Γεννημένη 16 Φεβρουαρίου, με τα στοιχεία της ανατροπής που φέρει μια γνήσια υδροχόος, η Εύη Τυροδήμου, είναι η μάνα “που πήρε τα βουνά” και άλλαξε τον τρόπο ζωής της!
Τρέχει κυριολεκτικά, όχι για να προλάβει, διότι όπως φαίνεται έχει οργανώσει έτσι τη ζωή της ώστε να είναι δίπλα στις καθημερινές ανάγκες των τριών παιδιών της, ανταπεξέρχεται στις απαιτήσεις της υπηρεσίας της, βρίσκει τις ισσοροπίες ως γυναίκα και κατακτά τα βουνά ως φυσιολάτρης!
Το τρέξιμο στο βουνό είναι μία ευχάριστη δρομική δραστηριότητά όπου εκτός από την καλή φυσική κατάσταση, ως αθλήτρια πλέον η Εύη, το επιλέγει για να ξεκουράζει το μυαλό της με τις εναλλαγές παραστάσεων και την επαφή της με τη φύση! Μάλιστα, όπως μας αποκάλυψε, έχει κάνει και τα παιδιά της αθλητές ορεινών διαδρομών!
Συνέντευξη στη δημοσιογράφο, Ελένη Βασιλοπούλου @elena_juniorsclub:
JC: Εύη, είσαι μητέρα τριών παιδιών, εργαζόμενη σε ένα δύσκολο τομέα, στο λιμενικό σώμα,σε ένα υπεύθυνο πόστο και τα τελευταία χρόνια είσαι αθλήτρια ορεινού τρεξίματος. Εδώ ταιριάζει απόλυτα η έκφραση: “Η μητέρα που τρέχει στα όρη στ΄ άγρια βουνά…” ;
Ε.Τ: Ε, ναι, αυτό ειναι αλήθεια (γελάμε), Προσπαθώ να τα κάνω όλα με αγάπη, χωρίς να θέλω να αδικήσω κάτι.
JC:Πως ξεκίνησε το τρέξιμο στο βουνό;
Ε.Τ: Ένα καλοκαίρι, ήμουν διακοπές στο χωριό του πατέρα μου (στη Ρακίτα Αχαΐας), οπότε εκεί, είχα αρκετό χρόνο και έπρεπα να κάνω κάτι, για να περάσουν οι ημέρες των διακοπών μου. ‘Ετσι, σκέφτηκα, ότι θα μπορούσα να εξερευνησω την περιοχή! Φόρεσα αθλητικά παπούτσια και ξεκίνησα να περπατάω, να τρέχω μέσα στη φύση. Αυτό, με έκανε να καταλάβω, ότι όσο κι αν κουραζομαι, μετά αναζωγονούμαι!
JC: Πότε συνέβη αυτό;
Ε.Τ.: Το καλοκαίρι τους 2016! Πριν 3,5 χρόνια, πάμε για 4!
JC: Κάνεις την πρώτη βόλτα στην φύση και μετά; Τι ανακαλύπτεις;
Ε.Τ: Ηρέμησα!!! Έκανα μια διαδρομή γύρω από το χωριό. Ήταν μια εύκολη διαδρομή περίπου μισής ώρας, αλλά άκουσα τα πουλια να καλαηδάνε, είδα τα δέντρα, τον ήλιο, μύρισα τις μυρωδιές της φύσης. Κατάλαβα, αυτό πρέπει να το κάνω συνέχεια. Αυτό πρέπει να το καθιερώσω.
Μετά από αυτήν την εμπειρία στο χωριό. όπου έμεινα για 2 εβδομάδες και το έκανα κάθε μέρα, έπειτα από 2-3 μέρες πήρα και τα παιδιά μαζί μου.
Στο αστικό κέντρο που μένουμε είναι δύσκολο. και αναζητούσα τρόπο για να ασχοληθώ, να ξεκινήσω. Παράλληλα, στην παρέα μου, υπάρχει ένας φίλος που κάνει ορεινό τρέξιμο, οπότε αμέσως ήρθα σε επικοινωνία μαζί του και ζήτησα να με κατευθύνει για να ξεκινήσω ενεργά, ήθελα να ανέβω στα βουνά! Μου σύστησε ένα γυμναστή και κάποιους ορειβατικούς συλλόγους για να ξεκινήσω, να μάθω τις αναπνοές μου κτλ . Σιγά- σιγά, οργάνωσα το πρόγραμμα μου! Χρειαζόμουν λίγο χρόνο κάθε μέρα για να προπονούμαι στο στάδιο. Κάθε Κυριακή, με την παρέα μου, ανέβαινα τον Παναχαϊκό ή τον Ερύμανθο.
JC: Ήσουν πάντα αθλητικός τύπος;
Ε.Τ.: Στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, ήμουν αθλήτρια υδατοσφαίρισης. Έπαιζα πόλο, στον Θριάμβο Πατρών. Οπότε του αθλητισμού το σαράκι υπήρχε μέσα μου. Όταν έγινα μαμά, εκ των πραγμάτων σταμάτησα. Οι ηλικίες των παιδιών είναι πολύ κοντινές οπότε το μόνο που έκανα όσο είχα τα παιδιά πολύ μικρά ή στις φάσεις της εγκυμοσύνης, ήταν περπάτημα και γυμναστήριο. Πάντα, ήταν μέρος της ζωής μου η γυμναστική. Μέχρι που έφτασα το 2016, να κάνω κάτι πιο ενεργό, δηλαδή, να ξαναγυρίσω στον αθλητισμό.
JC: Πλέον είσαι ενεργή αθλήτρια, στο Ορεινό τρέξιμο. Δηλαδή, συμμετέχεις σε αγώνες;
Ε.Τ.: Ναι, στο Ορεινό τρέξιμο! Ευτυχώς, γιατί είναι ευχάριστο όπου στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, θεωρείται διαδεδομένο άθλημα. Πολλοί άνθρωποι σαν εμένα, που αγαπάμε το βουνό και τη φύση ξεκίνησαν σιγά-σιγά και οργάνωσαν αγώνες ορεινού τρεξίματος σε όλα τα βουνά της Ελλάδας.
Ο σκοπός ποιος ήταν; Να αγωνιστούν οι ερασιτέχνες αθλητές μαζί με επαγγελματίες. Λαμβάνουν μέρος επαγγελματίες αθλητές, κι έρχονται για να γνωρίσουν τα βουνά και τη φύση. Υπάρχουν ομάδες και σωματεία πλέον, άνθρωποι που αγαπούν τη φύση, διοργανώνουν αγώνες.
JC: Ανήκεις σε κάποιο σωματείο;
Ε.Τ.:Έχω ιδρύσει και είμαι ενεργό μέλος, στο Σωματείο Ηράκλειος Αθλος, το οποίο έχει έδρα την Αχαΐα. Με τα μέλη του σωματείου, διοργανώνουμε κάθε χρόνο τον αγώνα στον Ερύμανθο, τον Ηράκλειο Αθλο. Με πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία οφείλω να ομολογήσω. Εκτός από αθλήτρια έχω γίνει πλέον διοργανώτρια του αγώνα.
Ο σκοπός των αγώνων αυτών, είναι να γνωρίσουμε τη φύση. Υπάρχουν θέσεις και κατατάξεις, πρώτος – δεύτερος, αλλά πίστεψε με, είναι ελάχιστοι οι αθλητές που τρέχουν για να πάρουν θέση. Όλοι ανεβαίνουμε στα βουνά για να δούμε τη φύση, να βγάλουμε φωτογραφίες, να πάρουμε οξυγόνο.
JC: Έχετε ομάδα γυναικών;
E.T.:Η ομάδα ‘’Sky Women Running Team’’ είναι η πρώτη ομάδα που αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες. Εγώ είμαι μέλος από το 2018!
Η ιδέα της ομάδας δόθηκε στο Ζαγόρι τον Ιούλιο του 2014 όταν 2 από τα μέλη μας φορούσαν τυχαία τα ίδια αγωνιστικά ρούχα. Στις 20 Δεκεμβρίου δημιουργήθηκε και επίσημα ξεκινώντας από την ομάδα στο facebook. Η αγωνιστική μας δράση αφορά ορεινούς, δρομικούς αγώνες αλλά και αγώνες τριάθλου. Χαρακτηριστικό μας χρώμα, το μωβ και όλες οι αποχρώσεις του!
Μέλη μας γυναίκες όλων των ηλικιών και όλων των δυνατοτήτων, από όλη την Ελλάδα και από το εξωτερικό. Είμαστε όλες ισότιμα μέλη, είτε έχουμε διακρίσεις σε αγώνες, είτε όχι. Βασικός μας κανόνας, να αγαπάμε τον εαυτό μας, αυτό που κάνουμε και να στηρίζουμε η μία την άλλη! Enjoy running and remember, we Never Give Up!!!
JC: Τι έχει αλλάξει ουσιαστικά στη ζωή σου;
Ε.Τ: Έχει βελτιωθεί η υγεία μου. Διαπίστωσα στην αρχή όταν ξεκίνησα το τρέξιμο, ότι είχα κάποιο πρόβλημα υγείας. το οποίο δεν ήξερα οτι το έχω. Μέσα από το τρέξιμο το ρύθμισα, γιατί μπήκα στην άθληση. Για εμένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Συν το όφελος, ότι γνωρίζω την Ελλάδα. Έχω κάνει φίλους. Είναι πάρα πολύ ωραία ενότητα στη ζωή μου και στη ζωή των παιδιών μου!
JC: Η Ελλάδα είναι ταυτισμένη με τη θάλασσα, το γαλάζιο, τα νησιά μας και επειδή δεν έχει πολλά βουνά με μεγάλο υψόμετρο, δε σκέφτεσαι την ορεινή απόδραση. Εσύ, που έχεις κάνει όλες αυτές τις διαδρομές, τι ομορφιές κρύβουν τα βουνά μας;
Ε.Τ.: Τα βουνά είναι πανέμορφα. Είναι εξαιρετικά. Το συναίσθημα που έχεις όταν βρεθείς στην κορυφή ενός βουνού, η θέα που αντικρίζεις, δε συγκρίνεται νομίζω, ούτε με την καλύτερη παραλία. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη και εννοώ ότι η φύση ειδικά σε ορεινές περιοχές της Ελλάδας, σε ανταμείβει!!!
JC:Δεν έχεις φοβηθεί για φίδια, άγρια ζώα;
Ε.Τ.: Η αλήθεια είναι οτι δεν έχω φοβηθεί ποτέ.
JC: Οι αγώνες γίνονται την ημέρα…
Ε.Τ.: Ναι, ημέρα γίνονται. Σε πολύ λίγες περιπτώσεις κάνουμε αγώνες το βράδυ, θα πρέπει να είναι μεγάλη ομάδα, μεγάλη παρέα κυρίως το καλοκαίρι.
Αυτό που εγώ κάνω, χωρίς να φοβάμαι κάτι, είναι ότι δεν πάω ποτέ μόνη μου στο βουνό.
JC: Τρέχεις σε ανώμαλο έδαφος που έχει πέτρες, λάσπες, φυσικά εμπόδια κλπ, δεν είσαι μέσα σε ένα στάδιο προστατευμένη. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να υπάρξει κάποιος τραυματισμός. Αυτό σου έχει συμβεί;
Ε.Τ.:Αυτό μου έχει συμβεί, όπως μου έχει συμβεί και στο στάδιο. Για μένα δεν υπάρχει διαφορά. Στο βουνό, το ορεινό τρέξιμο έχει διαφορετικές τεχνικές, τις οποίες τις μαθαίνεις με τον καιρό και την εμπειρία. Εκπαιδεύεσαι, πώς θα βαδίσεις ή θα τρέξεις στο βουνό, πως θα περάσεις το ποτάμι, πως θα πατήσεις επάνω στην πέτρα.
Χρειάζεσαι κατάλληλα παπούτσια, ειδικά για ορεινό τρέξιμο. Υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις. Όλα αυτά σε βοηθάνε, με τον καιρό και με την εμπειρία που αποκτάς, ξέρεις, πως να κατέβεις την κατηφόρα ή να ανέβεις την ανηφόρα.
JC: Αυτό πόσο συχνά συμβαίνει στη ζωή σου; Να τρέχεις, να συμμετέχεις σε ορεινές διαδρομές και αγώνες;
Ε.Τ.: Προσπαθώ να πηγαίνω στο βουνό, μια φορά την εβδομάδα σίγουρα. Γιατί προπόνηση στο δρόμο και στο στάδιο κάνω πιο συχνά, 2 με 3 φορές την εβδομάδα, σίγουρα.
JC: Είσαι μια γυναίκα διαζευγμένη, με την καθημερινή ευθύνη τριών παιδιών, είσαι εργαζόμενη με δύσκολα ωράρια στο λιμενικό σώμα, είσαι αθλήτρια και πάνω απ’ όλα γυναίκα!!! Πώς τα οργανώνεις όλα αυτά;
Ε.Τ.: Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο. Προσπαθώ όμως να έχω χρόνο πάντα για τα παιδιά μου, το σύντροφο μου, τη δουλειά μου, το χόμπι που είναι το ορεινό τρέξιμο. Πρέπει να κάνω αυτό που αγαπώ, μόνο έτσι καταφέρνω να είμαι ζωντανή. Τα παιδιά πολλές φορές τα παίρνω μαζί μου στο βουνό. Τους αρέσει πολύ. Η δουλειά έχει το δικό της πρόγραμμα γι αυτό και εγώ προσπαθώ να οργανώνω τη ζωή μου. Η αλήθεια είναι οτι κοιμάμαι λιγότερο από οτι θα έπρεπε για να τα προλάβω όλα, αλλά το αποτέλεσμα με δικαιώνει.
JC: Εύη μου, ως γυναίκες, μας ανανεώνει όταν έχουμε ένα προσωπικό σημείο διαφυγής, ένα χόμπι, όπως θες ονόμασε το.
Ε.Τ.: Εννοείται οτι μας ανανεώνει και το θεωρώ άκρως απαραίτητο στη δική μας εποχή, όπου οι γυναίκες έχουμε πολλούς ρόλους. Πρέπει να υπάρχει οπωσδήποτε χρόνος για τον εαυτό μας!!! Να αφιερώνουμε χρόνο σε κάτι που μας αρέσει! Αυτό είναι ζωή!
Πιστεύω, οτι όποιες γυναίκες το καταφέρνουν, με καταλαβαίνουν και συμφωνούν μαζί μου…
JC: Ποιο μήνυμα πρέπει να περάσουμε στην εργαζόμενη μητέρα-γυναίκα, που λέει: “δεν έχω χρόνο” ;
Ε.Τ.: Σ’ αυτή τη γυναίκα θα έλεγα, “πίστεψε το και θα βρείς” Αρκεί να το πιστέψεις, να το θέλεις πραγματικά. Να κάνεις κάτι που αγαπάς, που σε γεμίζει, που σε αναναιώνει, γιατί όλοι οι άνθρωποι κάτι αγαπάμε. Αρκεί λοιπόν, να πιστέψει μια γυναίκα οτι μπορεί να το κάνει, τότε θα βρει χρόνο. Στην αρχή θα βρει λίγο, αργότερα λίγο περισσότερο και θα φτάσει στο στόχο της!
