Η Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων Παιδιών (International Missing Children’s Day) διοργανώνεται κάθε χρόνο στις 25 Μαΐου για να ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά με το παγκόσμιο πρόβλημα της εξαφάνισης παιδιών και παράλληλα να επισημάνει στους γονείς τα μέτρα που πρέπει να λάβουν για την προστασία των παιδιών τους.
Καθιερώθηκε πρώτα ως Εθνική Ημέρα Εξαφανισμένων Παιδιών στις ΗΠΑ, με απόφαση του αμερικανού προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν το 1983 και με την πάροδο του χρόνου διεθνοποιήθηκε. Η επιλογή της 25ης Μαΐου σχετίζεται με την ημερομηνία εξαφάνισης το 1979 του εξάχρονου Έιταν Πατς, η περίπτωση του οποίου συντάραξε τις ΗΠΑ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του International Centre for Missing & Exploited Children (2014), κάθε χρόνο εξαφανίζονται: 800.000 παιδιά στις ΗΠΑ, 100.000 στη Γερμανία, 45.000 στη Βραζιλία, 20.000 στην Αυστραλία και 15.000 παιδιά στη Ρωσία.
Εκατομμύρια παιδιά θύματα trafficking με σκοπό την εξώθηση στην πορνεία ή τη μαύρη εργασία
Στοιχεία για την Ελλάδα
To 2018 εξαφανίστηκαν στην Ελλάδα 299 παιδιά, σύμφωνα με την Ελληνική Αστυνομία, εκ των οποίων 123 αγόρια, από τα οποία ανευρέθηκαν τα 96 και αναζητούνται 27. Την ίδια χρονιά, εξαφανίστηκαν 176 κορίτσια, βρέθηκαν τα 161 και αναζητούνται 15.
Μέχρι τις 11 Μαΐου του 2019, εξαφανίστηκαν 45 αγόρια και 71 κορίτσια. Εντοπίστηκαν 39 αγόρια και αναζητούνται 6, ενώ αντίστοιχα, βρέθηκαν 58 κορίτσια και αναζητούνται 13.
Το ποσοστό ανεύρεσης ανέρχεται για το 2018 στο 85,9% και για το πρώτο τετράμηνο του 2019 στο 82,2%, αριθμοί, που καταδεικνύουν, πως η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ανευρέσεων σε όλη την Ευρώπη και ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο.
Δεν είναι ίδια η εικόνα, όμως, για τους ασυνόδευτους ανήλικους, οι οποίοι αποτελούν ξεχωριστή κατηγορία. Το 2018 εξαφανίστηκαν 1.110 παιδιά και βρέθηκαν τα 421, ενώ το πρώτο τετράμηνο του 2019 εξαφανίστηκαν 404 παιδιά, εκ των οποίων έχουν βρεθεί τα 137.
Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία για τα Εξαφανισμένα Παιδιά, ένας από τους πιο συχνούς λόγους εξαφάνισης παιδιών προσφύγων και μεταναστών είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης των παιδιών στο σύστημα προστασίας, η επιθυμία τους να φύγουν με φίλους, οι μακρόσυρτες γραφειοκρατικές διαδικασίες και το γεγονός ότι οι δομές φιλοξενίας ήταν ανεπαρκείς και ακατάλληλες για τα παιδιά.
