Την προσωπική της ιστορία, με αφορμή την πύρινη κόλαση στο Μάτι, κατέθεσε η Κιμ Κίλιαν εξιστορώντας τη φρικτή εμπειρία που βίωσε όταν βρέθηκε σε πύρινο μέτωπο και έτρεχε με το μωρό της αγκαλιά για να σωθούν.
Φανερά σοκαρισμένη, επανέφερε τις τραγικές εικόνες στο μυαλό της λέγοντας:
“Θλίψη, θρήνος, σοκ, οργή, θυμός είναι μόνο κάποια από τα συναισθήματα που έχουμε από χθες το βράδυ παρακολουθώντας τις εικόνες που μας μεταφέρονται από τις περιοχές που φλέγονται στη χώρα μας.
Τα θύματα αυτής της τραγωδίας κάθε λεπτό αυξάνονται. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, βρέφη, κατοικίδια και ζωάκια. Ασύλληπτος ο πόνος. Χθες το βράδυ δεν κοιμήθηκα. ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ.
Το 2006 στο Πευκοχώρι της Χαλκιδικής. Εγώ τότε ήμουν 24 χρόνων με τη μεγάλη μου κόρη Σιένα, η οποία ήταν μόλις 5 μηνών. Η φωτιά κατέβαινε από το βουνό με απίστευτη ταχύτητα.
Στην αρχή προσπαθούσα να πείσω την παρέα να φύγει από τον κεντρικό δρόμο με το αυτοκίνητο προς τη μύτη του ποδιού. Μέσα σε 15 λεπτά δεν μπορούσες να πάρεις το αυτοκίνητο, γιατί είχε φρακάρει ο δρόμος από χιλιάδες ανθρώπους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.
Ο μόνος τρόπος φυγής ήταν η παραλία και η θάλασσα. Οι εικόνες από το Κόκκινο Λιμανάκι που βλέπουμε από χθες είναι ακριβώς ίδιες με αυτές που έζησα τότε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, μα ποτέ, πως έτρεχα με το μωρό μου αγκαλιά στην παραλία, μας έφευγαν οι σαγιονάρες και απλώς τρέχαμε.
Είχα βάλει μια βρεγμένη πετσέτα πάνω στο μόλις 5 μηνών μωρό μου και προσευχόμουν να μην πάθει κάτι με το αναπνευστικό της, διότι ήξερα ότι εκείνη τη στιγμή ό,τι και να γινόταν κανείς δεν θα μπορούσε να μας βοηθήσει. Ήμασταν στην παραλία και βλέπαμε τη φωτιά να έρχεται, η ατμόσφαιρα αποπνικτική, η μυρωδιά ανυπόφορη, με δυσκολία αναπνέαμε. Δεν ήξερα πού να πάω και τι να κάνω.
Εγκλωβισμένη εκεί. Με την παρότρυνση του Μάκη, ο οποίος έλειπε στη Θεσσαλονίκη και ήταν από την άλλη μεριά της πυρκαγιάς, ο κουμπάρος μας, ο Πασχάλης Τερζής, κινητοποιήθηκε για να διαφύγουμε με το φουσκωτό, το οποίο ήταν αρόδου δεμένο και από τη μαυρίλα δεν φαινόταν. Κολυμπώντας προσπαθούσαν να το βρουν μέσα στο χάος. Δεν βλέπαμε ούτε στους 10 πόντους. Εγώ σκέφτηκα να φύγω, να τρέξω μακριά με το μωρό μου. Πρέπει να είχα φύγει 500 μέτρα, όταν ξαφνικά βλέπω ένα μικρό φωτάκι να μετακινείται από τη θάλασσα προς τη στεριά. «Το φουσκωτό» λέω! Και τρέχω πίσω με όλη τη δύναμή μου και ελέγχοντας συνεχώς εάν το μωρό μου αναπνέει ακόμα. Φώναζαν «Κιιιμ, Κιιιμμμ ….!». «Εδώ, εδώ είμαι» απαντούσα.
Ανεβήκαμε στο φουσκωτό παίρνοντας μαζί μας σαν σε εικόνες «Αποκάλυψης» και 4-5 μικρά παιδιά και 3 ηλικιωμένους.
Όσοι χωρούσαν, δηλαδή, στο φουσκωτό. Βήχαμε πλέον όλοι και τα αποκαΐδια έπεφταν παντού. Χρειαστήκαμε περίπου 2,5 ώρες, κάτω από τέτοιες συνθήκες, να φθάσουμε απέναντι στο Πόρτο Καρράς. Και περίπου για 1,5 ώρα ήμασταν μέσα σε ένα νέφος. Εγώ συνέχεια κοιτούσα το μωρό μου και του έδινα από ένα μπουκαλάκι μπιμπερό λίγο νεράκι.
Για περίπου 15 μέρες ήμουν σε κατάσταση σοκ και δεν κοιμόμουν τα βράδια ελέγχοντας το παιδί μου ανά λεπτό εάν αναπνέει φυσιολογικά.
Είναι μια εμπειρία που δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου και δεν εύχομαι σε κανέναν να τη ζήσει ποτέ. Χθες το βράδυ διάβαζα για το 6 μηνών βρέφος που έχασε τη ζωή του, όση ώρα ήταν με τη μητέρα του στην παραλία.
Δεν έχω λόγια, δεν υπάρχουν λόγια. Δύναμη, δύναμη σε όλους τους ανθρώπους που έζησαν αυτόν τον εφιάλτη, δύναμη και συλλυπητήρια σε όλες τις οικογένειες που θρηνούν έναν άνθρωπό τους. Πότε θα βάλουν μυαλό οι υπεύθυνοι – ανεύθυνοι;
Πόσες φορές πρέπει να βγαίνουν σε παράθυρα τηλεοπτικών εκπομπών, να ρίχνει ο ένας ευθύνες στον άλλο, το ένα κόμμα στο άλλο; Ναι, γνωρίζουμε για τις ζώνες πυρόσβεσης, γνωρίζουμε τι μέτρα προληπτικά θα έπρεπε να λαμβάνονται, τα γνωρίζουμε , δεν θέλουμε άλλη παπαρολογία. Φτάνει. Αυτά που βγαίνετε τώρα και λέτε τα ξέραμε και τότε στη Χαλκιδική και στην Ηλεία.
Φτάνει, έλεος! Δεν θέλω να ακούω κανέναν πια. Ντροπή τους . Πρόληψη όχι επικήδειο.
Θεέ μου, ας είναι η τελευταία φορά που ζήσαμε τέτοια τραγωδία.”
