Μην αναζητάς την Ανάσταση αν δεν ανέβεις πρώτα το Γολγοθά!

της δημοσιογράφου, Ελένης Βασιλοπούλου elena_juniorsclub

Σε μια σκοτεινή διαδρομή, χρειάζομαι έστω μια ατίθαση ηλιαχτίδα να φωτίζει τα βήματα μου. Ενθαρρύνω τον εαυτό μου να βαδίσει χωρίς φόβους και ανασφάλειες στις κατηφοριές, ενώ τις ανηφόρες πλέον τις αντιμετωπίζω σαν μεγάλα στασίδια που μου ζητούν να ξαποστάσω, μα εγώ βιάζομαι, θέλω να βρω εκείνο το ισάδιν που ούτε λίθο δεν άφησε να το σκεπάσει.

Αναζητώ συχνά την επικοινωνία και την παρέα την ανέμελη, εκείνη που μπορώ να ξεστομίσω κάθε μπαρούφα, κάθε σκέψη μου μετασχηματισμένη σε λέξεις, χωρίς να πρέπει να απολογηθώ. Άλλωστε τη δική μου κάθαρση την κάνω απογυμνωμένη. Πετάω κάθε φτιασίδι, ειδικά αυτά που κρύβονται πίσω από φιλοφρονήσεις και απελευθερωμένη κοιτάζω τη ψυχή μου. Ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων αντικρίζω, φανερά επηρεασμένο από τις εικόνες που κουβαλάω από τις διαδρομές της ζωής μου. Μη με ρωτήσεις αν είναι όμορφες ή άσχημες, γιατί πίσω από κάθε άσχημη κρύβεται μια άλλη πιο όμορφη, περισσότερο ορατή και σίγουρα διδακτική προς εμένα. Είναι όπως η Ανάσταση!

Είναι η ζωή μου ωραία;

Είναι όπως την έχτισα μόνη μου! Έχει λάθη πολλά, αλλά ούσα αυτοδημιούργητη, τα αποκρυπτογραφώ και τα τοποθετώ στη θέση που τους αναλογεί. Κατέκτησα όμως πολλούς στόχους και απόλαυσα πολλές επιθυμίες, γι αυτό αντιλαμβάνομαι πλέον την Ανάσταση αλλιώς.

Βλέπω πλέον μέσα από τα μάτια άλλων τον κόσμο και μετά θυμίζω στον εαυτό μου, πώς σχημάτισα την πρώτη εικόνα. Αν αναθεωρώ; Έχω αποκτήσει γνώση και σφαιρική αντίληψη κι όταν χρειάζεται ναι, αναθεωρώ. Στη φαρέτρα μου, πλέον έχω μόνο τα όπλα της γνώσης, της αγάπης και της συγχώρεσης. Δε χρειάζομαι κάτι περισσότερο γιατί ακόμη κι ο θυμός με τη λύπη έχουν κάνει ανακωχή και όταν κάνουν την εμφάνιση τους διαρκούν λίγο, εξασθενούν γρήγορα και μετά εξαφανίζονται.

Δε χρειάζεται να είσαι Χριστιανός, πιστός ορθόδοξος για να καταλάβεις το νόημα της Μεγάλης Εβδομάδας. Είναι η διαδρομή της ζωής μας. Με επευφημίες και χειροκροτήματα σε υποδέχονται, με αγάπη και εμπιστοσύνη χτίζεις τις ανθρώπινες σχέσεις ακόμη κι αν αυτές συναντήσουν τον Ιούδα. Θα περπατήσεις σε δάφνες με γέλια και χαρές, θα ανέβεις όμως το Γολγοθά μόνος, ροκανισμένος ψυχικά και σωματικά μέχρι να συνειδητοποιήσεις βαθιά μέσα σου την κατάσταση και να καταφέρεις να Αναστηθείς.

Δε ξέρεις πότε θα σου ρθει η κατακεφαλιά… Κανείς μας δεν περιμένει το Γολγοθά, ακόμη κι αν λέει ότι προετοιμάζεται γι αυτό, κάνει λάθος. Έτσι, ξαφνικά γίνονται όλα… απο τη μια στρώνω το τραπέζι του “μυστικού δείπνου” γεμάτο εδέσματα και αστραφτερά σερβίτσια κι από την άλλη βρίσκομαι με το δικό μου Σταυρό, να πολεμάω τους φόβους, να τους εξαϋλώνω για να μην έχουν τη δύναμη να με σπρώξουν ή να με κρατήσουν πίσω…Ανεβαίνω πότε με το βλέμμα καρφωμένο στο Θεό και πότε με την ανάσα κομμένη…

Οι στιγμές μόνη μου, επάνω στον Σταυρό είναι ιερές, ανέγγιχτες!!! Αγαπώ, Συγχωρώ, Μονιάζώ με το μέσα μου! Η δύναμη μου είναι μεγαλύτερη από όσο νόμιζα… Αντέχω και Μπορώ! Θέλω να γευτώ την ουσία! Προσδοκώ Ανάσταση ψυχής, μυαλού και σώματος!!!

Εδώ, σ’ αυτή τη ζωή μην το βάλεις κάτω!