχουν τα βασικά υλικά αγαθά για τη διαβίωση τους, θα κινδυνεύει η υγεία τους, παρόλα αυτά κάποια θα τολμήσουν να αλλάξουν τη ζωή τους, να θέσουν στόχους, να σπουδάσουν, να επιτύχουν ως άνθρωποι. Αυτά τα παιδιά, βάλτε τα στην πρώτη γραμμή να φωτίσουν το δρόμο μας, να επηρεάσουν και να εμπνεύσουν τις επόμενες γενιές!
Συνέντευξη με τον Διονύση Θεοδωρόπουλο, Διαμεσολαβητή στην Κοινωνική Υπηρεσία Δ. Πατρέων
Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στον καταυλισμό Ρομά, ήταν μια περίοδος γεμάτη δυσκολίες και ανασφάλεια
j.c.: Τι θυμάσαι από τα πρώτα χρόνια της ζωής σου στον καταυλισμό;
Δ.Θ.: Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στον καταυλισμό Ρομά, στην Κεφαλονιά, ήταν μια περίοδος γεμάτη δυσκολίες και ανασφάλεια. Αντιμετωπίζαμε πολλές οικονομικές δυσκολίες, αλλά και προκλήσεις στην καθημερινή επιβίωση.
Θυμάμαι τον πατέρα μου να αγωνίζεται καθημερινά για να μας παρέχει έστω ένα πιάτο φαγητό.
Είμαι μέλος μιας πολύτεκνης οικογένειας, το δεύτερο παιδί στη σειρά, με τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Στον καταυλισμό συμβίωναν και άλλες οικογένειες συγγενών…
βίωσα σκληρές εικόνες βίας
j.c.:Αντιμετώπισες βία;
Δ.Θ.: Από πολύ μικρή ηλικία βίωσα σκληρές εικόνες βίας, παρόλα αυτά, διατηρώ και κάποιες θετικές αναμνήσεις.
Η πρώτη μου βόλτα με ποδήλατο ήταν σε αυτόν τον καταυλισμό
j.c.: Πώς ήταν στον καταυλισμό, με τι έπαιζες ως παιδί;
Δ.Θ.: Δεν είχα ποτέ πολλά παιχνίδια, αλλά τα αδέλφια μου και τα ξαδέρφια μου βοήθησαν να δημιουργήσουμε τα δικά μας παιχνίδια. Η πρώτη μου βόλτα με ποδήλατο ήταν σε αυτόν τον καταυλισμό.
Οι συζητήσεις και ο χρόνος που περνούσα με τα ξαδέρφια μου, θα μείνουν αξέχαστα. Ζούσαμε κοντά σε μια δασική περιοχή, που μας έδινε τη δυνατότητα να παίζουμε ελεύθερα και να αφήνουμε τη φαντασία μας να ξεδιπλώνεται.
Το “σπίτι” στον καταυλισμό
j.c.: Πώς ήταν ο καταυλισμός;
Δ.Θ.: Αν και οι δυσκολίες ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας, αυτά τα πρώτα χρόνια μου στον καταυλισμό ήταν γεμάτες και με στιγμές αλληλεγγύης και αγάπης. Σε μια κοινότητα όπου οι οικογένειες συνδέονταν στενά, η αλληλεγγύη ήταν βασικό στοιχείο της καθημερινής ζωής μας.
Οι μεταξύ μας δεσμοί, τόσο με την οικογένεια μου, όσο και με τους συγγενείς μου με έκαναν να νιώθω ασφαλής και αγαπημένος, παρά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζαμε όλοι μας. Κάθε στιγμή που μοιραζόμασταν όλοι μαζί, ήταν μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε ανεξίτηλες αναμνήσεις και να ενισχύσουμε τους δεσμούς που μας ενώνουν. Αυτές οι στιγμές αποτελούν έναν ανεκτίμητο θησαυρό που διατηρώ και αξιοποιώ μέχρι και σήμερα.
j.c.: Μεγάλωσες χωρίς σπίτι, στερούμενος τα βασικά αγαθά που πρέπει να έχει κάθε παιδί. Ένιωσες συναισθήματα θυμού ή ζήλειας για άλλα παιδιά που είχαν τα πάντα;
Δ.Θ.: Ναι, πράγματι, είχαμε μια περίοδο ζωής που ουσιαστικά ήμασταν άστεγοι τα πρώτα 6-7 χρόνια της ζωής μου. Το “σπίτι” που είχαμε ήταν απλώς μια προσωρινή ξύλινη κατασκευή, φτιαγμένη από τα πιο απλά υλικά που μπορούσαν να βρουν οι γονείς μου.
Αυτή η κατάσταση μαρτυρεί τη στέρηση πολλών πραγμάτων που άλλα παιδιά της ηλικίας μου θεωρούσαν δεδομένα. Ο καταυλισμός, όπου μεγάλωσα, βρισκόταν έξω από την κωμόπολη της Κεφαλονιάς, το Αργοστόλι και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην έχω συχνές επαφές με άλλα παιδιά. Επίσης, μέχρι εκείνη την ηλικία δεν είχα βρεθεί ποτέ σε κάποια παιδική χαρά.
Έτσι, δεν είχα κάποιο πραγματικό πρότυπο σύγκρισης με άλλα παιδιά εκτός από τα αδέρφια μου και τα ξαδέρφια μου. Αν και ίσως θα ήταν αναμενόμενο για ένα παιδί που μεγαλώνει υπό αυτές τις συνθήκες να νιώθει θυμό ή ακόμα και ζήλεια για όλα τα παιδιά που φαίνεται να έχουν τα πάντα, εγώ δεν θυμάμαι να αντιμετώπισα ποτέ έντονα αυτά τα
συναισθήματα σε τέτοια νεαρή ηλικία.
Πιθανότατα αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτή η ζωή ήταν ό,τι γνώριζα και δεν είχα κάποιο σημείο σύγκρισης με άλλες εμπειρίες ζωής. Αντί να νιώθω θυμό ή ζήλεια, περισσότερο εστίαζα στις απλές χαρές και τις στιγμές ευτυχίας που μπορούσα να βρω στην καθημερινότητά μου, όπως το παιχνίδι με τα αδέλφια και τα ξαδέρφια μου.
Η πρώτη μου επαφή με το σχολείο ήταν ένα ξεχωριστό και συναρπαστικό γεγονός στη ζωή μου
j.c.: Πότε πήγες πρώτη φορά στο σχολείο και τι ένιωσες
Δ.Θ.: Η πρώτη μου επαφή με το σχολείο ήταν ένα ξεχωριστό και συναρπαστικό γεγονός στη ζωή μου. Έχοντας έναν αδελφό που ήταν μεγαλύτερος κατά δύο χρόνια, παρατηρούσα καθημερινά τη μητέρα μου να τον φροντίζει και να τον ετοιμάζει με αγάπη και θαλπωρή για να τον παραλάβει ο ταξιτζής και να τον πάει στο σχολείο (Α’ Δημοτικού).
Βλέποντας αυτές τις σκηνές καθημερινά, ένιωσα μια έντονη επιθυμία να πάω εκεί που αυτός και η μαμά αποκαλούσαν σχολείο, χωρίς να γνωρίζω τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Έτσι, ζήτησα από τον αδελφό μου να με πάρει μαζί του μια μέρα.
Ξύπνησα, λοιπόν, πρωί-πρωί με αγωνία, προσπαθώντας να μπω στο ταξί χωρίς να με αντιληφθούν. Με τη βοήθεια του αδελφού μου, κατάφερα να κρυφτώ στα πίσω καθίσματα χωρίς να με πάρει πρέφα κανείς. Φτάσαμε στον προορισμό μας και κατέβηκα από το ταξί. Αυτό που αντίκρισα με συγκινεί βαθιά, ακόμα και σήμερα. Τόσοι πολλοί μαθητές, τόσες πολλές φωνές, όλα τα παιδιά με τις τσάντες τους… ήταν μαγικό! Προσπαθούσα να είμαι κοντά στον αδελφό μου για να μη χαθώ.
«Τώρα θα κάνουμε προσευχή» μου ψιθύρισε ο αδερφός μου. Εγώ μέχρι τότε δεν είχα ξανακάνει προσευχή, δεν ήξερα ούτε πως γίνεται. Όλα τα παιδιά μπήκαν σε σειρά και ξαφνικά στο ψηλότερο σκαλοπάτι εμφανίστηκε μια γυναίκα, « είναι η διευθύντρια», μου είπε ο αδελφός μου. Και ξεκινήσαμε να κάνουμε προσευχή, ακολουθώντας τους άλλους γύρω μου.
Έπειτα, ο αδελφός μου έπρεπε να μπει στην τάξη του και εγώ έμεινα να χαζεύω την αυλή του σχολείου. Ήταν όλα τόσο νέα για εμένα, τόσο πρωτόγνωρα. Υπήρχε ένας τοίχος με ένα ψηφιδωτό. Πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο. Άρχισα να το αγγίζω και μου φάνηκε ότι όλα στο σχολείο ήταν μαγικά. Ήταν όλα τόσο νέα για εμένα. Στη συνέχεια, αντιλήφθηκαν την παρουσία μου και κάλεσαν τους γονείς μου στο σχολείο για να έρθουν να με πάρουν. Κατανοείτε, λοιπόν, πόσο πολύ ήθελα να ξαναβρεθώ σε εκείνο το μέρος.
Την επόμενη χρονιά, το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα!
j.c.: Τι ένιωθες όταν ήσουν στο σχολείο;
Δ.Θ.: Την επόμενη χρονιά, το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα! Από τότε και μέχρι και την τελευταία τάξη του λυκείου, τα συναισθήματά μου για το σχολείο ήταν τα ίδια, αν όχι και δυνατότερα.
Ήταν ο χώρος όπου μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου, ο χώρος που μου προσέφερε τόσα πολλά. Σε όλο αυτό το ταξίδι, υπήρχαν δίπλα μου εκπαιδευτικοί που είδαν την προσπάθειά μου και με στήριξαν με κάθε τρόπο!
Είναι συγκινητικό πόσο πολύ με στήριξαν οι δάσκαλοί μου. Χρωστώ πολλά σε αυτούς τους ανθρώπους και πάντα ήθελα να είναι περήφανοι για εμένα. Υπήρχαν ακόμα και καλοκαίρια που αφιέρωναν για να μου κάνουν μαθήματα αφιλοκερδώς.
Για εμένα οι εκπαιδευτικοί αυτοί είναι οι μέντορες μου.
Όσον αφορά τους δασκάλους μου, ποτέ δεν αντιμετώπισα αρνητική διάκριση. Αντίθετα, όλοι με στήριζαν πάντα. Ακόμα και στα πρώτα χρόνια μου ως φοιτητής, έρχονταν στην Πάτρα για να με επισκεφτούν.
κατάφερα να κερδίσω τον σεβασμό τους
j.c.: Στο σχολείο ένιωσες ρατσισμό από τους συμμαθητές σου;
Δ.Θ.: Μόνο στην αρχή υπήρχε ένα αίσθημα απόρριψης από ορισμένους συμμαθητές λόγω του χρώματός μου και της καταγωγής μου. Παρόλο που τότε ένιωθα άσχημα που με κρίνανε βάσει αυτών των παραγόντων, κατάφερα να κερδίσω τον σεβασμό τους.
Θυμάμαι ιδιαίτερα μία συμμαθήτρια μου που αρχικά απέφευγε να καθίσει δίπλα μου λόγω της καταγωγής μου, αλλά με τον καιρό αναθεώρησε εντελώς την άποψή της, που μόνο άποψη της δεν ήταν… τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία είναι συχνά φερέφωνα των αντιλήψεων των οικείων τους προσώπων.
Από πολύ μικρή ηλικία, είχα την ευκαιρία να βοηθήσω κάποιους συμμαθητές μου που δυσκολεύονταν στο σχολείο και έτσι παρατηρούσα τον θαυμασμό στα μάτια των συνομηλίκων μου και αυτό με έκανε πραγματικά χαρούμενο, καθώς πάντα επιδίωκα το καλό όλων. Σκέφτομαι πολλές φορές αυτούς τους συμμαθητές μου και μου λείπουν, αλλά ευτυχώς διατηρώ επαφή με πολλούς από αυτούς και συναντιόμαστε περιοδικά. Σκέφτομαι συχνά αυτούς τους συμμαθητές και μου λείπουν, αλλά έχω διατηρήσει επικοινωνία με πολλούς από αυτούς και συναντιόμαστε ακόμα και σήμερα.
j.c.: Πόσο δύσκολο ήταν το σχολείο, τα μαθήματα;
Δ.Θ.: Για μένα, το σχολείο πάντα ήταν μια πηγή προκλήσεων και ευκαιριών για να βελτιωθώ και να μάθω περισσότερα. Ήταν το πρώτο μου σπίτι και πολλές φορές ευχόμουν να μπορούσα να μείνω εκεί και να κοιμάμαι. Ποτέ δεν ένιωσα ότι θα έπρεπε να εγκαταλείψω το σχολείο, ακόμα και όταν παρουσιάστηκαν σοβαρά οικογενειακά προβλήματα. Ήμουν πάντα αφοσιωμένος στον στόχο μου.
Είχα πάντα ένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στους δασκάλους μου, και δεν μπορούσα να φανταστώ να πάω στο σχολείο και να μην ξέρω κάτι όταν με ρωτούσαν.
j.c.: Ήθελες πάντα να είσαι στις σχολικές εορτές και στις αθλητικές ομάδες;
Δ.Θ.: Ναι, βεβαίως, πάντα ήμουν ενεργός σε πολλές ομάδες του σχολείου και όχι μόνο. Μου άρεσαν πολλά πράγματα και προσπαθούσα να ασχολούμαι με όσο το δυνατόν περισσότερα. Λάτρευα το βόλεϊ και τον στίβο, και έτσι συμμετείχα σε όλους τους αγώνες του σχολείου. Μου άρεσε πολύ να είμαι στη χορωδία και να συμμετέχω στις σχολικές παραστάσεις.
Επίσης, μου άρεσε να διαβάζω και να γράφω ποίηση από μικρός, και έτσι συμμετείχα σε κάποιους σχολικούς διαγωνισμούς σε όλη την Ελλάδα, καταφέρνοντας να κερδίσω και κάποια βραβεία. Υπήρχε επίσης μια ομάδα που πραγματοποιούσε μαθήματα παραδοσιακού χορού, και χαιρόμουν πολύ που ήμουν μέλος της. Μου άρεσαν πολλά ακόμα πράγματα που τότε δεν είχα τη δυνατότητα να εξελίξω, όπως η φωτογραφία.
Σήμερα όμως έχω καταφέρει να παρακολουθήσω κάποια μαθήματα από τις ομάδες του πανεπιστημίου.
Πάντα ένιωθα διαφορετικός, όχι όμως μόνο διαφορετικός σε σχέση με άλλα παιδιά ρομά,
αλλά και με την υπόλοιπη νόρμα.
j.c.: Πότε αποφάσισες ότι θες να ξεχωρίσεις από τα άλλα παιδιά ρομά και να σπουδάσεις;
Δ.Θ.: Δε νομίζω ότι κάποιος αποφασίζει να ξεχωρίσει, απλά έκανα πάντα ό,τι αγαπούσα και με έκανε να αισθάνομαι καλά. Πάντα ένιωθα διαφορετικός, όχι όμως μόνο διαφορετικός σε σχέση με άλλα παιδιά ρομά, αλλά και με την υπόλοιπη νόρμα.
Οι σπουδές ήταν πάντα στο πλάνο μου, έκανα πολλά όνειρα σαν μαθητής για τη ζωή μου ως φοιτητής και δεν σταμάτησα ποτέ να αγωνίζομαι για να τα καταφέρω. Τότε δεν μπορούσα να αντιληφθώ την τιτάνια προσπάθεια που έκανα, ήμουν προσηλωμένος στον στόχο μου και δεν έβλεπα πόση διαδρομή είχα διανύσει, αλλά πόσο μου απέμενε ακόμα.
Ήδη από το γυμνάσιο σκεφτόμουν να ασχοληθώ με την εκπαίδευση, και στο λύκειο είχα αποφασίσει ότι θέλω να γίνω δάσκαλος. Ήθελα με κάθε τρόπο να ξαναβρεθώ στα θρανία με άλλον ρόλο αυτή τη φορά, αυτή του παιδαγωγού.
Από τον Καταυλισμό στο Πανεπιστήμιο για να γίνει Δάσκαλος!
j.c.: Πόσο δύσκολο ήταν να σπουδάσεις;
Δ.Θ.: Ο δρόμος για κάθε μαθητή είναι μακρύς για να καταφέρει να εισαχθεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, και έτσι ήταν και για εμένα. Υπήρχαν πράγματα που με άγχωναν πολύ για το πώς θα καταφέρω να πάω σε μια νέα πόλη, μόνος μου και χωρίς να έχω την οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξω τις σπουδές μου.
Για καλή μου τύχη, οι δάσκαλοι μου με βοήθησαν και πάλι. Μου έκαναν κάποια μαθήματα για να προετοιμαστώ για τις πανελλήνιες και στη συνέχεια με βοήθησαν με την διαδικασία που χρειαζόταν να γίνει για να αιτηθώ διαμονή στην εστία του πανεπιστημίου, πράγμα που κατάφερα.
Ως φοιτητής δεν ήταν λίγες οι φορές που αναθεώρησα για όσα πίστευα ως μαθητής, γιατί άρχισα να βλέπω όλες τις αδυναμίες και τις παθογένειες του συστήματος. Πολλές φορές θα ήθελα κάποια πράγματα να είναι πιο εύκολα, γιατί νιώθω ότι παλεύω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και μερικές φορές αυτό είναι εξαντλητικό.
j.c.: Γιατί επέλεξες το παιδαγωγικό;
Δ.Θ.: Η επιλογή μου να σπουδάσω στο παιδαγωγικό δεν ήταν απλώς μια απόφαση για το μέλλον μου, αλλά μια απόφαση που βασίστηκε σε βαθιές προσωπικές αξίες και εμπειρίες. Καθώς μεγάλωνα σε μια κοινότητα ρομά, βίωνα από πρώτο χέρι τις προκλήσεις και τις ανάγκες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά αυτής της κοινότητας. Από μικρή ηλικία, είχα μια έντονη επιθυμία να συμβάλλω στη βελτίωση της ζωής των άλλων.
Η εκπαίδευση είναι ένας από τους πιο ισχυρούς τρόπους να κάνεις αυτήν την αλλαγή, και η διδασκαλία είναι ένα επάγγελμα που μου επιτρέπει να το κάνω. Καθώς παρακολουθούσα τα παιδιά της κοινότητάς μου να αντιμετωπίζουν προκλήσεις όπως η φτώχεια, η έλλειψη πρόσβασης στην εκπαίδευση και οι προκαταλήψεις, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν εκπαιδευτικοί που να είναι ευαίσθητοι σε αυτά τα θέματα και να εργάζονται για την ισότητα και την αλληλεγγύη.
Έτσι, η απόφασή μου να σπουδάσω στο παιδαγωγικό δεν ήταν μόνο ένα επαγγελματικό βήμα, αλλά μια δέσμευση για την υποστήριξη και την ενδυνάμωση των παιδιών που έχουν ανάγκη για περισσότερη βοήθεια και αγάπη. Ως δάσκαλος με την συγκεκριμένη καταγωγή, έχω έναν επιπλέον ρόλο και ευθύνη να διασφαλίσω την προώθηση της πολυπολιτισμικής και διαπολιτισμικής κατανόησης στο ακαδημαϊκό περιβάλλον. Η πολυπολιτισμική εκπαίδευση είναι ζωτικής σημασίας για τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος που αναγνωρίζει, σέβεται και ενισχύει την διαφορετικότητα.
j.c.: Οι συμφοιτητές σου πως σε αντιμετώπιζαν;
Δ.Θ.: Οι συμφοιτητές μου με αντιμετώπιζαν με σεβασμό και φιλικότητα. Συνήθως, όταν είσαι ευγενικός, εργατικός και συνεργάσιμος, οι άλλοι σε αντιμετωπίζουν με θετικότητα. Είχαμε δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα αλληλεγγύης και υποστήριξης μεταξύ μας, όπου βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον και μοιραζόμασταν τις ιδέες μας και τις απόψεις μας.
Επιπλέον, προσπαθούσα να δημιουργώ θετικές σχέσεις με τους συμφοιτητές μου μέσω της ανοιχτής επικοινωνίας, της αμοιβαίας συμπεριφοράς σεβασμού και της συνεργασίας σε κοινά προτζεκτ. Το να είμαι επικοινωνιακός και πρόθυμός να συνεργαστώ με τους άλλους συμφοιτητές μου με βοήθησε να κερδίσω τον σεβασμό και την εκτίμησή τους.
j.c.: Ήταν εύκολο να ενταχθείς σε παρέες με άλλα παιδιά;
Δ.Θ.:Η ενσωμάτωσή μου σε παρέες με άλλα παιδιά ήταν μια διαδικασία που πήρε κάποιον χρόνο και προσπάθεια, αλλά γενικά ήταν θετική. Όπως συμβαίνει με πολλούς ανθρώπους, η αρχή μπορεί να είναι λίγο δύσκολη, αλλά με τον χρόνο και την επικοινωνία, κατάφερα να αισθανθώ πιο άνετα και να βρω τους ανθρώπους με τους οποίους είχα κοινά ενδιαφέροντα και αξίες.
Συχνά, η συμμετοχή σε κοινές δραστηριότητες και εκδηλώσεις του πανεπιστημίου ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να γνωρίσω άλλους φοιτητές και να δημιουργήσω φιλίες. Επίσης, η ανοιχτή συζήτηση και η αμοιβαία αναγνώριση των ιδεών και των απόψεών μας σε μαθήματα και ομάδες εργασίας βοήθησε στην ενσωμάτωσή μου στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Γενικά, η προθυμία να ανοίξω τον εαυτό μου στους άλλους και να επικοινωνήσω ανοικτά και φιλικά ήταν κλειδί για τη δημιουργία σχέσεων και παρέας με άλλα παιδιά.
j.c.: Θα ήθελες να ήσουν δάσκαλος σε σχολείο;
Δ.Θ.: Ναι, επιθυμώ να ασκήσω το επάγγελμα του δασκάλου σε ένα σχολείο. Αυτή η επιθυμία αντικατοπτρίζει τον προσωπικό μου χαρακτήρα και τις αξίες μου.
Από πολύ μικρός, ένιωθα έντονο ενδιαφέρον για την εκπαίδευση και την επιθυμία να συνδράμω τους άλλους να μάθουν και να εξελιχθούν. Πιστεύω ότι η εκπαίδευση αποτελεί έναν από τους πιο κρίσιμους παράγοντες για την ανάπτυξη της κοινωνίας και για την επίτευξη της ισότητας ευκαιριών.
Ως δάσκαλος, θα είχα την ευκαιρία να επηρεάσω τη ζωή των μαθητών μου, να τους εμπνεύσω και να τους βοηθήσω να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους και να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους. Επιπλέον, η εργασία του δασκάλου προσφέρει μια συνεχή ευκαιρία για μάθηση και προσωπική ανάπτυξη, καθώς κάθε μέρα φέρνει νέες προκλήσεις και ευκαιρίες για καινοτομία.
Επομένως, η εργασία ως δάσκαλος θα μου προσφέρει την ικανοποίηση της προσφοράς στην κοινότητα και την αίσθηση ότι συμβάλλω στη δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος για τα παιδιά και την κοινωνία μας.
j.c.: Τι αλλαγές χρειάζονται στην Εκπαίδευση για να δούμε κι άλλα παιδιά ρομά στο Πανεπιστήμιο;
Δ.Θ.: Η διασφάλιση της ίσης πρόσβασης στην εκπαίδευση για όλα τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών ρομά, απαιτεί συστηματικές αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ορισμένες από αυτές τις αλλαγές περιλαμβάνουν:
1. Πρόωρη παιδαγωγική υποστήριξη: Προγράμματα πρόωρης παιδαγωγικής υποστήριξης για παιδιά ρομά, ξεκινώντας από την προσχολική ηλικία, προκειμένου να αντιμετωπιστούν πιθανά κενά στη γνώση και να ενισχυθούν οι δεξιότητες που απαιτούνται για τη σχολική επιτυχία.
2. Κατάλληλα εκπαιδευτικά προγράμματα: Ανάπτυξη ειδικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων που λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαίτερες ανάγκες και το πολιτιστικό υπόβαθρο των παιδιών ρομά.
3. Εκπαίδευση και υποστήριξη εκπαιδευτικού προσωπικού: Προγράμματα κατάρτισης και ευαισθητοποίησης για τους εκπαιδευτικούς, έτσι ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίζουν με επιτυχία τις προκλήσεις που παρουσιάζονται στην
εκπαίδευση των παιδιών ρομά και να προωθούν την πολυπολιτισμική εκπαίδευση.
4. Σχολικό περιβάλλον που αντικατοπτρίζει την πολυπολιτισμική πραγματικότητα: Δημιουργία ενός περιβάλλοντος στο οποίο τα παιδιά ρομά θα αισθάνονται αποδεκτά, ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή και τη συμμετοχική διαδικασία.
5. Στήριξη της οικογένειας: Παροχή προγραμμάτων υποστήριξης και εκπαίδευσης στους γονείς ρομά, προκειμένου να τους ενθαρρύνουν να υποστηρίξουν την εκπαίδευση των παιδιών τους και να συνεργαστούν με το σχολείο.
Αυτά τα μέτρα μπορούν να βοηθήσουν στη δημιουργία ενός πιο δίκαιου και πολυπολιτισμικού εκπαιδευτικού περιβάλλοντος, το οποίο θα ενθαρρύνει τη συμμετοχή και την επιτυχία όλων των παιδιών.
Όταν η Έλσα έσωσε την Άννα! Μια αληθινή ιστορία, όπου μια γυναίκα έσωσε ένα μωρό!
