Όσοι έχουν κατοικίδιο, καταλήγουν συχνά να κάνουν κουβεντούλα μαζί του, μιας και οι χνουδωτοί μας φίλοι αποδεικνύονται συχνά πλάσματα που ξέρουν να ακούνε.
Όπως μας λέει η επιστήμη όμως, δεν είναι η μοναξιά ή η εκκεντρικότητα που μας κάνουν να μιλάμε με τα ζωάκια μας και δεν υπάρχει φυσικά τίποτα το ανησυχητικό με μας, φτάνει βέβαια να μην περιμένουμε ανθρώπινες αποκρίσεις!
Όπως ακριβώς μιλούσαμε στα παιχνίδια μας όταν είμασταν παιδιά, έτσι φυσικότατα μιλάμε και στα κατοικίδιά μας, επιδεικνύοντας την ανάγκη μας για συντροφικότητα αλλά και την επιθυμία μας να περιχαρακώσουμε την προσωπικότητά μας ως αντανάκλαση στον άλλο.
Αυτός ο ανθρωπομορφισμός, η απόδοση ανθρώπινων ιδιοτήτων δηλαδή στα ζώα, τα φυτά, τα πράγματα, ακόμα και σε φυσικά φαινόμενα, θεωρείται κοινωνικά ως συμπεριφορά ανώριμη, αν και η επιστήμη μάς λέει τώρα πως είναι φυσικό να αναπτύσσονται τέτοιου είδους σχέσεις με τα ζώα συντροφιάς και τα πράγματα του κόσμου μας. Και μάλιστα πως είναι ουσιαστικά σημάδι ευφυΐας!
Ο καθηγητής Nicholas Epsey του Πανεπιστημίου του Σικάγο (και συγγραφέας του πονήματος «Mindwise: How We Understand What Others Think, Believe, Feel, and Want») εξήγησε στο «Quartz» πως: «Δίνουμε συχνά ονόματα σε αυτοκίνητα, όργανα, σκάφη και κάμερες, όλα τους αντικείμενα με τα οποία αναπτύσσουμε ιδιαίτερες σχέσεις και τα θεωρούμε προέκταση της ταυτότητάς μας».
«Αλλά πάει και μετά την ονοματοδοσία», συνεχίζει ο καθηγητής, «πιστεύουμε ότι η γάτα μας συμπεριφέρεται ‘‘αυθάδικα’’, ότι το χρηματιστήριο είναι ‘‘αγριεμένο’’ ή ‘‘αναρρώνει’’ και ρωτάμε το αυτοκίνητό μας ‘‘γιατί δεν παίρνεις μπροστά;’’». Για τον ακαδημαϊκό, όλα αυτά είναι υποπροϊόντα μιας ενεργούς και νοήμονος κοινωνικής συνείδησης, σημάδια δηλαδή πως «έχουμε έναν εγκέφαλο προγραμματισμένο να βλέπει και να προσλαμβάνει άλλα μυαλά».
Κάτι που σημαίνει κοντολογίς πως αν βρεθείτε να μιλάτε στη γάτα ή τον σκύλο σας (ή το αγαπημένο σας φυτό), έχετε απλώς δραστήρια φαντασία και αυξημένη νοημοσύνη…
