Μαθησιακές Δυσκολίες / Ειδική Αγωγή

Γιατί το παιδί αδιαφορεί για το σχολείο και τι μπορείτε να κάνετε;

Μερικές φορές νιώθουμε ότι τα παιδιά και οι έφηβοί μας δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για το σχολείο. Πολλά παιδιά δείχνουν να αδιαφορούν για το σχολείο χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Δυσκολεύονται να ξυπνήσουν το πρωί, δεν είναι συνεπή στις σχολικές τους υποχρεώσεις και βρίσκουν βαρετά τα περισσότερα μαθήματα. Όπως λέει ο Ross Greene, τα παιδιά θα τα πάνε καλά όταν μπορούν. Όταν δεν μπορούν, σίγουρα υπάρχει λόγος. Και αυτό κάνει τον τρόπο που ανταποκρίνεστε ως γονιός εξαιρετικά σημαντικός!

*μη ξεχάσεις να κάνεις ένα Like στη σελίδα μας στο facebook juniorsclub.gr —>ΕΔΩ

Όταν το σχολείο και η ζωή γίνονται αγχώδεις, τα παιδιά αντιδρούν
 
Βλέπουμε πολλές σχολικές προκλήσεις με παιδιά όλων των ηλικιών όσον αφορά το σχολείο από το 2020, και δεν προέρχονται μόνο από την εικονική μάθηση. Βλέπουμε τον αντίκτυπο των προβλημάτων ψυχικής υγείας, του τραύματος, των προβλημάτων προσκόλλησης, των προκλήσεων με την ανθεκτικότητα και πολλά άλλα. Ως αποτέλεσμα, βλέπουμε επίσης μια άνοδο σε συμπεριφορές, όπως τα παιδιά που είναι σε:
 
– Άρνηση να πάει στο σχολείο
– Άρνηση να κάνει οποιαδήποτε σχολική εργασία
– Αντιδρώντας με έντονους τρόπους (φόβος, θυμός, συντριβή, αποφυγή)
– Αποφυγή ευθυνών στο σχολείο και στο σπίτι
– Εμπλοκή σε αγώνες εξουσίας
– Υπερεπίτευξη
– Υπερ-εστίαση σε συμπεριφορές που αποσπούν την προσοχή
 
Τι πραγματικά συμβαίνει;
Όταν αρχίζουμε να εξετάζουμε πιο προσεκτικά τι προκαλεί τα είδη αντιδραστικών συμπεριφορών που αναφέρονται παραπάνω, ανακαλύπτουμε ότι τα παιδιά έχουν συνήθως μια συναισθηματικά φορτισμένη σχέση με ορισμένες (ή πολλές) πτυχές του σχολείου — είτε είναι κοινωνική, ακαδημαϊκή, αυτοεκτίμηση ή ένας συνδυασμός τους. Πολύ συχνά, τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν δύσκολα συναισθήματα όπως:
 
– Τελειομανία
– Αναβλητικότητα
– Διεγερσιμότητα/Ευερεθιστότητα
– Μη διαχειριζόμενα ερεθίσματα
– Αίσθημα εκτός ελέγχου
– Χαμηλή αυτοεκτίμηση
– Απομόνωση
– Αποσύνδεση από τον εαυτό/τους συνομηλίκους/την οικογένεια
– Δυσπιστία Δασκάλων και Γονέων
– Αποδυνάμωση
– Απελπισία
 
Τι πρέπει να κάνει ένας γονιός
 
Εάν αισθάνεστε ότι παρά τις παροτρύνσεις σας, το παιδί σας εξακολουθεί να αδιαφορεί για το σχολείο ίσως ήρθε η ώρα να δοκιμάσετε μια διαφορετική προσέγγιση.
 
Βήμα πρώτο: Αναπνοή . Αν δεν χαλαρώσετε το μυαλό και το σώμα, είναι αδύνατο να κάνετε το επόμενο βήμα. Πάρτε τρεις μεγάλες, βαθιές αναπνοές και βρείτε κάπου άνετα να καθίσετε. Μην ξεχάσετε να εκπνεύσετε!
 
Βήμα δεύτερο: Ρωτώντας τον εαυτό σας και το παιδί σας ορισμένες βασικές ερωτήσεις, μπορείτε να αρχίσετε να συλλέγετε πληροφορίες οι οποίες θα σας βοηθήσουν να ακολουθήσετε μια διαφορετική τακτική.
 
Ερωτήσεις όπως:
 
– Τι ξέρω για το ΓΙΑΤΙ δεν τον νοιάζει;
– Είναι λογικές οι προσδοκίες του δεδομένου του επιπέδου ικανοτήτων του;
– Στο σχολικό περιβάλλον αισθάνεται συναισθηματικά ασφαλές;
– Ποια είναι τα ενδιαφέροντά του μέσα στο σχολικό περιβάλλον;
– Έχει κάποιες ιδέες για το τι θα ήθελε να κάνει στο μέλλον;
 
Βήμα τρίτο: Εάν έχετε ένα παιδί που αδιαφορεί πλήρως για τα μαθήματα, τότε ίσως είναι καλύτερο να εστιάσετε στη μάθηση και όχι στους βαθμούς. Για παράδειγμα, ακόμα κι αν το μάθημα δεν είναι ελκυστικό, η έρευνα για ένα θέμα ή η απομνημόνευση ορισμένων πληροφοριών, μπορεί να σχετίζεται με δεξιότητες που θα χρειαστεί να αναπτύξει για τα άλλα ενδιαφέροντά του, επομένως παρουσιάστε το ως πρόκληση.
 
Συνεργαστείτε μαζί του για να θέσετε σχολικούς στόχους. Πιθανόν να χρειαστεί να εγκαταλείψετε κάποιες από τις προσδοκίες και τις επιθυμίες σας, αλλά το πιθανότερο είναι ότι δεν είναι οι επιθυμίες σας που το παρακινούν έτσι κι αλλιώς. Βοηθήστε το να αποδείξει στον εαυτό του ότι μπορεί να κάνει ό,τι χρειάζεται για να πετύχει σε οποιαδήποτε αρένα.
 
«Η διερεύνηση διαφορετικών επιλογών και δυνατοτήτων είναι το ζητούμενο για τα παιδιά που δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν να κάνουν. Προσπαθήστε να έχετε κατά νου ότι οι πόρτες σπάνια κλείνουν για πάντα κι ότι αργά ή γρήγορα οι περισσότεροι βρίσκουν τι θα κάνουν στη ζωή τους. Καταθέτω επίσης κάτι που είδα γραμμένο σε έναν προφυλακτήρα: “Μπορούν να με στείλουν στο κολέγιο, αλλά δεν μπορούν να με κάνουν να σκεφτώ!”», καταλήγει η Cindy Goldrich.
 
Μετάβαση στο περιεχόμενο