από την Αναστασία Παπαγεωργίου
Έφυγες και ο κόσμος έμεινε μετέωρος… Δεν το κατάλαβα αμέσως, πέρασε καιρός για να συνειδητοποιήσω την απώλεια και το εκτόπισμα σου στη ζωή μου… Από τη στιγμή που γεννήθηκα θυμάμαι να σε λατρεύω… μα.. αυτό δεν το είχα φανταστεί ποτέ ως τώρα…
Με άφησες ξαφνικά… και εγώ δεν σου κράτησα κακιά, όχι… όμως σου θύμωνα στην αρχή γιατί δεν ερχόσουν στα όνειρα μου…
Εσύ απλά έφυγες, έτσι ίσως αποφάσισες, έτσι έγινε…
Μα εμένα με άφησες πίσω να παλεύω με τις ημέρες και τα χρόνια που περνούν χωρίς να με ρωτήσουν αν αντέχω…. η ζωή δεν με ρώτησε ποτέ αν βαστάω να συνεχίζω χωρίς εσένα, κι έτσι μουδιασμένα προχωρώ…
Όμως δεν θύμωσα ποτέ με εσένα… γιατί εσένα σε ξέρω και ξέρω πως θα φροντίζεις για μένα όσο μακριά και να είσαι… μόνο που πονάει η απόσταση, η απώλεια, το κενό….
Πονάει βέβαια που δεν θα έχω ποτέ ξανά την αγκαλιά σου, τη συμβουλή σου και αυτό το βλέμμα σου που δεν θα ξανά βρω ποτέ όσα μάτια και να κοιτάξω… αυτό το βλέμμα σου μπαμπά μου δεν θα το ξεπεράσω ποτέ, ήταν για μένα ο κόσμος μου!
Σου υπόσχομαι ότι θα παλεύω καθημερινά για το υπόλοιπο της ζωής μου να μην μου πεθάνει καμιά ανάμνηση σου… σου υπόσχομαι ότι θα σου μιλώ κάθε βράδυ, θα σου εκμυστηρεύομαι τις πιο σκοτεινές μου σκέψεις όπως κάνω και τώρα… σου υπόσχομαι ότι θα σε κάνω περήφανο για όλη μου τη ζωή…
Σε ευχαριστώ μπαμπά!
Μου λείπεις μπαμπά…
Σε αγαπώ μπαμπά!
