Απόψεις Προτεινόμενο

Η Κατερίνα είναι ένα παιδί που έχει άλλα σχέδια για τη ζωή της, από αυτά που έχουν οι γονείς της…

Η Κατερίνα είναι μια νέα κοπέλα, 19 ετών, η οποία αποφάσισε να μη σπουδάσει και να μην ακολουθήσει τη σχολή που πέρασε και να μάθει την τέχνη του πατέρα της, οποίος σμιλεύει το ξύλο και φτιάχνει έπιπλα, γλυπτά, αντικείμενα, παιχνίδια, κάδρα… Πάντα αγαπούσε αυτό που έκανε εκείνος, αλλά οι γονείς της επέμεναν να γίνει ιατρός ή δικηγόρος… Το γράμμα της στο juniorsclub.gr σημαίνει πολλά για εμάς. Όταν το διαβάσετε… θα καταλάβετε, τι σημαίνει και για εκείνη…

Με λένε Κατερίνα, Κάτια με φωνάζει μόνο ο μπαμπάς και γι΄αυτό δεν το μοιράζομαι εύκολα με άλλους… Είμαι το κοριτσάκι του μπαμπά και εγώ του έχω αδυναμία! 

Είμαι 19ετών και πάντα προσέχει αν χρειάζομαι κάτι, είναι πολύ καλός μαζί μου και η μαμά κρατά τις ισορροπίες. 

Φυσικά, τους απογοήτευσα γιατί περίμεναν να πάω στην σχολή που πέρασα την πρώτη χρονιά (ιατρική). Τους απογοήτευσα διπλά όμως, όταν ξαναέδωσα φέτος, πέρασα πάλι (βιολογία) και δεν πήγα καν να γραφτώ στη σχολή. Εκείνοι λένε ότι καταδίκασα τον εαυτό μου. Εγώ ξέρω τι θέλω να κάνω, αν τα καταφέρω; Αυτό δε το γνωρίζω.

Είναι πολύ δύσκολο να προβλέψω τη ζωή και το μέλλον μου. Ξέρω όμως ότι εδώ και ένα χρόνο που πηγαίνω στο μαγαζί του πατέρα μου, τα χέρια μου πιάνουν και είμαι πολύ καλή στο δημιουργώ τα πάντα με πρώτη ύλη μου το ξύλο. Ε, όχι τα πάντα, έπιπλα δεν κάνω ακόμα.

Αυτό όμως, το να πιάνω ένα κομμάτι ξύλο και να του δίνω όψη, μου φαίνεται ότι δίνω ζωή σε ένα άψυχο πράγμα.

Ξέρω ότι αυτό αγαπώ και αυτό θέλω να κάνω.Οι γονείς μου, όμως αντιδρούν αρνητικά. Η μητέρα μου θυμώνει μαζί μου και λέει ότι θα είμαι δυστυχισμένη και μόνη μου, ενώ ο πατέρας μου λέει “σπούδασε να πάρεις το πτυχίο σου και μετά μαθαίνεις την τέχνη”.

Είμαι στενοχωρημένη γιατί εγώ δεν μπορώ να χαραμίσω τη ζωή μου σε ένα Πανεπιστήμιο, όταν μπορώ να μάθω να φτιάχνω τόσο δημιουργικά πράγματα. Δεν είμαι διχασμένη, είμαι εγκλωβισμένη στα θέλω μου.

Γράφω αυτό το γράμμα σε όλους τους γονείς που θέλουν εκείνοι να καθορίσουν το μέλλον των παιδιών τους. Ίσως έτσι καταλάβουν πόσο πληγώνουν τα παιδιά τους που θέλουν να κάνουν κάτι άλλο. Ίσως το διαβάσουν οι γονείς μου, ο μπαμπάς μου μάλλον γιατί εκείνος μπαίνει στο ίντερνετ και καταλάβει τι περνάω.

Μένω Πειραιά και δεν είναι πλούσιοι οι γονείς μου. Δεν μας έλειψε όμως ποτέ κάτι. Βλέπω καθημερινά τα πλοία να φεύγουν και νιώθω το αίσθημα της ελευθερίας, αυτό το ίδιο συναίσθημα το νιώθω όταν πιάνω το ξύλο και το σουβλί, το σκαρπέλο, τον κόφτη κ.α.  Αυτό με κάνει να γελάω, να σκέφτομαι, να σχεδιάζω, να δημιουργώ.

όλα τ΄αλλα μπαμπά και μαμά θα με κάνουν άλλο άνθρωπο. 

Μετάβαση στο περιεχόμενο