Η αγάπη μιας μητέρας για το παιδί της είναι ένα από τα πιο ενστικτώδη και έντονα συναισθήματα, ειδικά για τα θηλαστικά, στα οποία η ανατροφή των παιδιών είναι πιο ενεργή από άλλα είδη εκ φύσεως. Τα δελφίνια, που είναι από τα πιο έξυπνα ζώα, δεν αποτελούν εξαίρεση.
Τα ζώα αυτά αναπτύσσουν δυνατά συναισθήματα για τα μέλη της οικογένεια τους, προστατεύουν τα άρρωστα ή αδύναμα μέλη και είναι γνωστό ότι σώζουν ανθρώπους. Οι μητέρες λατρεύουν τα μικρά τους και είναι πολύ προστατευτικές.
Γι’αυτό και ήταν πολύ ανησυχητικό το γεγονός ότι η Lulu, ένα δελφίνι που ζούσε στο δημόσιο ενυδρείο του λιμανιού του Nagoya στην Ιαπωνία, σκοτωσε το μωρό της λίγο μετά την γέννα.
Αυτό που αρχικά δείχνει ακατανόητο και άγριο γίνεται κατανοητό αν ρίξει κανείς μια ματιά στις εμπειρίες και τις συνθήκες ζωής της Lulu. Η Lulu ήταν ένα από τα άπειρα δελφίνια που αιχμαλωτίστηκαν στον κόλπο Taiji της Ιαπωνίας. Αν και οι περισσότεροι σύντροφοι της σφάχτηκαν για το κρέας τους, η Lulu έζησε, αλλά έμενε στο συγκεκριμένο ενυδρείο, μέσα σε μια μικροσκοπική πισίνα, καταδικασμένη να ζήσει έτσι για το υπόλοιπο της ζωής της.
Τα δελφίνια είναι πανέξυπνα πλάσματα με πολύ ικανούς εγκεφάλους. Η Lulu ποτέ δεν θα μπορούσε να ξεχάσει την σφαγή που είδε και ήξερε επίσης την διαφορά ανάμεσα σε μια ζωή με ελευθερία και μια ζωή στην αιχμαλωσία. Τα δελφίνια κολυμπάνε πολύ γρήγορα.
Μπορούν να φτάσουν τα 55 χιλιόμετρα την ώρα, να μείνουν κάτω από το νερό για 15 λεπτά χωρίς να πάρουν ανάσα και να βουτήξουν μέχρι 300 μέτρα βάθος – όλα αυτά όμως είναι άχρηστα μέσα στην πισίνα ενός ενυδρείου. Πάνω από όλα, η απώλεια της οικογένειας της πρέπει να την σημάδεψε. Όταν η Lulu γέννησε, σκόπευε να γλιτώσει το παιδί της από μια ζωή στην αιχμαλωσία.
Πώς θα μπορούσε να το προστατέψει αν και η ίδια ζούσε σαν φυλακισμένη; Λίγο μετά την γέννα του μωρού, το σκoτωσε. Θα έλεγε κανείς ότι αυτή ήταν μια πράξη αγάπης σε μια προσπάθεια να προστατέψει το παιδί της από τις τραγικές στιγμές που έζησε η ίδια.
Μετά από την γνωστοποίηση περιπτώσεων όπως αυτή της όρκας Tilikum, η οποία είναι το θέμα του ντοκιμαντέρ “Blackfish”, υπάρχει ένα ολοένα και αυξανόμενο κίνημα κατά της αιχμαλωσίας των θαλάσσιων θηλαστικών με το επιχείρημα ότι τα κλειστά ενυδρεία δεν μπορεί να είναι υγιεινά γι’αυτά, σωματικά ή ψυχολογικά.
Σύμφωνα με την PETA, τα δελφίνια ζουν 40-50 χρόνια στην φύση, αλλά πάνω από το 80% των δελφινιών πεθαίνουν πριν φτάσουν στα 20 όταν είναι αιχμάλωτα. Οι στατιστικές είναι χειρότερες για τις όρκες, οι οποίες μπορούν να φτάσουν μέχρι τα 90 στην φύση, αλλά σπάνια ζουν πάνω από 10 χρόνια αιχμάλωτες.
Αν και κάποια δημοφιλή θαλάσσια πάρκα έχουν ανακοινώσει ότι σταματούν το πρόγραμμα εκτροφής φαλαινών, υπάρχουν ακόμα εκατοντάδες θαλάσσια θηλαστικά που βρίσκονται αιχμάλωτα στις ΗΠΑ.
Το Whale and Dolphin Conservation, ένας οργανισμός προστασίας θαλάσσιων θηλαστικών έχει μια ενεργή λίστα υπογραφών με την οποία αποσκοπεί να αποτρέψει από τις αεροπορικές γραμμές την μεταφορά δελφινιών και άλλων θαλάσσιων θηλαστικών από το Taiji της Ιαπωνίας προς άλλες χώρες.
Είναι αδιανόητο το ότι υπάρχουν ζώα αιχμάλωτα υπό αυτές τις συνθήκες απλά για την διασκέδαση και το κέρδος των ανθρώπων. Αναγκάζονται να μάθουν κόλπα και τιμωρούνται όταν αρνούνται – κάποια ζώα ξεπερνούν τα όρια τους.
Η Lulu δεν ήθελε να υποφέρει το μωρό της όπως εκείνη, χωρίς ελπίδα ότι θα μπορέσει κάποτε να κολυμπήσει ελεύθερο. Ο διευθυντής του ενυδρείου όπου βρίσκεται η Lulu υπέθεσε ότι το δελφίνι σκ0τωσε το μωρό του επειδή τα ζώα δεν ξέρουν πώς να γίνουν καλοί γονείς. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει στην άγρια φύση.
Ας ελπίσουμε ότι τέτοιες περιπτώσεις θα βοηθήσουν περισσότερους ανθρώπους να κατανοήσουν ότι η αιχμαλωσία είναι ακατάλληλη για τα θαλάσσια θηλαστικά και ότι η πρακτική εξαναγκασμού συμμετοχής σε παραστάσεις πρέπει να λήξει. Αυτά τα υπέροχα πλάσματα αξίζουν την ελευθερία τους!
