της δημοσιογράφου, Ελένης Βασιλοπούλου @elena_juniorsclub
…Σήμερα ανοίγω ένα πολύ προσωπικό κεφάλαιο στη ζωή μου, αφορά τη Μητέρα μου, Μαρία Παπαγεωργίου!
Γεννήθηκα από τα σπλάχνα της, όσο εκείνη ήταν ακόμη παιδί. Μια έφηβη μητέρα, ένα παιδί που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει και να ζήσει τα ανέμελα χρόνια της εφηβείας και της νεότητας, έφερε στον κόσμο, ένα μωρό. Εμένα! Από εκείνη την ημέρα, της γέννας, η μητέρα μου ανέλαβε χωρίς καμία καθοδήγηση ή κάποιο manual, να με μεγαλώσει. Τα συναισθήματα της και το ένστικτο της μητρότητας ήταν αρκετά για να μάθει άμεσα τις ανάγκες ενός μωρού.
Στην πορεία, ένα παιδί, μεγάλωνε ένα άλλο παιδί! Αυτό ήταν απίστευτο αλλά και υπέροχο συνάμα γιατί εγώ έπαιξα πολύ με τη μαμά μου! Η δική μας σχέση, στα πρώτα μου παιδικά χρόνια κυρίως ήταν παραμυθένια! Ατελείωτο παιχνίδι και «Πλημμυρίδα αγάπης» που γεμίζει ακόμη και σήμερα με χαρά την καρδιά μου!
Μετά τον ερχομό της αδελφής μου και το χωρισμό της μητέρας μας από τον ¨ακατανόμαστο¨ (όπως χαρακτηρίζω τον ανύπαρκτο τον πατέρα μου), η μητέρα μου έγινε μάνα και πατέρας για εμάς. Ανέλαβε άμεσα την απόλυτη ευθύνη και μας μεγάλωσε μόνη της, μαζί με τη δική της οικογένεια.
Έτσι η μητέρα, έπρεπε να συνεχίσει να μας προσφέρει κατά τα δικά της δεδομένα μια ζωή γεμάτη αγάπη και να μας μεγαλώσει σαν πριγκίπισσες (κυριολεκτικά τα είχαμε όλα)! Ποτέ δεν κατάλαβα όσο ήμουν παιδί, ότι είχε την αγωνία να μας προσφέρει τα πάντα, να μη μας λείψει κάτι. Έτσι η παραμυθένια ζωή συνεχιζόταν και η μητέρα δούλευε πολύ, αλλά είχε κουράγιο κατά την επιστροφή της να μας κρατήσει στην αγκαλιά της!
Τα χρόνια περάσαν με μια μαμά να δουλεύει πολύ, πάρα πολύ, αλλά να είναι και δίπλα μας. Στη δική μου εφηβεία εγώ τη δυσκόλεψα, νομίζω ότι πάντα τη δυσκολεύω ακόμη και σήμερα, αλλά ό,τι και να πούμε, όσο κι αν διαφωνήσουμε η αγκαλιά της είναι πάντα ανοιχτή και με περιμένει.
Η μητέρα μου, είναι ο μόνος άνθρωπος στη γη που ξέρω, ό,τι στην άλλη άκρη του κόσμου να είμαι αυτή θα έρθει αν τη χρειαστώ. Θα είναι δίπλα μου!
Αξίζει να σας πω μια ιστόρια για να καταλάβετε, μία από τις πολλές…Πιτσιρίκα, έκανα ένα ταξίδι με μια φίλη και πηγαίναμε Κρήτη. Κινητά τηλέφωνα δεν είχαμε. Μας ενημερώνουν λοιπόν, εν πλω ό,τι πρέπει να ανέβουμε στο κεντρικό σαλόνι του πλοίου, λόγω της κακοκαιρίας (είχε πολλά μποφόρ… ήμουν με ένα σακουλάκι στα χέρια συνέχεια από την ανακατωσούρα), εκεί μας έκαναν πάλι μια ενημέρωση για τα σωσίβια και μας συγκέντρωσαν ανά ομάδες σε διάφορα σημεία. Θυμάμαι ακόμη το φόβο στα μάτια του κόσμου…Ενώ εγώ είχα τόσο πολύ ανακατωθεί, όπου δεν πρόλαβα να νιώσω κάποιο συναίσθημα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας λοιπόν, εκεί όπου καρτερούσαμε μεσοπέλαγα, όλοι μαζί στοιβαγμένοι, χωρίς καμία επικοινωνία, ακούω από τα μεγάφωνα του πλοίου “Παρακαλούμε, η Ελένη Βασιλοπούλου να έρθει στη Γέφυρα” Το άκουγα και δεν το πίστευα, μέσα στη νύχτα, να φωνάζουν το όνομα μου… Κάποια στιγμή με σκούντηξε η κολλητή μου Αγγελική, οπότε κατάλαβα ό,τι έπρεπε να πάω και πήγα…Ο Καπετάνιος με κοίταξε με ένα μειδίαμα και μου είπε: “Εσύ είσαι η Ελένη Βασιλοπούλου; Σε αναζητά η μητέρα σου… Θέλει να σου μιλήσει για να μάθει αν είσαι καλά…” Όπως καταλάβατε, η μαμά μου, είχε βρει τρόπο να με εντοπίσει μεσοπέλαγα, να καλέσει στο πλοίο, να μιλήσει με τον Καπετάνιο και αφού την καθησύχασε, να μιλήσει στο τηλέφωνο και με εμένα.
Οπότε, ξέρετε τώρα γιατί μαμά μιλάμε… Σε εντοπίζει παντού!!! χαχα! Είναι αδιαπραγμάτευτο για εκείνη να μη γνωρίζει τι κάνουμε, αλλά είναι και δικαιολογημένο απόλυτα πλέον, γιατί έτσι μεγάλωσε… Μεγάλωσε μαζί μας!
Αυτή η μητέρα, η οποία πολλές φορές γίνεται υπερβολική λόγω της αγάπης της, ακόμη και σήμερα έχει το μυαλό της σε εμάς…(αν δεν απαντήσεις στο τηλέφωνο, την έβαψες… μόνο Drones δεν έχει στέιλει ακόμη), είναι αυτή που θα σταθεί δίπλα μου ό,τι και να κάνω (συμφωνεί δε συμφωνεί)!
Θα τολμούσα να πώ ότι εγώ και η αδελφή μου, είμαστε η «Αχίλλειος πτέρνα» της, αν και η αδυναμία της προς την εγγονή της Μαριλένα, είναι πλέον εμφανής και πώς να μην είναι, εφόσον η μικρή είναι αξιολάτρευτο πλάσμα!
Σ΄αυτή την μητέρα οφείλω τα πάντα! Σ΄αυτή την μητέρα όπου για εμένα είναι η καλύτερη μαμά του κόσμου, οφείλω όχι ένα, αλλά αμέτρητα ευχαριστώ, γιατί ακόμη και σήμερα, τις προσωπικές μου ανασφάλειες τις επουλώνει με αγάπη.
Μαμά, με συγχωρείς που χάνομαι και μπλέκω με τη δουλειά και τις ιδέες μου…αλλά ξέρω όπου κι αν είμαι, εσύ θα με βρεις! Να ξέρεις, δε σε ξεχνάω όταν δε σε καλώ στο τηλέφωνο καθημερινά, γιατί είσαι πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου. Είσαι κομμάτι μου! Είσαι μάλλον και η δική μου αδυναμία… Σ΄αγαπώ!
