από την Νατάσσα Μανόνα, δημοσιογράφο
Το μυαλό τρέχει χιλιόμετρα και οι σκέψεις δεν βρίσκουν ποτέ το χώρο του τερματισμού.
Νικητής δεν υπάρχει μιας που είθισται να πορεύεσαι μόνος. Χτίζεις και γκρεμίζεις τα δημιουργήματα μιας αλλόκοτης φαντασίας με αρνητική πάντα χροιά.
Αναλώνεσαι σε σκέψεις αρνητικές δημιουργώντας το αύριο που εσύ φοβάσαι, προσπερνώντας το τώρα. Άμοιρη ψυχή που ξεγελιέται απ’ τη δίνη του μυαλού. Την τρέφεις και την ποτίζεις με συναισθήματα αρνητικά, ακόμη και όταν η ζωή δείχνει να σου χαμογελά διάπλατα. Σου κλείνει το μάτι σαν δεινός εραστής κι εσύ κλείνεις και τα δυο, αψηφώντας την.
Της γυρνάς επιδεικτικά την πλάτη, γιατί αρνείσαι να πιστέψεις πως υπάρχει κάτι όμορφο και για εσένα εκεί έξω. Υποτιμάς τον εαυτό σου και τις δυνατότητές του, μα πιο πολύ ό,τι σου αξίζει το καλύτερο!
Βρίσκεις πάντα κάτι που θα “καπελώσει” μια όμορφη στιγμή και στη συνέχεια αναρωτιέσαι, “Γιατί οι στιγμές ευτυχίας είναι μετρημένες στα δάχτυλα και διαρκούν τόσο λίγο;” Ο έρωτας σου χτυπά την πόρτα και εσύ τον παραπέμπεις στη διπλανή.
“Φοβάσαι να αγαπήσεις ή να δεχτείς πως ήρθε η ώρα να βγεις από το καβούκι σου και να προπορευθείς μαζί με κάποιον;”
Γιατί πάντα η 1η σου σκέψη είναι αρνητική;
Γιατί τοποθετείς μαύρα σύννεφα μπροστά από τον ήλιο και περιμένεις την καταιγίδα;
Φόβος; Άμυνα; Αμηχανία;
Θα έλεγα συνδυασμός και των 3. Φοβάσαι το καινούριο που έρχεται, με αποτέλεσμα ο εαυτός σου να χρησιμοποιεί την άρνηση ως άμυνα προκειμένου να προστατευθεί. Η αμηχανία είναι συνέπεια του άγνωστου. “Μα αν δεν επιτρέψεις στον εαυτό σου να δοκιμάσει, πως θα δεις ό,τι αυτό που έρχεται ίσως είναι και καλύτερο από το προηγούμενο;”
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να στέκεται σαν φοβισμένο παιδί πίσω από τις σκέψεις μου. Είναι τόσο δυνατές που ενίοτε θαρρώ πως προσπαθούν να με εξοντώσουν.
Να συνθλίψουν την “ευτυχία” μου. Είναι λες και θρέφω 2 ανθρώπους μέσα σε 1 σώμα και ο αρνητικός πάντα νικά. Κι αυτό γιατί βλέπω πως ότ,ι σκέφτομαι υλοποιείται. Σαν δολοφόνος που εκτελεί ψυχρά κάθε αρνητική σκέψη του μυαλού.
Αναρωτιέμαι κάπου κάπου γιατί οι θετικές δεν βρίσκουν πρόσφορο εδαφος να λιμνάσουν στις ξεχαρβαλωμένες εγκαταστάσεις του μυαλού μου.
Μα τι λέω; Πώς να ζήσουν χωρίς τροφή; Αφού ταϊζω μόνο τις άλλες. Αφού επικεντρώνομαι στο κάθε τι αρνητικό. Πάψε! Κι εσύ, κι εγώ, και όλοι μας να λέμε πως δεν μπορούμε να τις παραμερίσουμε. Βάλε στο λεξιλόγιό σου το “Μπορώ”. Μπορώ και θα γίνει αυτό που πραγματικά θέλω και όχι αυτό που σκέφτομαι ως άνθρωπος ανασφαλής. Δεν σου λείπει τίποτα. Αξίζεις ΜΟΝΟ αυτό που θα σε κάνει ευτυχισμένο.
Υπάρχουν και στιγμές βέβαια που σκέφτομαι μήπως όλα αυτά δεν είναι τίποτα παρά διαίσθηση.
Τώρα, πάρε ένα ημερολόγιο και κάθε μέρα γράφε από έναν στόχο, ακόμη και εκείνους που φαντάζουν ακατόρθωτοι. Βγάλε απ’ τη ζωή σου το “Θέλω” και αντικατέστησέ το με το ρήμα ” Κάνω” και λιγότερο με το “Θα κάνω”, γιατί θα επαναπαυθείς σε αυτό.
Πάρε το τιμόνι στα χέρια σου και ξεκίνα. Εσύ είσαι οδηγός στη ζωή σου, εσύ βάζεις τη διαδρομή, το φρένο και τον τερματισμό. Κάπου κάπου να θυμάσαι όμως, πως δεν έχει τόση σημασία ο τερματισμός, αλλά η διαδρομή με τις άγνωστες πτυχές της.
Καλό ταξίδι σε όλους!!!
