Ζούμε σε μια εποχή που όλα αλλάζουν ή έχουν ήδη αλλάξει…
Από παντού έρχονται μηνύματα σύγχυσης, ανασφάλειας, αδιαφορίας. Τα ερεθίσματα που προσλαμβάνουν και οι έφηβοι από την τηλεόραση και τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι εικόνες βίας, υπεραναλύσεις ακραίων ψυχικών διαταραχών και παραβατικών συμπεριφορών, αδικίας, καταπάτησης κάθε είδους αξιοπρέπειας με κυρίαρχη τη σεξουαλική κακοποίηση. Τα παιδιά/έφηβοι μαθαίνουν από το κινητό ή την τηλεόραση ότι κινδυνεύουν ακόμα και από τους γονείς τους (!). Αυτό φυσικά δεν είναι ο κανόνας, αλλά δυστυχώς προβάλλεται ως νέα κατάσταση στην πραγματικότητα που βιώνουμε. Η οικογένεια χάνει την έννοια του καταφύγιου των μελών της και έχει χάσει την καθοριστική της συμβολή στη διαπαιδαγώγηση, στην καλλιέργεια αγαπητικών σχέσεων, συναισθημάτων και σεβασμού.
Τι μας συμβαίνει λοιπόν;
Έχουμε χάσει τα όρια στους ρόλους της οικογένειας. Οι ρόλοι σε θεωρητικό επίπεδο είναι υπαρκτοί και σήμερα, αλλά ακαθόριστοι.
Τι σημαίνει ο γονέας να γνωρίζει και να υπερασπίζεται το ρόλο του;
Ο γονέας οφείλει να μαθαίνει τον εαυτό του, να ασκεί την αυτοκριτική του και να πλησιάζει στην αυτογνωσία του. Είναι απαραίτητο να αποφασίσει και να καθορίσει τι είδους γονέας θέλει να είναι, και ποιες οι προθέσεις του απέναντι στα παιδιά του.
Χρειάζεται να ορίσουν οι γονείς από κοινού ποιοι είναι οι στόχοι τους γι’ αυτήν την οικογένεια και πώς μπορούν να τους πετύχουν.
Γνωρίζουμε ότι οι παράμετροι είναι πολλοί, αλλά θα επιχειρήσουμε να δώσουμε μια γενική διάσταση.
Αποφασίζω λοιπόν ως γονέας πώς θέλω να είμαι;
Εδώ και καιρό ακούμε πως είναι καλό να βγάλουμε τα “πρέπει” από τη ζωή μας και να απαλλαγούμε από τις πεποιθήσεις μας.
Είναι καλό ν’ απαλλαγούμε από τα “πρέπει” που μας επιβάλλουν οι άλλοι και δε μας επιτρέπουν ν’ αυτενεργήσουμε, αλλά όχι και από τις αρχές και τις αξίες μας. Άλλο πεποιθήσεις και άλλο αρχές και αξίες.
Από την άλλη πλευρά δεν είναι πάντα καλό ν’ απορρίπτουμε όλες τις συμβουλές που έχουμε ακούσει από το περιβάλλον μας. Επιλέγουμε να απορρίψουμε τις γνώμες – πεποιθήσεις που μάς βάζουν εμπόδια ως άνθρωποι κι ως γονείς.
Πόσο χρήσιμο είναι λοιπόν να καθορίσουμε τις αξίες και τις αρχές μας;
Χωρίς αυτές είμαστε χωρίς κατεύθυνση και ανασφαλείς, αφού δεν έχουμε σαφή όρια, ακόμα και με τα παιδιά μας. Γιατί είναι γεγονός ότι τα παιδιά, όταν έχουν όρια, αισθάνονται ασφάλεια.
Πώς βάζουμε τα όρια της γονεΪκής μας ιδιότητας;
Αρχικά αποφασίζουμε ποιες είναι οι αξίες μας, τι αξίζει δηλαδή να έχουμε στη ζωή μας και στην οικογένειά μας, ώστε να μας βοηθήσει να έχουμε ηρεμία, ισορροπία και εξέλιξη.
Μια χαρακτηριστική αξία είναι ο σεβασμός. Γνωρίζω ως γονέας τι είναι σεβασμός απέναντι στον εαυτό μου, στον σύντροφο, στα παιδιά μου και στους άλλους; Πώς τον υποστηρίζω; Η συμπεριφορά μου γίνεται το παράδειγμα στα παιδιά μου για να μάθουν να σέβονται τον εαυτό τους, εμένα και τους άλλους;
Βασική αξία του γονέα είναι η αγάπη. Οικογένεια χωρίς αγάπη, είναι μια απλή συγκατοίκηση, συχνά με οδυνηρές συνέπειες για τους «συγκάτοικούς» της. Γνωρίζουμε τι είναι αγάπη; Τι είναι αγαπητική αγάπη;
Έχουμε επίγνωση πως βασικό μέσο για την καλλιέργεια της αγάπης είναι η αποδοχή; Αποδεχόμαστε τον εαυτό μας ως γονείς; Αποδεχόμαστε τα έφηβα παιδιά μας; Πώς εκφράζουμε την αγάπη μας σ’ αυτά; Τι θέλουμε να δημιουργήσουμε σ’ αυτά;
Δίνοντας την αγάπη μας είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε ως γονείς τί θέλουμε να πετύχουμε. Οι συγκεκριμένοι στόχοι θα μας βοηθήσουν να έχουμε θετικά αποτελέσματα στη διαπαιδαγώγηση των εφήβων μας.
Παράλληλα, είναι σημαντικό να έχουμε και βασικές αρχές στη διαπαιδαγώγηση των έφηβων παιδιών μας. Να σημειώσουμε πως είναι απαραίτητο αυτές οι αρχές να εφαρμόζονται από πολύ μικρή ηλικία για να έχουμε τα αποτελέσματα που επιθυμούμε για τα παιδιά μας
Βασική αρχή είναι η συνέπεια. Η συνέπεια δημιουργεί σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ γονέα και εφήβου. Ο γονέας οφείλει να είναι συνεπής σε ό,τι δεσμεύεται απέναντι στον έφηβο και ορίζει στον έφηβο να κάνει το ίδιο. Ο έφηβος μαθαίνει από το βίωμά του μέσω του παραδείγματος του γονέα.
Η φροντίδα είναι βασική αρχή του γονεΪκού ρόλου. Φροντίζω τη διατροφή του εφήβου, την καθαριότητα του χώρου, την υγεία του, τον ύπνο του, την πρόοδό του, την ψυχολογία του. Φροντίζω σημαίνει νοιάζομαι για το σπίτι και τα παιδιά μου. Έτσι μαθαίνουν και οι έφηβοι να νοιάζονται για τον εαυτό τους, το χώρο τους και για τους άλλους.
Μπορούμε λοιπόν να μην παρασυρθούμε από τα ερεθίσματα της εποχής που αποδομούν την οικογένεια και το γονέα, και να ενδυναμώσουμε τη δική μας οικογένεια με το ενδιαφέρον μας και την αγάπη μας;
Εφηβεία και άγχος: 4 τεχνικές για να βοηθήσετε το παιδί να αποφορτιστεί
Ποια σημάδια δείχνουν πως η ερωτική σχέση του έφηβου παιδιού σας δεν είναι υγιής;
