Σήμερα έκλεισε για μένα ένα μικρό κεφάλαιο της ζωής μου, που ελπίζω να μην χρειαστεί να ξαναζήσω. Έκανα την τελευταία μου χημειοθεραπεία. Δοκιμάζω να κάνω έναν απολογισμό αυτού που έζησα τους 7 μήνες που πέρασαν.
Ας τα πάρουμε από την αρχή: 15αύγουστο του 2012 ανακαλύπτω ότι είμαι έγκυος στο τρίτο μου παιδάκι, μετά από πολλές μέρες καθυστέρηση. Βλέπετε, ο μπαμπάς κι εγώ ανήκουμε στην κατηγορία των «υπογόνιμων ζευγαριών» και δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα μας συνέβαινε τυχαία φυσιολογική σύλληψη. Τα δύο πρώτα μας παιδάκια είναι δίδυμα αγοράκια, που γεννήθηκαν μετά από εξωσωματική γονιμοποίηση τον Ιούνιο του 2009. Η εγκυμοσύνη μου κύλησε ομαλότατα, σχεδόν σαν να μην έτρεχε τίποτε. Ο μικρός μας γεννήθηκε τέλος Μαρτίου του 2013 και ξεκίνησε ένα υπέροχο ταξίδι αποκλειστικού θηλασμού, το οποίο ευχαριστιόμουν πολύ, γιατί στα δίδυμα δεν είχα καταφέρει να θηλάσω αποκλειστικά – έδινα συμπλήρωμα σχεδόν σε κάθε γεύμα για 5 μήνες. Το είχα, λοιπόν, μεγάλο απωθημένο: να καταφέρω πρώτα να περάσω τους 5 μήνες, με στόχο τους 12 και μετά όσο μας πάρει.
Έπλεα σε πελάγη ευτυχίας που έβλεπα το «δωράκι» μου, ένα τόσο δα πλασματάκι να μεγαλώνει ΜΟΝΟ με το γάλα της μαμάς του, να με ζητάει, να αποκοιμιέται θηλάζοντας ξάπλα στο κρεβάτι δίπλα μου… Και το απολάμβανα ακόμη περισσότερο, γιατί αυτή τη φορά ήταν ένα μόνο παιδάκι, και όσο τα μεγάλα μου περνούσαν το πρωί στο σχολείο, προλάβαινα να ασχοληθώ αποκλειστικά μαζί του, χωρίς να τον αναγκάζω να μοιράζεται το χρόνο μου με κάποιον άλλον –πράγμα που τα μεγάλα δεν έζησαν ποτέ!
Ώσπου μια μέρα στα μέσα του Ιουλίου, και ενώ έκανα μασάζ στο δεξί μου στήθος για να ξεκινήσω να ταΐζω, ένιωσα κάτι σκληρό ψηλά, κοντά στη μασχάλη. Το πίεσα από όλες τις πλευρές για να σιγουρευτώ ότι δεν είναι η ιδέα μου, ούτε είναι κανένας γαλακτοφόρος αδένας που έχει παραφουσκώσει. Όντως ήταν ένα «μπαλάκι» εκεί. Το είπα στον άντρα μου και μου ζήτησε να πάω το πρωί για έλεγχο. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία και είπα «θα το κοιτάξω και το πρωί για να σιγουρευτώ ότι δεν έφυγε και μετά βλέπουμε». Τελικά το πρωί ήταν ακόμη εκεί. Εδώ άρχισε το τρέξιμο.
Η οικογένειά μου έχει απίστευτο ιστορικό καρκίνου του μαστού, με συνεχόμενα κρούσματα στις τελευταίες γενιές (μαμά, θείες, γιαγιά – παραπίσω δεν ξέρει κανείς) και όπως είναι φυσικό, κι εγώ από τα 35 μου (τώρα είμαι 40) το έλεγχα κάθε χρόνο. Μέσα μου ήμουν σίγουρη ότι κάποτε θα συνέβαινε και σ’ εμένα, απλώς φανταζόμουν ότι θα ερχόταν λίγο αργότερα, κάπου στα 50, που το εμφάνισαν και οι υπόλοιπες της οικογένειας.
Μην τα πολυλογώ, μετά από μια μαστογραφία και έναν υπέρηχο, κάναμε παρακέντηση σ’ αυτό που βρέθηκε, και σε 2-3 μέρες είχαμε αποτελέσματα, τα οποία δεν ήταν καλά. Υπήρχε κακοήθεια και η λύση μόνο μία: να μπω χειρουργείο. Μετά από μια μικρή έρευνα, κατέληξα σε γιατρό και κανόνισα χειρουργείο 9 μέρες ακριβώς από τη στιγμή που έπιασα το «γρουμπουλάκι» μου.
Το θέμα όμως ήταν τι κάνω με το θηλασμό! Όσο έκανα τις εξετάσεις, χρειάστηκε να μπω και για μαγνητική, όπου μου έδωσαν να πιω ένα σκιαγραφικό υγρό. Με το που το πήρα στο χέρι μου, το πρώτο πράγμα που ρώτησα τους χειριστές και τη μαστολόγο που με παρακολουθούσε ήταν αν το σκιαγραφικό είναι συμβατό με το θηλασμό. Βεβαίως δεν ήξεραν να μου πουν, αλλά η εύκολη απάντηση που άκουσα ήταν «Δεν έχει σημασία, γιατί θα κόψεις αμέσως το θηλασμό». Εγκεφαλικό εγώ. Δε μπορούσα να διανοηθώ πόσο εύκολα ξεστομίζει κανείς τέτοια κουβέντα σε μαμά που θηλάζει, χωρίς καν να κάνει μια στοιχειώδη έρευνα. Μου πρότεινε να πάρω αμέσως χάπι για να μου κοπεί το γάλα. Όταν είδε πώς την κοίταξα, δεν επέμενε, αλλά μου πρόβαλε το υπέροχο επιχείρημα «Κι εγώ τα παιδιά μου δεν τα θήλασα, αλλά είναι μια χαρά». Σκέφτηκα: «ΟΚ, όταν και αν έρθει η ώρα που θα είναι απαραίτητο, να τον κόψω. Αλλά γιατί, βρε λειτουργέ υγείας, δεν κοιτάς να δεις τι καλύτερο μπορεί να γίνει;»
Τέλος πάντων, χάρη στο Internet και στα υπέροχα κορίτσια της Ομάδας Υποστήριξης Θηλασμού της πόλης μου, βρήκα στο e-lactancia τη δραστική ουσία που είχα πάρει και ανακάλυψα (ω! τι περίεργο!!!!) ότι είχε risk level 0. Μηδέν! Δηλαδή ΔΕΝ επηρεάζει το θηλασμό! Δηλαδή δε χρειαζόταν ξαφνικά να υποβάλω το μωρό μου στην απότομη και χωρίς ουσιαστικό -ακόμα- λόγο διαδικασία του αποθηλασμού. Εκεί όμως άρχισα να σκέφτομαι τι θα γίνει όταν θα λείψω για το χειρουργείο. Είχα 3 μέρες μέχρι να φύγω για το χειρουργείο, που έγινε στην Αθήνα. Τράπεζα γάλακτος δεν είχα κάνει, γιατί δε μου είχε χρειαστεί ποτέ, και ο μπέμπης δεν είχε ιδέα από μπιμπερό… Άρχισα να του δίνω μπιμπερό, για να το συνηθίσει, αρχικά, γιατί δεν το δεχόταν με τίποτα. Έκανε απεργία.
Από την άλλη, εγώ δεν ήξερα τι να σκεφτώ για το μέλλον, τι με περιμένει, αν θα μπορέσω να ξαναθηλάσω μετά την εγχείρηση, τι θα κάνω όταν θα βγει η βιοψία… Πολλά τα ερωτήματα, καμία απάντηση για την ώρα. [Παρένθεση: η μαστολόγος μου είπε ότι οπωσδήποτε θα πρέπει να κόψω το θηλασμό για να χειρουργηθώ, γιατί θα διευκολύνει τη δουλειά του χειρουργείου και δεν είναι δυνατόν να με ανοίξει και να έχει μέσα γάλα. Ο χειρουργός που τελικά επέλεξα και με «καθάρισε» μου είπε ότι δεν χρειάζεται να κόψω το θηλασμό για το χειρουργείο, αλλά καλό είναι να σταματήσω να ταΐζω από το δεξί, γιατί υπάρχει μια θεωρία – πολύ extreme κατά τη γνώμη του, αλλά όχι αμελητέα – ότι μπορεί το μωρό να πίνει καρκινικά κύτταρα μαζί με το γάλα μου.]
Άρχισα να παραλείπω γεύματα θηλασμού από το δεξί και να τα αντικαθιστώ με μπιμπερό, αλλά το στήθος άρχισε να πονάει και να πρήζεται. Προσπαθούσα να το αποσυμφορήσω, αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι έκανα καλά ή αν του έδινα σήμα να ξανα-παράγει γάλα … Σ’ εκείνη την ώρα της απελπισίας, επικοινώνησα, πάλι χάρη στις μανούλες της Ομάδας Θηλασμού της πόλης μου, με τη Σύμβουλο Θηλασμού Βίκυ Φαρδογιάννη, η οποία με έσωσε!!! Τελικά αποθήλασα ήρεμα από το δεξί και συνέχισα κανονικά με το αριστερό μέχρι το χειρουργείο. Πήρα μαζί μου και το θήλαστρο, μήπως πρηστώ 2 μέρες εκεί. Τελικά, πράγματι το χρησιμοποίησα το πρωί πριν την επέμβαση, μέσα στην τουαλέτα του νοσοκομείου!!!
Η επιστροφή ήταν βαριά προσγείωση στην πραγματικότητα. Μου αφαίρεσαν τον όγκο και όλους τους λεμφαδένες της μασχάλης, καθώς ο «φρουρός» ήταν θετικός (ευτυχώς μόνο ένας) και αποφάσισαν να τους καθαρίσουν όλους. Είχα δυο σωληνάκια παροχέτευσης και πολύ μούδιασμα, όχι τόσο στο στήθος, όσο σε όλο το δεξί χέρι. Και οι οδηγίες ήταν σαφείς: να προσέχω πολύ να μην κουράζω το χέρι, να αποφεύγω τις δουλειές, βάρη, σίδερο, άπλωμα κ.ά. πολλά.
Στις δύο εβδομάδες μέχρι τα αποτελέσματα της βιοψίας, συνέχισα να θηλάζω, από το αριστερό στήθος μόνο, κάθε δεύτερο γεύμα, ξάπλα, γιατί μόνο έτσι δεν πονούσα. Έπαιρνα το παιδί αγκαλιά και έκλαιγα, του έλεγα «τι σου κάνω, παιδάκι μου» και στενοχωριόμουνα που του στερώ αυτό που του ανήκει, που ΠΑΛΙ δεν κατάφερα να φτάσω το στόχο που ήθελα, που είχα χάσει τη δεύτερη ευκαιρία που μου είχε δοθεί, που… που…
Ο «φιλαράκος» μας αποδείχτηκε πολύ επιθετικός – αν και καθόλου ορμονοεξαρτώμενος, πράγμα που φαινόταν αναμενόμενο μετά από μια εγκυμοσύνη – και ο ογκολόγος αποφάσισε να τον αντιμετωπίσουμε με ανάλογη «επίθεση» σε όλα τα μέτωπα. Αυτό σημαίνει: πρώτα βαριά χημειοθεραπεία, μετά ακτινοθεραπεία, και τέλος ελάχιστες ορμόνες. Ημερομηνία έναρξης: 28 Αυγούστου. Για τις λίγες μέρες που έμεναν μέχρι τότε, εγώ συνέχιζα ακάθεκτη να θηλάζω τον Ιάσονά μου. [Παρένθεση δεύτερη: το όνομα του μωρού το διάλεξαν τα αδέρφια του. Ήθελαν έναν ήρωα της μυθολογίας. Ο Ιάσων, λοιπόν, ετυμολογικά προέρχεται από το ρ. ιάομαι, που σημαίνει «γιατρεύω». Λες και το ξέρανε τα παιδάκια μου ότι χάρη σ’ αυτόν, τον Ιάσονα, θα έβρισκα τον καρκίνο μου και θα τον γιάτρευα!!!].
Το μωρό μου έφαγε το τελευταίο του γεύμα από «μπυζάκι μαμάς» όντας 4 μηνών και 3 εβδομάδων, ακριβώς στις 15 Αυγούστου του 2013. Δηλαδή ένα χρόνο ακριβώς μετά τη μέρα που ανακαλύψαμε την ύπαρξή του στην κοιλίτσα μου με το τεστ εγκυμοσύνης!
Υ.Γ. Οι ημερομηνίες και οι συμπτώσεις δεν είναι κατασκευή του εγκεφάλου μου! Είναι πραγματικές!
]]>
