Ζουν στην Κύπρο. Είναι μαθητές του Λυκείου Αραδίππου. Κάποιοι από αυτούς πρόσφυγες που κατόρθωσαν να ενσωματωθούν στη νέα τους πατρίδα. Άλλοι είναι εγγόνια προσφύγων από την κατεχόμενη Κύπρο που μεγάλωσαν με την πικρία, τον θυμό και την νοσταλγία της πατρίδας. Η δασκάλα τους, η Στεφανία Πάρπα, κόρη πρόσφυγα από την Κερύνεια, ένωσε όλες αυτές τις μνήμες και τα συναισθήματα και τις «μεταβόλισε» σε ένα ημερολόγιο αφιερωμένο στο παιδί και στο ασυνόδευτο προσφυγόπουλο.
Η Σάρα, ο Φαϊσάλ, ο Γιώργος, η Μιχαέλλα, ο Λευτέρης, όλοι μαθητές, επί έναν χρόνο, με τη μάσκα στο πρόσωπο και με την καρδιά να ακροβατεί, αγωνιούσαν αν θα αποδέχονταν την πρόσκλησή τους αυτοί στους οποίους απευθύνονταν. Το μήνυμα αποδοχής στο κινητό τούς γέμιζε έκπληξη, χαρά και μετά «άντε, πάμε για άλλους». Αυτοί οι μαθητές, μαζί με τους δασκάλους τους, οι δημιουργοί αυτού του ημερολογίου ήταν οι τιμώμενοι το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο Θέατρο Στροβόλου της Λευκωσίας, που πλημμύρισε από λόγια και μουσικές που ενώνουν. Η εκδήλωση για την παρουσίαση του ημερολογίου άνοιξε με προσφυγόπουλα μέλη μιας χορωδίας από το Καμερούν (Skyband) να τραγουδούν στα γαλλικά τα δικά τους τραγούδια και Κύπριοι μαθητές του Δημοτικού στα ελληνικά, ενώ η βραδιά έκλεισε με τη «Σωτηρία της ψυχής» της Λίνας Νικολακοπούλου που έβγαινε από τα χείλη όλων των καλεσμένων που ένωσαν τα χέρια τους και υποσχέθηκαν αλληλεγγύη
Η Λίνα Νικολακοπούλου, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Μανώλης Φάμελλος βρέθηκαν στην Κύπρο και τραγούδησαν για το παιδί, ο Ιάσονας Αποστολόπουλος, ο διασώστης, βρέθηκε εκεί μεταφέροντας τις εικόνες της ντροπής όπου πρόσφυγες θαλασσοπνίγονται χωρίς τη συνδρομή των λιμενικών Αρχών, ενώ η Μάγδα Φύσσα, η «λαβωμένη» μάνα από τον φασισμό, έστειλε μια συγκινητική επιστολή αλληλεγγύης στα προσφυγόπουλα. Κύπριοι συγγραφείς, αρχαιολόγοι, μουσικοί, πολίτες με απόθεμα ανθρωπιάς, που φέρουν μέσα τους την προσφυγιά από τη συνεχιζόμενη κατοχή στην Κύπρο, με τις παρεμβάσεις τους μας υπενθύμισαν το «Δεν ξεχνώ».
«Να γίνει η αγάπη μας μεταδοτική» είπε ο Παλαιστίνιος μαθητής Φαϊσάλ κι εμείς λέμε να γίνει μεταδοτικό το παράδειγμα αυτών των Κύπριων μαθητών και της εμπνευσμένης δασκάλας τους, της Στεφανίας, γιατί αυτή η σπορά θα πιάσει τόπο, ακόμη κι αν κάποιοι ασφαλτοστρώνουν τις σκέψεις και τις ζωές μας. Τα έσοδα από την πώληση του ημερολογίου είναι για ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που ζουν στην Κύπρο. Παραθέτουμε τις απόψεις κάποιων από τους 365 πολίτες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ανθρωπιάς.
Αλαϊντί Φαϊσάλ (Παλαιστίνιος πρόσφυγας, σήμερα φοιτητής Χημικού στην Κύπρο)
«Όταν κλείνω τα μάτια μου, βλέπω το δωμάτιό μου. Ακόμα θυμάμαι τις κουρτίνες και πως είχαν αστέρια πάνω. Εκεί ήθελα να πηγαίνω: στα παιγνίδια μου που τα έλεγα ιστορίες. Ανοίγω τα μάτια μου και βρίσκω τον εαυτό μου σ’ ένα κρεβάτι που δεν είναι δικό μου. Αν μπορούσα να έχω μια ευχή; Να μην χάσει άλλο παιδί το δωμάτιό του».
Ιάσονας Αποστολόπουλος (Διασώστης)
«Την πρώτη φορά που διασώσαμε βάρκα προσφύγων που βούλιαζε, είδα δεκάδες χέρια τεντωμένα. Δεν κατάλαβα αμέσως τι ήταν. Καθώς πλησίασα, είδα ότι είναι πατεράδες και μανάδες που κρατάγανε τα μωρά τους ψηλά και μας παρακαλούσαν να τα πάρουμε πρώτα, για να σωθούν σίγουρα. Σχεδόν σε κάθε διάσωση αντικρίζουμε αυτήν την εικόνα. Αυτός είναι ο αρχέγονος νόμος της ύπαρξης. Ο αγώνας για τη ζωή και την ελευθερία, ο αγώνας για το παρόν και το μέλλον του ανθρώπου».
Αλέξανδρος Νικολαΐδης (Ολυμπιονίκης)
«Κάποια παιδιά δεν κατάφεραν να περάσουν την κόλαση του πολέμου και μετά της θάλασσας. Όπως ο μικρός Αϊλάν. Οφείλουμε σε αυτά τα παιδιά να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο. Για όσα τα κατάφεραν, καθαρά από τύχη, να ορίσουμε εμείς τις τύχες τους από δω και πέρα μόνο με έναν σκοπό, την αλληλεγγύη».
Θανάσης Παπακωνσταντίνου (Συνθέτης, τραγουδιστής, ποιητής)
«Πριν απ’ τη χρήση ψυκτικών συσκευών, οι άνθρωποι δρόσιζαν το νερό με έναν έξυπνο τρόπο. Το αποθήκευαν σε πήλινες στάμνες έτσι ώστε, με την εξάτμιση από τους πόρους του πηλού, να επανέρχεται δροσισμός του περιεχομένου. Έτσι σκέφτηκα το παρακάτω δίστιχο: Το παιδί είναι σαν τη στάμνα, κρατάει τη μέρα δροσερή».
«Σήμερα που φύσαγε πολύ σε σκεφτόμουν κι ήθελα να σου πω δυο λόγια. Υπάρχει μια απείραχτη αγάπη φυλαγμένη για σένα στον κόσμο, όλη δική σου. Όλοι οι δρόμοι θα σε οδηγήσουν εκεί. Όλες οι μέρες και οι νύχτες, τα λόγια, τα τραγούδια, οι τόποι, υπάρχουν για να σου δίνουν τα σημάδια της. Σε περιμένει από την ώρα που γεννήθηκες κι έχει το όνομά σου. Ξεκίνα να τη βρεις. Κι όταν φτάσεις εκεί, χαμογέλασέ μου. Σε φιλώ, σ’ αγαπώ και καλό σου δρόμο…».
Σταμάτης Κραουνάκης (Συνθέτης-στιχουργός-τραγουδιστής)
«Ερχόταν μόνο του. Μόλις πέρασε το σύννεφο. Το σύνορο. Με μια πλαστική σακούλα. Μέσα μια αλλαξιά, ένα ζευγάρι παπούτσια κι ένα κινητό. Η άλλη εικόνα είναι αυτή. Καθάρισα το κελάκι μου, το μια σταλίτσα. Τούρμπωσα τη ζέστη και στο τσίγκινο υπόστεγο κατεβάσαμε τα πλαστικά ρολά και ανοίξαμε τα ράντζα και τη σόμπα τη μεγάλη, τη μανιτάρα, με το υγραέριο, να μείνει η μάνα η πρόσφυγα με τα πέντε μωρά τα μόνα τους. Τούρλα ό,τι φλοκάτα και πάπλωμα, όλα επίταξη. Ό,τι είχε στο ψυγείο στον δίσκο τον ξύλινο, απομεινάρι από κάποιο ρημαδοκέτερινγκ. Καψαλίσαμε ψωμιά στο τζάκι, πασπάλισα με αλάτι χοντρό και λαδάκι της Κρήτης, που το ‘στειλε ο Βαγγέλης μας. Τέλος. Είχε πράμα μπόλικο, φάγανε όλοι. Τα κρέατα του Δημήτρη από Άρτα. Ξεπάγωμα και στα κάρβουνα! Ό,τι είχε η κατάψυξη. Το απάκι από Σητεία, ό,τι. Πάρτι τα μωρά. Απέξω εμείς. Στην αιχμή της Ιστορίας. Εδώ, καθαροί. Νερό βγάζει η γη. Διαμάντι. Ο Γιάννης το θερμοκήπιο έμαθε, έχω πρόσφυγα μάνα στο Μοναστηράκι, φιλοξενία. Κουβάλησε κι αυτός δυο κοφίνια ζαρζαβάτι και μια κολοκύθα. Αύριο πίτα η Τούλα. Ζωές. Υπάρχει συνείδηση, ότι εξαγοράζονται υπόλοιπα. Ε; Ανακατάταξη και ξεσπίτωμα. Οk. Από εμάς ορατά. Όλα. Μπορείς; Βοήθα. Δεν μπορείς; Σκάσε, καλό μου. Κάτω το κρύο. Κάτω ο πόλεμος. Ζήτω το γλέντι των ανθρώπων. Τραγουδά η μάνα του πρόσφυγα στο υπόστεγο. Η Παναγιά, ρε γατόνια μου. Α, ζωντανά μου! Αφού κρατάτε εσείς, κρατάμε όλοι. Σας γλυκοφιλώ πολύ, πρωί-πρωί. Χιονίζει. Σ’ αγαπώ. Εσένα και όλους εδώ που ξυπνάνε μαζί…».
Αν παλέψουμε για το γέλιο των παιδιών, δεν θα ‘χουμε χάσει ποτέ.
«Watch out»: Μαθητές λυκείου έκαναν ταινία για τους κινδύνους του διαδικτύου
