της δημοσιογράφου, Ελένης Βασιλοπούλου @elena_juniorsclub
…Αδυσώπητος ο χρόνος, κυλάει σαν ποτάμι με μόνο προορισμό να εκβάλλει στη θάλασσα… Σε συνεπαίρνει μαζί του χωρίς να σε ρωτήσει ¨τι αισθάνεσαι;¨, κι εσύ πρέπει να ακολουθήσεις το ρεύμα του ποταμού, ¨το ρεύμα του χρόνου¨.
Πότε, πότε, γραπώνεσαι στις όχθες ή σε απομεινάρια κορμών και εκεί, κοντοστέκεσαι για να θρηνήσεις, άλλοτε αγαπημένα πρόσωπα τα οποία δε θα ξαναδείς κι άλλοτε αγαπημένα πράγματα που έχασες… Συναισθήματα ανόμοια, διαφορετικά, τα οποία σε κάνουν να νιώθεις πόνο, να πνίγεσαι και να δίνεις μάχη να κρατηθείς, μάχη για να παραμείνεις στάσιμος. Δεν έχεις το κουράγιο να κολυμπήσεις ή δεν έχεις τη θέληση.
Αναρωτιουνται γύρω σου, για τα δάκρυα που πλημμύρισαν τα μάτια σου και τρέχουν να συναντήσουν το νερό του ποταμιού… “Αδιανόητο να υπάρχουν άνθρωποι που πλημμυρίζουν το ποτάμι για ένα άψυχο πράγμα”.
Ένα άψυχο πράγμα…Δε θα ξεχάσω το κατεβασμένο σου κεφάλι, τη στενοχώρια που είχε η ψυχή σου, τον πόνο που σου προκάλεσαν αυτοί που έκλεψαν την μηχανή σου… Κι εκεί που είσαι αποφασισμένος να ¨κολυμπήσεις¨ αναζητώντας τη θάλασσα, χωρίς τη μηχανή σου, ξαφνικά την εντοπίζεις και τα συναισθήματα αλλάζουν. Καβάλα στη μηχανή, χαρούμενος, αφήνεις το ρεύμα να σε οδηγήσει.
Το αντικείμενο βρέθηκε αλλά χάθηκες εσύ… Κι ενώ οδηγούσες, ένα εμπόδιο μέσα στο ποτάμι, σε έκανε να σταματήσεις πάλι…. αυτή τη φορά έπρεπε να δώσεις τη μάχη για τη ζωή, έπρεπε να κολυμπήσεις πάλι. Μερικές φορές όμως, είναι άνιση η μάχη και ενώ οι γύρω σου ελπίζουν εσύ, βυθίζεσαι…
Πόσο δύσκολο να κατανοήσεις τον κόσμο γύρω σου… Δυσκολότερο να δεις από νωρίς τη θάλασσα και να καταλάβεις ότι η μόνη αξία της ζωής, είναι η ίδια η ζωή. Απίστευτο κι όμως καθημερινά, τοποθετούμε στην ίδια ζυγαριά τη ζωή μας και τα αντικείμενα που ποθούμε.
Θέλουμε μια ζωή γεμάτη ωραία συναισθήματα και ωραία πράγματα και όσο βρισκόμαστε στο ποτάμι, δεν αντιλαμβανόμαστε το ταξίδι του νερού. Δεν βλέπουμε τα φυσικά τοπία που διασχίζει ο ποταμός. Δεν αφήνουμε τις αισθήσεις μας ελεύθερες να απολαύσουν το φως του ουρανού, να δουν τη φύση που μεταβάλλεται συνεχώς, να νιώσουν τους ανθρώπους που κολυμπούν μαζί μας, να κατανοήσουν τις εποχές που παρεμβαίνουν και τροποποιούν, να χαρούν το χρόνο που ρυθμίζει το ταξίδι μας…
Εμένα, μου λείπεις εσύ… Και στο δικό μου ταξίδι αναζητώ πολλές φορές έναν κορμό να κοντοσταθώ και να σε αναζητήσω… Μα είναι αυτή η ορμή του ποταμού που με κάνει να κολυμπάω και δεν αντιστέκομαι. Ξέρω ότι στη ίδια θάλασσα θα ξαναβρεθούμε πάλι. Καβαλάω την μηχανή που άφησες και ταξιδεύω με τις αναμνήσεις μου… Στις αποσκεύες μου, είναι τα λόγια σου και όσα μοιράστηκα μαζί σου. Αφήνω ελεύθερες τις δικές μου αισθήσεις και πάω… Πάω εκεί, που με οδηγεί το δικό μου ρεύμα, το δικό μου ποτάμι…
(28 Μαρτίου 2015, σου έκλεψαν την μηχανή και το facebook μου υπενθύμισε την ανάρτηση που είχα κάνει τότε… 25 Μαϊου 2017΄, έφυγες για πάντα και γι αυτό δε χρειάζομαι κανένα facebook για να μου το θυμίζει… αφιερωμένο στη μνήμη σου, Κωνσταντίνε Παπαγεωργίου)
