Θυμάστε το όνομα της δασκάλας στο νηπιαγωγείο σας; Εγώ θυμάμαι το όνομα της δικής μου… Την έλεγαν κυρία Γουάιτ.
Θυμάμαι επίσης ότι όποτε την έβλεπα μου θύμιζε την Χιονάτη, επειδή είχε τα ίδια φωτεινά μπλε μάτια, κοντά σκούρα μαλλιά, κόκκινα χείλη και ανοιχτόχρωμο δέρμα. Δεν θυμάμαι πολλά από όσα μας δίδαξε στην τάξη της, αλλά η μητέρα μου μου είπε κάποτε ότι κάθε μέρα επέστρεφα σπίτι με γεμάτες σελίδες στο τετράδιο μου.
Κάποια μέρα λοιπόν έψαξα να βρω αυτά τα παλιά τετράδια. Και τα βρήκα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξη μου όταν τα άνοιξα και είδα όλα όσα είχα γράψει. Ήταν όντως πολλά αλλά εντελώς ανορθόγραφα.
Το πιο παράξενο ήταν ότι πουθενά δεν υπήρχαν διορθώσεις από την δασκάλα μου με κόκκινο στυλό. Αντίθετα όλα ήταν βαθμολογημένα με αστέρι ενώ υπήρχαν και κάποια από τα γραπτά μου που έγραφαν πάνω «Πολύ Καλά»!
Τότε άρχισα να τα θυμάμαι σιγά σιγά όλα. Θυμήθηκα πόσο χαρούμενος γυρνούσα σπίτι τα μεσημέρια για να δείξω με καμάρι τα αστέρια στη μητέρα μου. Θυμήθηκα όμως επίσης πως τα γραπτά μου με τα μη διορθωμένα λάθη, είχαν ανησυχήσει τότε τη μητέρα μου, που πήγε να βρει την κυρία Γουάιτ για να την ρωτήσει γιατί δε διορθώνει τα λάθη μου.
Να τη ρωτήσει γιατί ποτέ δεν μου επεσήμανε με ένα κόκκινο στυλό πως γράφονται σωστά οι λέξεις και ποια ήταν η σωστή γραμματική σύνταξη. Η κυρία Γουάιτ τότε είχε απαντήσει στη μητέρα μου ότι «τα παιδιά τώρα αρχίζουν να ενθουσιάζονται με τη χρήση των λέξεων και με το να φτιάχνουν προτάσεις. Δε θέλω να αμβλύνω αυτόν τον ενθουσιασμό με κόκκινο μελάνι. Η ορθογραφία και η γραμματική μπορούν να περιμένουν. Το θαύμα των λέξεων όμως όχι.»
Μπορεί τα λόγια της να μην ήταν ακριβώς αυτά. Όλα συνέβησαν πριν από παρά πολλά χρόνια και η μητέρα μου είπε την ουσία της συζήτησης και όχι ακριβώς τις λέξεις που ειπώθηκαν. Αλλά η πράξη της με βοήθησε να μάθω να χρησιμοποιώ τις λέξεις με αγάπη και εμπιστοσύνη. Κοιτάζω πίσω στο παρελθόν σήμερα και πιστεύω ότι αν και χρησιμοποιώντας ασυνήθιστες μεθόδους, ήταν εξαιρετική εκπαιδευτικός.
Έτσι κατάφερε να επιτρέψει τη χαρά, το θαυμασμό και τον ενθουσιασμό της έκφρασης. Γιατί ένα λουλούδι που ανθίζει είναι καλύτερο από ένα λουλούδι που δεν ανθίζει και ένα μάτι που ανοίγει είναι προτιμότερο από ένα μάτι που δεν ανοίγει ποτέ. Βρήκα στα τετράδια μου πολλές λέξεις που είχα γράψει ανορθόγραφα. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω που πρέπει να χρησιμοποιήσω το ι και που το η. Και αυτό εξόργιζε τον δάσκαλο μου αργότερα στο Δημοτικό. Σιγά σιγά όμως έμαθα. Αυτό που έμαθα όμως από την κυρία Γουάιτ ήταν πιο σημαντικό.
Με δίδαξε να γράφω ότι εννοώ, ακόμη και αν δεν το έκανα σωστά. Γιατί η ζωή δεν είναι απλά όμορφη. Είναι υπέροχη για να την διορθώνουμε με ένα κόκκινο στυλό!
]]>
