της δημοσιογράφου Ελένης Βασιλοπούλου @elena_juniorsclub
Η Σοφία είναι μια μητέρα πονεμένη…. Τη γνώρισα πριν λίγες ημέρες μέσω κάποιας κλειστής ομάδας στο facebook από ένα εύστοχο σχόλιο που είχε κάνει σε μια ανάρτηση για το θέμα των κλειστών νεκροταφείων. Αμέσως της έστειλα ένα μήνυμα και αρχίσαμε να μιλάμε. Μιλήσαμε και στο τηλέφωνο και ενώ της ζήτησα μια συνέντευξη, εκείνη μου απάντησε, “Μπορώ να γράψω μόνη μου αυτό που αισθάνομαι;”
Την Μεγάλη Τετάρτη με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: “Μόλις έβαλα τα παιδιά για ύπνο και έχω ξεκινήσει να γράφω” Την επόμενη ημέρα, μου το έστειλε… Το διάβασα…δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου με τη συγκλονιστική κατάθεση ψυχής αυτής της μητέρας και αμέσως την κάλεσα στο τηλέφωνο. Ήθελα να της πω ευχαριστώ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί εμπιστεύτηκε εμένα και το Juniorclub.gr για να μιλήσει σε όλους εσάς. Δε χρειάζεται να πω περισσότερα… Τα λέει όλα η Σοφία.
“Γειά σας,
Είμαι μητέρα 3 παιδιών. Μητέρα που κουβαλά μεγάλο βάρος στη ψυχή της. Πριν 10 χρόνια, έχασα το πρώτο μου παιδί. Το αστεράκι μου, σε ηλικία 4 ετών παρουσίασε λευχαιμία και μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, 5/4/2010, στις 8:20 το πρωί, η καρδιά του σταμάτησε για πάντα! Από εκείνη την ημέρα, η ψυχή μου, έμεινε πάντα σκοτεινή και πονεμένη. Κατάφερα φυσικά, τα τελευταία 6 χρόνια, μετά από 4 χρόνια απομόνωσης και σιωπής, να βγω από το λήθαργο μου, να αντιμετωπίσω την κατάθλιψη μου (με ιατρική θεραπεία) και να ξαναμπώ στη διαδικασία να γεννήσω για δεύτερη φορά ένα υπέροχο κοριτσάκι και με διαφορά 25 μηνών έφερα στον κόσμο και το τρίτο μου παιδί, όπου μου θυμίζει απίστευτα τον αδελφό του.
Για εμένα, ο Απρίλιος όπου συνήθως είναι και ο μήνας που γιορτάζουμε την Ανάσταση του Χριστού μας, έχει άλλη συμβολική και πραγματική σημασία. Είναι ο μήνας όπου κάνω τα “γενέθλια” στο μνήμα του Άρη. Γιατί, μόνο έτσι μπόρεσα να το διαχειριστώ και το αντιμετωπίσω. Με το να συμβιβαστώ μέσα μου με μια δική μου πραγματικότητα η οποία ταυτίζεται με το χριστιανισμό. Στις 5/4/2010, την ίδια στιγμή που η καρδιά του σταμάταγε, γεννήθηκε ένα άγγελος και μας προστατεύει από εκεί ψηλά.
Φέτος, έπειτα από 10 χρόνια, δεν πήγαμε στο μνήμα με τα άλλα δύο μου παιδιά. Εκείνα, έπρεπε να μείνουν στο σπίτι λόγω κορονοϊού, οπότε εκείνη την ημέρα (την 5η Απριλίου), πήγα μόνη μου…
Είναι η πρώτη φορά, έπειτα από 10 χρόνια, όπου ο ιός αυτός με συγκλόνισε και με έκανε πολύ σύντομα να ακολουθήσω όλα τα μέτρα προφύλαξης για την οικογένεια μου και τα παιδιά πάνω απ’ όλα.
Τα δυο παιδιά, κάθε χρόνο βιώνουν τη Μεγάλη Εβδομάδα, διαφορετικά. Εκτός από τα έθιμα μας (κουλούρια, αυγά κλπ), εμείς ετοιμάζουμε στεφανάκια και πασχαλινές κάρτες με ζωγραφιές τους, για να της πάμε στο μνήμα. Ιδίως τη Μεγάλη Παρασκευή, πηγαίνουμε όλοι στο μνήμα και τους λέω μια ιστορία, για ένα όμορφο αγοράκι, όπου βιάστηκε να γίνει άγγελος για να μας προστατεύει όλους!
Φέτος αυτό δεν έγινε έτσι… Μέχρι και απόψε (Μεγάλη Τετάρτη) το βραδάκι πριν κοιμηθούν καθόμαστε στον καναπέ και τους μιλάω για τον αδελφό τους. Έφτιαξαν, κάρτες, ζωγραφιές και την Μεγάλη Παρασκευή, θα φτιάξουμε ένα στεφανάκι από λουλουδάκια που έχουμε στις γλάστρες μας, θα το βάλουμε επάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού με ένα γαλάζιο κερί και το καντηλάκι του αναμμένο και θα τους πω και πάλι, την ιστορία για το παιδάκι που βίαστηκε να γίνει άγγελος!
Είναι Μεγάλη Τετάρτη, τα παιδιά κοιμούνται… έχουν ανακοινωθεί τα νέα μέτρα, ο κόσμος αντιδρά για τα νεκροταφεία και τους καταλαβαίνω, αλλά ήθελα πολύ να γράψω την ιστορία μου, να τη μοιραστώ μαζί σας και κυρίως να σας πω αυτό που νιώθω…
10 χρόνια ο δικός μου γιος, ο Άρης μου, ζει μέσα στην καρδιά και στο μυαλό μου καθημερινά. Στις χαρές που μου δίνουν τα άλλα δυο παιδιά μου, πάντα σκέφτομαι τον Άρη, και του μιλάω στο μυαλό μου. Ο μικρός μου άγγελος ζει μέσα μου και τα αδέλφια του, γνωρίζουν τα πάντα για εκείνον, ακόμη κι αν γεννήθηκαν αφού εκείνος είχε ανοίξει τα φτερά του και είχε φύγει…
Καμία Μεγάλη Παρασκευή δεν είναι αρκετή για να μου θυμίσει όσα έζησα μαζί του, για να τιμήσω το νεκρό παιδί μου, γιατί το τιμώ καθημερινά με τη σκέψη μου, με την αγάπη μου, με το να κρατάω ζωντανή τη μνήμη του μιλώντας στα παιδιά μου.
Δεν ειναι στο μνήμα ο Άρης, η ψυχή του έχει πετάξει ψηλά. Δεν με πονά που δεν άναψα το καντηλάκι του στο μνήμα γιατί το άναψα στο σπίτι μας, εκεί που ακόμα ηχούν στα αυτιά μου τα γέλια αλλά και τα κλάμματα από τους πόνους που είχε από τις θεραπείες.
Έχουμε λοιπόν την τάση να δίνουμε έμφαση σε μια διαδικασία και όχι στην ουσία αυτής. Αυτή τη στιγμή προέχει η υγεία όλων μας. Η υγεία των ανθρώπων μας. Ο Άρης, δεν περιμένει κάτι από εμένα, γιατί ξέρει ό,τι του αφιέρωσα όλη μου τη ζωή. Η ψυχή του θέλει μόνο αγάπη και εγώ τον έχω καθημερινά στη ζωή μου. “Κάθεται” μαζί μας στο τραπέζι που τρώμε και ξέρω πώς θα αντιδρούσε στο αγαπημένο του φαγητό. ¨Γελά¨ με τα μικρά και τα παιχνίδια που τους κάνω, γιατί έτσι έκανα και με εκείνον. ¨Μιλά¨ στα όνειρα μου, γιατί εκεί μπορούμε να αγκαλιάζομαστε σφιχτά. Είναι εδώ, παρών και απών…
Κάποιοι θα αναρωτηθείτε, γιατί πηγαίνω στο μνήμα τότε; Είναι μια διαδικασία, επειδή εκεί τον άφησα τελευταία φορά. Ίσως είναι και ένα καρφί στην καρδιά μου, γιατί δεν μπόρεσα να τον κρατήσω κοντά μας… Ένα καρφί που κάθε φορά που πάω εκεί, μου θυμίζει μόνο πόνο.
Όποιος έχει βιώσει την απώλεια δικού του ανθρώπου, ιδίως του παιδιού του, θα με καταλάβει, μπορεί και όχι… Είναι όμως σημαντικό να καταλάβουμε όλοι, ότι όσα συμβαίνουν στο κεφάλι μας μέσα, όσα διαδραματίζονται στο μυαλό μας, δεν προέρχονται από το νεκροταφείο, επείδή είμαστε επάνω από το μνήμα, αλλά από την ίδια την απώλεια, όπου όλοι ξέρουμε ό,τι η ψυχή των νεκρών μας, δεν είναι εκεί. Για όσους πιστεύουν είναι δίπλα στο Χριστό, για όσους πιστεύουν σε άλλη θρησκεία ή είναι Αθεοι, μπορεί να είναι κάπου αλλου, για όλους όμως, η παρουσία των ανθρώπων που χάσαμε, είναι μέσα μας.
Γιατί, σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν βρεθώ, ο Άρης μου, είναι πάντα μαζί μου!!!”
