Έτσι, κάπου στα μέσα του Σεπτέμβρη πήγα με κάποιους φίλους-συμφοιτητές για να γραφτούμε. Ήταν η πρώτη φορά που πατούσαμε το πόδι μας στη σχολή, ωστόσο δεχτήκαμε το κομματικό «βάπτισμα του πυρός».
Με άλλα λόγια, δεχτήκαμε «επίθεση φιλίας» από «ηγέτες» και μέλη διαφόρων κομματικών-πολιτικών παρατάξεων. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς μας πλησίαζαν με μία τάση προσηλυτισμού και χωρίς φυσικά να ξεκαθαρίζουν άμεσα ότι προέρχονται από πολιτικές παρατάξεις. Στη συνέχεια, οι «ηγέτες» αυτοίπροσπαθούσαν να συγκεντρώσουν τα στοιχεία και τα τηλέφωνα των νέων φοιτητών για να τους βοηθήσουν -δήθεν- μελλοντικά σε όποια δυσκολία ενδεχομένως αντιμετώπιζαν.
Οι φίλοι μου και εγώ ήμαστε ήδη πληροφορημένοι για αυτή την κατάσταση απο γνωστούς και φίλους σε μεγαλύτερα έτη. Έτσι, αποφύγαμε εντέχνως να δώσουμε το οποιοδήποτε στοιχείο μιας και γνωρίζουμε ότι άπαξ και τους δώσεις τηλέφωνο γίνονται τρομακτικά ενοχλητικοί. Τότε ο κλοιός στένεψε ακόμη περισσότερο. Άρχισαν να μας αποκαλούν προκατειλημμένους ενώ το σκηνικό επαναλαμβανόταν καθημερινά, χωρίς οι ίδιοι να έχουν δώσει πολιτικό ή κομματικό στίγμα, παρόλο που ήταν πασιφανές.
Ανεξάρτητα από το πρόσωπα και τα χρώματα οι τακτικές που ακολουθούν είναι λίγο-πολύ ίδιες. Φαίνεται, πως για τις παρατάξεις αυτό είναι ένα είδος ανταγωνισμού.
Ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο μερίδιο από την καινούργια πίτα;
Ποιος θα εγγράψει τους περισσότερους πρωτοετείς φoιτητές;
Ποιος θα μοιράσει τα περισσότερα φυλλάδια;
Όταν δε, 3-4 φοιτητές από το τμήμα και το έτος μου μετά από πολλή και κουραστική πίεση από συγκεκριμένα «κομματοποιημένα» άτομα αναγκαστήκαμε να διαπληκτιστούμε και να υψώσουμε λίγο τον τόνο της φωνής μας υποστηρίζοντας ότι τα κόμματα δεν έχουν καμία θέση στο πανεπιστήμιο και πως δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν αξιοπρεπώς τους φοιτητές με κανένα τρόπο, αφού το κύριο μέλημά τους είναι απλά να δυναμώσουν την παράταξή τους χωρίς να έχουν το οποιοδήποτε ουσιαστικό έργο, μείναμε εμβρόντητοι όταν ακούσαμε πως:
–Η συγκεκριμένη παράταξη είναι εδώ και τρεις δεκαετίες ανεξάρτητη (δεν κρατήθηκα, γέλασα μιας και πρόκειται για παράταξη που συνδέεται εδώ και πολλά χρόνια με συγκεκριμένο κόμμα). Φυσικά, η ερώτηση μου σχετικά με την χρηματοδότηση τόσο για τα events όσο και για το έντυπο υλικό της παράταξης έμεινε αναπάντητη.
–Επειδή είμαστε πρωτοετείς δεν γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα προβλήματα της σχολής. Μόνο αυτοί τα ξέρουν. Συνεπώς, μόνο αυτοί μπορούν να μας εκπροσωπήσουν. Χαρακτηριστικά μάλιστα μας είπαν ότι «θα έχετε άποψη και θα κράζετε από το 2ο έτος και μετά, όταν πια θα έχετε δει τα προβλήματα της σχολής». Λες και δεν τα βλέπουμε καθημερινά στη σχολή με τα ίδια μας τα μάτια!
Εν πάση περιπτώσει το αστειάκι με τις παρατάξεις στα πανεπιστήμια είναι για τους περισσότερους κουραστικό και ενοχλητικό, ενώ για εμένα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στην φοιτητική κοινότητα, αφού συνδέεται άμεσα με συγκεκριμένα κόμματα και συχνά εξυπηρετεί συγκεκριμένα (κομματικά) συμφέροντα και σκοπιμότητες.
Είναι κάτι που δεν συμβαίνει σε καμία άλλη ευνομούμενη κοινωνία. Σίγουρα δεν προάγει την παιδεία, παρά συντηρεί το πελατειακό κράτος υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
