της δημοσιογράφου Ελένης Βασιλοπούλου @elena_juniorsclub
Σιωπή… Μόνο σκέψεις και εικόνες στο μυαλό όπου θυμίζουν εσένα…Σαν να μην πέρασε μια μέρα… Κι όμως πέρασαν 3 χρόνια. Σαν να μην έφυγες ποτέ κι όμως δεν είσαι εδώ… Σαν να μην άλλαξε η ζωή μας κι όμως άλλαξε ο κόσμος μας…
Η απώλεια είναι μεγάλη… κι αυτός ο χρόνος… με εξαπατά. Με κάνει να νιώθω πάλι συναισθήματα χαράς. Κι αναρωτιέμαι αν πρέπει, την ίδια στιγμή που η ζωή μου ανοίγει την πόρτα και με προσκαλεί σε νέες προκλήσεις, σε νέες αγάπες, σε νέες υπέροχες στιγμές… Κοιτάζω πίσω, αλλα δε λοξοδρομώ πια… Ξέρώ, πώς μπορώ να σε χαίρομαι όταν κλείνω τα μάτια κι όταν σε σκέφτομαι…
Μερικές φορές κοιτάζω φωτογραφίες και ξυπνάω τις αναμνήσεις που με γυροφέρνουν μεν αλλά τις αποφεύγω. Άλλες φορές επικαλούμαι το όνομα σου και αναρωτιέμαι γιατί το ίδιο όνομα ηχεί διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο. Ίσως είναι το συναίσθημα και ο τρόπος που το εκφράζω…
Κι έπειτα κάνω κι άλλες σκέψεις… Κι αν ο θάνατος δεν είναι το τέλος;;;
Ο ίδιος ο Αϊνστάιν είχε παραδεχτεί με αφορμή το θάνατό ενός φίλου του, του Μπέσο: «Ο Μπέσο έφυγε από αυτόν τον παράξενο κόσμο, λίγο πριν από μένα. Αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα. Άνθρωποι σαν κι εμάς, γνωρίζουμε ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, είναι απλά και μόνο μια πεισματάρικη ψευδαίσθηση».
Σύμφωνα με τη μελέτη των επιστημόνων, η αθανασία δεν είναι μια διαρκής ύπαρξη σε έναν κόσμο δίχως τέλος γιατί πολύ απλά σαν έννοια, κατοικεί έξω από την έννοια του χρόνου όπως τον ξέρουμε. Σε έναν κόσμο έξω από την αντιληπτική μας ικανότητα, κι από ότι θεωρούμε πραγματικό και μη.
Κι αν αυτό είναι πάλι μια σκέψη παρηγοριάς;;; Δε θέλω να παραπλανήσω κανέναν, ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό… Απλώς, αναρωτιέμαι αυτό ήταν; Δε θα ξανανταμώσουμε ;;; Ίσως τελικά αυτή η εκδοχή “ό,τι όλα τελειώνουν με το θάνατο” να μην μ’ αρέσει… Να μη μπορώ να τη διαχειριστώ. ‘Ισως να προτιμώ κάθε άλλη εκδοχή επιστημονική, θρησκευτική ή φιλοσοφική όπου μου κρατά τη φλόγα της ελπίδας αναμμένη!
Μέχρι να πω όμως ¨Καλή αντάμωση¨, θα ζω με τη σκέψη σου… θα κοιτάζω τα αντικείμενα σου και θα νοσταλγώ. Θα βλέπω το χρόνο να τρέχει και εγω θα επιμένω… “Χθες ήταν που τα λέγαμε… εκεί, στο γραφείο, αντικριστά, πίνοντας καφεδάκι” Τώρα ο καφές… δε γλυκαίνει με τίποτα! Γιατί μόνο μαζί σου, είχε νόημα αυτή η διαδικασία…
Γιατί:
Η ζωή είναι σαν μια κούπα καφέ, σημασία έχει η γεύση, με ποιον πίνεις τον καφέ και τα συναισθήματα που μοιράζεσαι… η κούπα δεν έχει καμία αξία!!!
αφιερωμένο στον “πατέρα-θείο” Κωνσταντίνο Παπαγεωργίου, 25.05.2017
