της δημοσιογράφου Ελένης Βασιλοπούλου @elena_juniorsclub
Διανύουμε μια εποχή πρωτόγνωρη για τα παιδιά, τους νέους και τους μεγαλυτέρους, όχι όμως για τους ηλικιωμένους, τα άτομα που έχουν υπερβεί το 65ο έτος της ζωής τους, έχουν συναντήσει κι άλλες δυσκολίες (πολέμους, μεταπολεμικές εποχές, φτώχειας, πανδημίες κ.α.) Το ζόρι το τραβάνε οι έφηβοι και περισσότερο οι νέοι, όπου έχουν έρθει αντιμέτωποι (όπως όλοι μας) με έναν άγνωστο ακόμη εχθρό, τον Κορονοϊό – COVID 19.
Πρώτα η οικονομική κρίση που μας έκανε να περιορίσουμε τις ανάγκες μας και έπειτα οι μισθοί των 200-300 ευρώ. Κι όμως επιβιώσαμε απο το 2008 μέχρι σήμερα. Το 2020 όμως, μας δοκιμάζει πάλι, αυτή τη φορά με μια μεγάλη, ύπουλη πανδημία που έχει αφαιρέσει ήδη χιλιάδες ζωές.
Φόβος, άγχος, αδιαφορία, προβληματισμός, απορία, αναθεωρήσεις, σοβαρότητα, ανευθυνόητα, αισιοδοξία, απαισιοδοξία, τρόμος, πίστη, ελπίδα, απελπισία, αγάπη, βαρεμάρα, ψυχραιμία, άρνηση, ηρεμία, ΟΛΑ αυτά κι ακόμη περισσότερα συναισθήματα, μεμονωμένα ή συνδυαστικά, έχουν κατακλύσει τους νέους.
Ζήτησα από 7 νέα παιδιά, φοιτητές οι περισσότεροι, να μου απαντήσουν σε 10 ερωτήματα σχετικά με την κατάσταση που βιώνουμε και κυρίως πώς είναι η ζωή τους αυτό το διάστημα… Οι σκέψεις τους, τι κάνουν στο σπίτι, οι σχέσεις με την οικογένεια τους, μα πάνω απ΄όλα να μας μεταφέρουν το κλίμα μέσα από τα σπίτια τους. 7 νέοι από διάφορα μέρη της Ελλάδας (Πάτρα, Αθήνα, Κοζάνη, Πτολεμαϊδα, Κ. Αχαϊα), στον παλμό του Κορονοϊού…
Η εποχή του COVID -19 μέσα από τα μάτια των νέων!!!
jc: Πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ και οι φίλοι σου την κατάσταση που βιώνουμε τώρα;
1) Αναστασία Ζ.:Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή, όχι μόνον ως προς το γεγονός της ασθένειας σαν ιο, αλλά και για την αβεβαιότητα για το μέλλον.Το ότι βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις για την υφήλιο που δεν ξέρουμε την επόμενη μέρα μας προκαλείς αισθήματα άρνησης περάτωσης οποιαδήποτε υποχρέωσης(πχ πανεπιστημιακής, εξωσχολικών δραστηριοτήτων κλπ).
2) Κυριακή Σ.: Στην αρχή πίστευα πως πρόκειται για ακόμη μια φορά για μια παραπληροφόρηση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης με σκοπό να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, η θεωρία μου ήταν πως οι ηλικιωμένοι και οι άνθρωποι που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες έτσι κι αλλιώς κινδυνεύουν να νοσήσουν σοβαρά ακόμη και από μια απλή γρίπη. Σήμερα, με την τόση θλιβερή κατάσταση που βιώνει η Ιταλία και η Ισπανία έχω αρχίσει να γίνομαι πιο επιφυλακτική με το ποιοι πραγματικά κινδυνεύουν αφού τα νούμερα θανάτων στις γειτονικές μας χώρες είναι τρομακτικά μεγάλα.Το θέμα είναι πως ακόμη και αν πολλοί νέοι δεν φοβούνται μην νοσήσουν για τον εαυτό τους, στην ιδέα πως θα θέσουμε σε κίνδυνο κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο,την ίδια την οικογένεια τους, ακολουθούν πιστά την γραμμή προστασίας που έχει δοθεί από την κυβέρνηση.
3) Χρήστος Μ.: Σίγουρα είναι κάτι σοβαρό που έχει πλήξει όλο τον πλανήτη, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μείνουμε σπίτι για να εμποδίσουμε την εξάπλωση του ιού και να βγούμε πάλι έξω όσο πιο γρήγορα και ασφαλείς γίνεται.
4)Αναστασία Π.: Κατανοούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης, αλλά προσπαθούμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι και αισιόδοξοι.
5) Αρετή Π.: Σχετικά με την κατάσταση όπως έχει τώρα, εγώ και οι φίλοι μου ακούμε προσεχτικά τις οδηγίες του υπουργείου υγείας και των ειδικών. Κάνουμε υπομονή μέχρι τα πράγματα να ξαναγίνουν όπως ήταν πριν.
6)Αναστασία Μ.: Ολοένα και περισσότερο αυξάνεται η ανησυχία για το πώς θα ξεπεραστεί, πώς θα τεθεί υπό έλεγχο, τι θα γίνει και πόσοι εν τέλει θα από μείνουμε. Αυτές είναι οι φοβίες και οι συζητήσεις που κάνουμε τηλεφωνικά πλέον με τους φίλους μου.
Νομίζω η λέξη τρόμος είναι η ιδανική για να περιγράψει αυτό που αισθάνομαι εγώ και ορισμένοι φίλοι, μιας που έχουμε ένα υποκειμενο νόσημα και ανήκουμε σε ευπαθείς ομάδες..
Νομίζω η λέξη τρόμος είναι η ιδανική για να περιγράψει αυτό που αισθάνομαι εγώ και ορισμένοι φίλοι, μιας που έχουμε ένα υποκειμενο νόσημα και ανήκουμε σε ευπαθείς ομάδες..
7) Εύα Θ: Αποφεύγουμε να συζητάμε γι αυτό καθώς δε γνωρίζουμε πότε θα τελειώσει και φοβόμαστε. Πάντα λέμε, “άντε να τελείωσει” αυτή η κατάσταση και να συνεχίσουμε την καθημερινότητα μας. Νιώθουμε οτι η ζωή μας εχει μπει σε παύση και ανυπομονούμε να ξανα ξεκινήσει.Συζητάμε κυρίως για ουδέτερα θέματα, όπως βιβλία, σινεμα κλπ.
j.c: Έχεις κάποιον δικό σου στην οικογένεια που φοβάσαι αν νοσήσει;
1) Αναστασία Ζ.: Λόγω την ενασχόλησης των γονέων μου στον χώρο της υγείας, προφανώς εντείνονται οι φόβοι όσον αφορά το ενδεχόμενο κάποιος να νοσήσει.
2) Κυριακή Σ.: Ανησυχώ για τον μεσήλικα πατέρα μου και έτσι τηρώ με αυστηρότητα τους κανόνες.
3) Χρήστος Μ.: Οι δύο γονείς μου είναι άνω των 50, χρόνια καπνιστές και φοβάμαι μην κολλήσουν. Επίσης έχω και μια γιαγιά κοντά στα 80 που θέλω να την προφυλάξω περισσότερο απ’ όλους.
4)Αναστασία Π.: Ναι.
5) Αρετή Π.: Στην οικογένεια μου, όλοι μας έχουμε φοβηθεί… Μα πιο πολύ επικραττεί ο φόβος όχι για τον εαυτό του ο καθένας, άλλα μη νοσήσουν τα άλλα άτομα της οικογενείας.
6)Αναστασία Μ.: Το πιο τρομακτικό σενάριο είναι να νοσήσουν οι γονείς μου. Είναι μεγάλοι σε ηλικία, ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες και δεν “συμμορφώνονται” εύκολα. Τα ψώνια για παράδειγμα θα μπορούσε να τα κάνει κάποιος άλλος αντί για εκείνους. Τους αγαπώ γι αυτό το λέω. Γιατί δεν μπορώ να με φανταστώ δίχως εκείνους.
7) Εύα Θ: Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου, φοβούνται πολύ.Δικαιολογημένα γιατί ζούνε στην Καστοριά. Για παράδειγμα, φτιάχνουν ψωμί στο σπίτι για να αποφεύγουν να πηγαίνουν στο φούρνο, ενώ για τα φάρμακα και το σούπερ μάρκετ πηγαίνουν νεότερα μέλη της οικογένειας. Οι γονείς μου φοβούνται επίσης και βγαίνουν μόνο για τα απαραίτητα.
j.c: Φοβάσαι;
1) Αναστασία Ζ.:Ο φόβος αφορά το τι θα γίνει αύριο ότι δεν ξέρουμε τη επιφυλάσσει το μέλλον και σε καμία περίπτωση το κατά πόσο θα πραγματοποιηθούν πανεπιστημιακές εκδηλώσεις όπως η εξεταστική.
2) Κυριακή Σ.: Προσωπικά, δε φοβάμαι καθόλου για τον εαυτό μου.
3) Χρήστος Μ.: Για εμένα δε φοβάμαι όχι. Το μόνο που φοβάμαι είναι για τώρα είναι μην κολλήσω εγώ κάποιο άτομο. Επίσης φοβάμαι για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτών των μέτρων προστασίας, περισσότερο για τις οικονομικές.
4)Αναστασία Π.: Φυσικά και φοβάμαι. Προσπαθώ όμως να ισορροπώ και να μένω ψύχραιμη.
5) Αρετή Π.: Ναι, έχω φοβηθεί λίγο.
6)Αναστασία Μ.: Το να πω πως δε φοβάμαι, θα ήταν ψέμα. Προσπαθώ ωστόσο να διατηρώ τη ψυχραιμία μου και να συζητώ με τον ιατρό μου για να είμαι σε όσο το δυνατόν καλύτερη ψυχολογική κατάσταση.
7) Εύα Θ: Ναι, φοβάμαι γιατί καπνίζω και δε ξέρω τι θα γίνει αν νοσήσω. Φοβήθηκα πολύ, όταν έφυγα από την Πάτρα για να έρθω στην οικογένεια μου, γιατί σκεφτόμουν ότι μπορεί να είμαι φορέας και να κολλήσω τους γονείς μου, γι αυτό δεν επισκέφθηκα καθόλου γιαγιάδες – παππούδες.
j.c:Έχεις σκεφτεί τι θα κανεις αν νοσήσεις και πως νιώθεις σ΄αυτή τη σκέψη;
1) Αναστασία Ζ.:Ναι, θα απομονωθώ σε κάποιο χώρο αναγκαστικά του σπιτιού μου και θα περιμένω τις 14 μέρες που επιβάλλει ο οργανισμός υγείας.Πλέον έχουμε όλα τα κομφόρ στο σπίτι.
2) Κυριακή Σ.: Αν νοσούσα η ίδια από τον ιό δεν μπορώ να πω πως δε θα υπήρχε ένα άγχος παραπάνω, πάντα εξαρτάται από τα συμπτώματα βέβαια που θα είχα. Το άγχος μου θα επικεντρωνόταν κυρίως στο να μην μεταδώσω τον ιό στην οικογένειά μου.
3) Χρήστος Μ.: Αν νοσησω δεν έχω σκεφτεί τι θα κάνω, λογικά θα κλειστω στο δωμάτιο μου χωρίς επαφές. Δε φοβάμαι για εμένα, φοβάμαι μην κολλήσω τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μου που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.
4)Αναστασία Π.: Ναι, το έχω σκεφτεί. Έχω ενημερωθεί από τις αρχές για το τι ακριβώς πρέπει να κάνω αν νοσήσω και αυτα ακριβώς θα κάνω. Η σκέψη αυτή φυσικά και με φοβίζει.
5) Αρετή Π.: Δεν έχω σκεφτεί αν θα νοσήσω. Δε θέλω να μπαίνω σε αυτό το σενάριο άλλα σίγουρα αν μου συνέβαινε θα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπεί
6)Αναστασία Μ.: Δεν περνάει μέρα που δε σκέφτομαι ό,τι μπορεί να έχω νοσησει ή θα νοσήσω.
Μπορεί όλοι να λαμβάνουμε μέτρα προστασίας όταν βγαίνουμε για τα απαραίτητα, αλλά η έξοδος σε μέρος συνωστισμό πάντα εγκυμονει κινδύνους.
Το μυαλό πάντα θολώνει στη σκέψη της απομόνωσης σε δωμάτιο νοσηλείας.
7) Εύα Θ: Αν αρρωστήσω… όχι, δεν έχω σκεφτεί τι θα κάνω. Δε ξέρω που και πώς θα μπορέσω να απομονωθώ… Σίγουρα όμως πανικοβάλλομαι στην ιδέα ότι μπορεί να κολλήσω τους δικούς μου.
j.c: Τι σου αρέσει να κάνεις περισσότερο τώρα που είσαι σπίτι;
1) Αναστασία Ζ.:Προσπαθώ να κάνω πράγματα που στην καθημερινότητα είναι δύσκολο να τα πραγματοποιήσω όπως το να ζωγραφίζω.Κάνω γυμναστική, μαγειρική και ας πάει πίσω το διάβασμα
2) Κυριακή Σ.: Οι μέρες της καραντίνας για εμένα είναι πολύ διαφορετικές από της κανονικής μου ζωής, είμαι πολύ δραστήρια και σχεδόν έμενα σπίτι μου μόνο για ύπνο. Ωστόσο τώρα προσπαθώ να κάνω όλα αυτά που πάντα ήθελα να κάνω και λόγω έλλειψης χρόνου δεν μπορούσα. Η πίεση και το διάβασμα από την σχολή συνεχίζει να υπάρχει, επομένως ένα μεγάλο μέρος της ημέρας το αφιερώνω στο διάβασμα και από εκεί και πέρα βλέπω ταινίες, κάνω γυμναστική, διαβάζω βιβλία και παίζω πιάνο (να κάτι για το οποίο θα μου “λείψει” η καραντίνα)
3) Χρήστος Μ.: Ευτυχώς το σπίτι μου είναι έξω από την πόλη. Με πολύ ελεύθερο χώρο γύρω του. Άρα προσπαθώ να βγαίνω έξω να παίζω με τα ζωάκια (γάτες – σκύλος). Αλλά είναι αλήθεια επίσης ότι χαλάω και πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή.
4)Αναστασία Π.: Να βλέπω ταινίες και να παίζω επιτραπέζια.
5) Αρετή Π.: Τώρα στο σπίτι, είναι η αλήθεια ότι θυμήθηκα πολλά πράγματα που έκανα παλιά που λόγω χρόνου τα σταμάτησα, όπως τη ζωγραφική, τις κατασκευές από πυλό, τη φροντίδα του κήπου. Η αδερφή μου, έπιασε ξανά το πλέξιμο, μάλιστα έχει καταφέρει να κάνει 3 κασκόλ μέχρι τώρα. Απ’ όλα αυτά, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ξεχωρίσει κάτι συγκεκριμένο, μαζί με το διάβασμα, τα βρίσκω όλα τους υπέροχα για να περνάς το χρόνο σου στο σπίτι
6)Αναστασία Μ.: Τώρα που είμαι σπίτι, διαβάζω βιβλία, γράφω, παρακολουθώ ταινίες, και αφιερώνω περισσότερο χρόνο στην προσωπική μου περιποίηση. Ο καλλωπισμός θαρρώ βοηθά στην καλύτερη διάθεση.
7) Εύα Θ: Στο σπίτι μ’ αρέσει πιο πολύ να παίζω μουσική! Μπορώ να παίζω με τις ώρες…
j.c:Βοηθάει ο εγκλεισμός στο να έρθεις πιο κοντά με τους δικούς σου ;
1) Αναστασία Ζ.:Εννοείται ότι βοηθάει, κάνουμε πολλά πράγματα μαζί στην καθημερινότητα πλέον που σε άλλες συνθήκες δεν γίνονται από το πιο απλό να τρώμε μαζί ή να βλέπουμε κάτι μαζί ή ακόμα και να κάνουμε πλάκα χορεύοντας ή οτιδήποτε.
2) Κυριακή Σ.: Ο εγκλεισμός στο σπίτι με την οικογένεια έχει πολλά θετικά, στη δική μου περίπτωση πάντα υπήρχε χρόνος αφιερωμένος στην οικογένεια, στις γιορτές και στις διακοπές που βρισκόμασταν, αλλά τώρα ένα παραπάνω.Με ταξίδεψε στα παιδικά μου χρόνια ο απεριόριστος χρόνος με την οικογένεια.
3) Χρήστος Μ.: Δε νομίζω να βοηθάει να έρθουμε πιο κοντά. Όταν είσαι τόσες μέρες όλες τις ώρες μαζί με τους άλλους και δεν μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο να αλλάξεις παραστάσεις δεν έρχεσαι πιο κοντά με τους άλλους. Όμως ούτε και έχουν επιβαρυνθεί οι σχέσεις μας.
4)Αναστασία Π.: Βοηθάει στο να έχουμε μια ρουτίνα με τους δικούς μου και να τους βλέπω περισσότερο. Η επικοινωνία ήταν πολύ καλή μεταξύ μας και από πριν.
5) Αρετή Π.: Ο εγκλεισμός με έχει φέρει κοντά με την οικογένεια μου άλλα με έχει απομακρύνει από τους φίλους μου.
6)Αναστασία Μ.: Μπορεί ο εγκλεισμός να βοηθά στο να έρθουμε πιο κοντά με τους δικούς μας, αλλά στη δική μου περίπτωση, αποφεύγουμε να ερχόμαστε σε κοντινή επαφή πέραν του μεσημεριανού τραπεζιού. Ο λόγος είναι πως ίσως κάποιος είναι ασυμπτωματικός ασθενής, καθώς επίσης κ το γεγονός πως εγώ ή ίδια είμαι εδώ κ πάρα πολλές ημέρες με ένα σύμπτωμα του ιού.
7) Εύα Θ: Ανέκαθεν ήμουν πολύ κοντά με τους δικούς μου. Δε νομίζω οτι δέθηκα περισσότερο τώρα που είμαι με την οικογένεια σε καραντίνα, από ότι ήμουν ήδη.
j.c:Μιλατε περισσότερο τώρα; Θα ήθελες να μάθεις περισσότερα για τη ζωή των δικών σου, από αυτά που δε γνωρίζεις;
1) Αναστασία Ζ.:Ναι, δεδομένου ότι πλέον και λόγω της δουλειάς τους στην δεδομένη φάση είναι κάτω από ιδιαίτερη πίεση και το να μαθαίνω πράγματα από την καθημερινότητα τους βοηθάει στην αποφόρτηση των ίδιων
2) Κυριακή Σ.: Είμαστε ήδη πολύ δεμένοι με την οικογένειά μου, ακόμη και αν δεν μένω πλέον μαζί τους λόγω σπουδών, συζητάμε καθημερινά μέσω τηλεφώνου οπότε δεν νομίζω πως έχει αλλάξει την σχέση μας η κατάσταση αυτή.
3) Χρήστος Μ.: Νομίζω ότι ξέρω αυτά που πρέπει, και μου έχουν πει πολλά για την ζωή τους. Άρα είμαι της άποψης μην κάνεις ερωτήσεις που δε θες να ξέρεις την απάντηση.
4)Αναστασία Π.: Για τα παιδικά χρόνια των γονιών μου θα ήθελα να μάθω κάποια πράγματα, ναι.
5) Αρετή Π.: Νομίζω ξέρω ήδη αρκετά για τους δικούς μου, άλλα σίγουρα θα ήθελα να μάθω και πράγματα που πιθανόν μπορεί να μη γνωρίζω
6)Αναστασία Μ.: Εύχομαι να λήξει όλο αυτό, το οποίο μας έκανε να αναθεωρήσουμε για πολλά πράγματα στη ζωή μας και να έχουμε ακόμη χρόνο να έρθουμε πιο κοντά σαν οικογένεια και να γνωρίσουμε άγνωστες πτυχές του καθενός από εμάς.
7) Εύα Θ: Ε, όχι, δε θα το έλεγα. Λιγότερο μιλάμε τώρα, γιατί υπάρχει αρνητικό κλίμα στην ατμόσφαιρα και άγχος. Έχουμε λίγα να πούμε, οπότε επιλέγουμε να κάνουμε όλοι μαζί πράγματα όπως να δούμε ταινίες ή να παίξουμε κάποιο παιχνίδι.
Ναι, θέλω να μάθω για τους γονείς μου, πράγματα τα οποία ίσως δε ξέρω.
j.c:Τι κάνεις μεσα στο 24ωρο;
1) Αναστασία Ζ.: Ξυπνάω νωρίς διότι δεν θέλω να σπαταλάω τη μέρα με το να κοιμάμαι, διαβάζω για τη σχολή, κάνω γυμναστικη και ζωγραφίζω κατά βάση
2) Κυριακή Σ.: Τα πρωινά μου είναι γεμάτα με ασχολίες που αφορούν την σχολή μου, διαδικτυακά μαθήματα, διάβασμα και εργασίες. Το μεσημέρι ανέκαθεν το περνάμε οικογενειακά, τρώμε και συζητάμε όλοι μαζί. Το απόγευμά μου περιλαμβάνει διάβασμα, εξάσκηση στο πιάνο λίγη γυμναστική ,διαδικτυακές πρόβες θεάτρου και διάφορα hobbies που θα μου έρθουν στο μυαλό καθημερινά. Το βράδυ μαζευόμαστε οικογενειακά για κάποια ταινία ή επιτραπέζιο παιχνίδι και προ ύπνου προσποιούμαστε με τους φίλους μου πίσω απο τις οθόνες μας, πως βλέπουμε σειρά όλοι μαζί τρώγοντας ποπ κορν.
3) Χρήστος Μ.: Προσπαθώ να κρατήσω επικοινωνία με τους ανθρώπους που δεν είμαι κοντά. Βγαίνω στην αυλή, έχω κατεβάσει παιχνίδια στον υπολογιστή και παίζω. Και προσπαθώ να κάνω δημιουργικά πράγματα.
4)Αναστασία Π.: Δουλεύω μέσω υπολογιστή τις πρωινές ώρες. Μετά θα δω αρκετή τηλεόραση, ίσως επικοινωνήσω διαδικτυακά με φίλους ή με τη θεατρική ομάδα που είμαι μέλος. Το βράδυ ταινία ή επιτραπέζιο με τους δικούς μου.
5) Αρετή Π.: Κάνω κάποιες δουλείες στο σπίτι, μετά θα ασχοληθώ με κάποιο από τα χόμπι μου, έπειτα με τα μαθήματα μου, ίσως δω μια ταινία με τους δικούς μου, θα βγάλω το σκύλο βόλτα, σε γενικές γραμμές αυτά.
6)Αναστασία Μ.: Το 24ωρο μου είναι σχετικά βαρετό αλλά προσπαθώ να το κάνω δημιουργικό. Όταν λείπουν όλοι από την κουζίνα δραττω της ευκαιρίας και ξεδιπλώνω τις μαγειρικές μου ικανότητες. Είτε βγαίνουμε στα μπαλκόνια μας και συζητάμε με τους γείτονες. Ευτυχώς, μένω σε μια πολυκατοικία αρκετά δεμένη, οπότε μπορεί να τύχει να βγαίνουμε ανά 3 άτομα σε απόσταση και να καθόμαστε στην πυλωτή πίνοντας ένα τσάι και συζητώντας για τα τεκταινόμενα.
7) Εύα Θ: Ξυπνάω αργά το μεσημέρι, πίνω καφέ, αράζω με τους γονείς μου ή με της αδελφή μου, κάποιες φορές μιλάω με φίλες με βιντεοκλήση. Τρώμε όλοι μαζί μεσημεριανό. Διαβάβω κάποιο βιβλίο κι έπειτα ξεκινάω να παίζω βιολί όσο πάρει… Αργά το βράδυ, βλέπουμε ταινίες όλοι μαζί (αυτό είναι μια οικογενειακή μας παράδοση) και τέλος παίζω league of legends ως το πρωι.
j.c:Ποιο είναι το πιο έντονο συναίσθημα που εχεις αυτές τις ημέρες;
1) Αναστασία Ζ.: Το πιο έντονο συναίσθημα ίσως η απορία για το πότε θα τελειώσει η όλη ιστορία και με ποιες συνέπειες για όλους
2) Κυριακή Σ.: Αυτές τις μέρες έχω έντονες τάσεις φυγής. Αισθάνομαι πως ακόμη και αν θελήσω να φύγω δεν μπορώ. Μου λείπουν πολύ οι δικοί μου άνθρωποι και η όμορφη καθημερινότητά μου και φοβάμαι στην ιδέα οτι αυτό δεν θα λήξει σύντομα.Επίσης σε ότι αφορά την σχολή, οι εξετάσεις, οι εργασίες, υπάρχει μια αναμενόμενα μεγάλη αποδιοργάνωση που με ανησυχεί.
3) Χρήστος Μ.: Το συναίσθημα ότι μου λείπουν κάποιοι άνθρωποι, κάποια πράγματα που έκανα. Αλλά αν ήθελα να δώσω έναν τίτλο σε αυτές τις μέρες θα ήταν “Μεγάλη βαρεμαρα”.
4)Αναστασία Π.: Αγχος.
5) Αρετή Π.: Ηρεμία!
6)Αναστασία Μ.: Το πιο έντονο συναίσθημα που έχω, είναι πότε θα ξεπεραστεί αυτός ο ιός, αυτή η μάχη που δίνουν καθημερινά σε όλο τον πλανήτη, ιατροί, νοσηλευτές και λοιπό προσωπικό, όσοι εργάζονται ακόμη για εμάς, αστυνομία, τα σώματα ασφαλείας, οι ένοπλες δυναμεις, όσοι δίνουν τα πάντα για εμάς. Για εμάς που δεν τους έχουμε προσφέρει το παραμικρό ως ένδειξη ευγνομωσύνης.
Αναρωτιέμαι, θα βρεθεί το κατάλληλο εμβόλιο και πως όμως θα έχει μεταλλαχθεί ο ιός μέχρι το φθινόπωρο.
7) Εύα Θ:Το πιο έντονο συναίσθημα μου, είναι τη στιγμή που έχω τόσο χρόνο να μην τον σπαταλάω άσκοπα. Θέλω με το καλό, όταν τελειώσει όλο αυτό, να νιώθω ότι έκανα κάτι που άξιζε τον κόπο! Για εμένα αυτό σημαίνει, να γίνω καλύτερη στο βιολί!
j.c:Έχεις αλλάξει συμπεριφορά προς τους δικούς σου ή τους φίλους κλπ;
1) Αναστασία Ζ.: Όχι, ωστόσο κάποιες μέρες λόγω της πίεσης του εγκλεισμού, κάτι που θα πουν ή θα κάνουν ενώ σε κανονικές συνθήκες μπορεί να το προσπερνούσα, τώρα μπορεί να με εκνευρίσει πολύ περισσότερο.
2) Κυριακή Σ.: Η συμπεριφορά μου ως προς τους γονείς μου δεν έχει αλλάξει, προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα όλοι μαζί για να περνάει ευχάριστα και δημιουργικά ο χρόνος μας. Με τους φίλους μου όμως ναι, αισθάνομαι έντονα ότι μου λείπουν και δεν με καλύπτει καθόλου η επικοινωνία μέσω βίντεο κλήσεων.
3) Χρήστος Μ.: Όχι. Μπορεί να είναι δύσκολες καταστάσεις αλλά όχι τραγικές που θα σε κάνουν να αλλάξεις χαρακτήρα. Αλλά και πάλι δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να αλλάξει γενικά η συμπεριφορά του ανθρώπου.
4)Αναστασία Π.: Κατά βάση όχι. Ίσως έχω γίνει πιο υπερπροστατευτική.
5) Αρετή Π.: Δε νομίζω.
6)Αναστασία Μ.: Η συμπεριφορά μου δεν μπορώ να πω ότι έχει αλλάξει. Ίσως λίγο πιο απόμακρη συνειδητά αλλά πάντα με ένα χαμόγελο κ εξηγώντας τους λόγους.
Αξιοσημείωτο, είναι τώρα το γεγονός πως βλέπω να χάνεται κάθε ίχνος ανθρωπιάς. Επικρατεί η καχυποψία στο μέγιστο βαθμό. Αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον σαν να είναι λεπρός. Αντί να είμαστε ενωμένοι σαν μια γροθιά δυνατή. Το βίωσα κι εγώ ή ίδια όταν βγήκα με συναδέλφους για γκάλοπ πριν παρθούν όλα αυτά τα μέτρα κ επειδή κρατούσα μικρόφωνο, προφανώς για εκείνον τον “κύριο”, αποτέλεσα εστία μικροβίων. Δε θα ξεχάσω το βλέμμα του κ το ποσό σχολαστικά καθάρισε το κάθισμα στο οποίο καθόμουν παίρνοντας συνέντευξη.
Εύχομαι ολόψυχα να μη χάσουμε άλλο κομμάτι της ανθρώπινης υπόστασής μας. Αλλά αυτό να αποτελέσει την αφετηρία για τη δημιουργία ενός νέου, καλύτερου κόσμου.
Καλή δύναμη σε όλους όσοι νοσούν και κουράγιο στους ήρωες που δίνουν καθημερινά τον εαυτό τους για να είμαστε εμείς καλά.
7) Εύα Θ: Όχι, καθόλου. Πάντα ήμουν στον κόσμο μου και συνεχίζω να είμαι!!!
