από την Μαίρη Κόντζογλου, συγγραφέα
Από χθες, διαβάζω πολλές αναρτήσεις, σχετικά με την κατάργηση της μαθητικής ποδιάς, στο διαδίκτυο.
Κάποιες από αυτές είναι νοσταλγικές και το κατανοώ, άλλες πιο… κοινωνικού περιεχομένου, ας πούμε, δηλαδή διατείνονται ότι, από την κατάργηση της ποδιάς και μετά, μεγάλωσαν οι διακρίσεις μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών μαθητριών και πως αυτές ξεσάλωσαν κλπ κλπ.
Φόρεσα 12 ολόκληρα χρόνια την μπλε ποδιά μου, χωρίς να με καταπιέζει, μάλλον το θεωρούσα δεδομένο.
Παρά το γεγονός όμως της δεδομένης κατάστασης, την “εποχή της ποδιάς”:
Υπήρχαν πάντα διακρίσεις.
Με ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ εκείνη ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια. Γιατί όπως είναι γνωστό, ΜΟΝΟ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ήταν υποχρεωμένα να έχουν ομοιόμορφη εμφάνιση.
Επίσης, όσες μαθήτριες ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΟΥΝ ή ΝΑ ΤΟΝΙΣΟΥΝ ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ τους, ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΠΑΝΤΑ να το κάνουν.
Είτε από την μάρκα της ποδιάς – υπήρχαν τότε, δεκαετία του ’70, διάφορες μάρκες, με καλύτερη, αν θυμάμαι καλά την σχεδιασμένη από τον Τσεκλένη – , είτε φορώντας από πάνω της χρωματιστό πουλόβερ που το συνδύαζαν/συνδυάζαμε με ίδιου χρώματος κάλτσες τριών τετάρτων.
Φυσικά, μια άλλη ‘στυλιστική’ διαφορά ήταν η σχολική μας τσάντα. Που μπορεί να ήταν η κλασική σάκα, αλλά και ντουρβάς -ήταν μόδα τότε- , σακίδιο ή μια τσάντα από εκείνες που έμοιαζαν με ‘ιατρικές’ .
Οι ποδιές, κατά την άποψή μου, ΚΑΛΩΣ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΑΝ, κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, τα ρούχα είναι έκφραση της προσωπικότητας μας και όσο πιο γρήγορα το παιδί αποκτήσει προσωπικότητα, τόσο καλύτερα.
Το ότι από την κατάργηση της ποδιάς και μετά ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ και οι τάξεις κατέληξαν πασαρέλες (για να μην πω τίποτα χειρότερο) , δεν φταίει η κατάργηση της ποδιάς, αλλά Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ, των γονιών κυρίως, και των εκπαιδευτικών.
Οι οποίοι, καθώς οι ίδιοι ποτέ δεν δίδαξαν με τον τρόπο που ζούσαν τίποτα στα παιδιά τους, τα ΞΑΜΟΛΥΣΑΝ για να φύγουν από το κεφάλι τους και να τους αφήσουν ελεύθερο χρόνο να ασχοληθούν με το τομαράκι τους.
φωτογραφία: για του λόγου το αληθές. Αν ο εκπαιδευτικός είναι έτσι στην παρέλαση, πώς να είναι ο μαθητής/η μαθήτρια. Με ράσο;
