Οι μάνες... του Γιώργου Τασίκα

του Γιώργου Τασίκα, Διευθυντή Νηπιαγωγείου Δ. Αχαρνών

Ήταν Αύγουστος του 1972 κι εγώ τρεισήμισι χρονών στ’ αμπέλια του χωριού με τον αδερφό μου και τα ξαδέρφια μου, τρώγαμε, σκυφτοί μην δει ο αγροφύλακας, σταφύλια!

Τα ξαδέρφια μου είδαν ένα ταξί να έρχεται, ο θείος κι η θεία είπαν χαρούμενα…πάμε σπίτι να τους δούμε.

Φτάσαμε στο σπίτι μας να δούμε τον θείο και τη θεία…οι γονείς μου ήταν. Μα μικρός σαν ήμουνα στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά κι αυτοί στη Γερμανία δεν τους είχα συνδυάσει ως γονείς.

Μάνα φώναζαν τα 5 ξαδέρφια τη θεία Παρασκευή, μάνα τη φώναζα κι εγώ μαζί τους.

Βέβαια μάνα ήταν κι θεία Πανάγιω, χήρα από το 1947…κι έκτοτε ήταν μάνα για όλους μας!

Όταν πήγαμε σπίτι με τα ξαδέρφια μου θεία και θείο φώναζαν τους γονείς μου, θεία φώναζα κι εγώ τη μάνα μου…μεγάλη η στεναχώρια στη μάνα μου, έκλαιγε και προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι αυτή ήταν η μάνα μου, η μαμά.

Θυμάμαι έντονα όλες αυτές τις εικόνες….όπως θυμάμαι που μετά από λίγο καιρό που με είχε στην αγκαλιά της και φτάνοντας στη βρύση Μέγκα για νερό, είδα παρακάτω τη θεία Παρασκευή κι άρχισα να φωνάζω δυνατά Μάνα!!!

Κλαίγοντας η μάνα μου προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν ήταν η μάνα μου η θεία…και τότε της είχα πει ότι εκείνη (η θεία) ήταν η μάνα μου κι εσύ η μαμά μου…

Πέρασαν τα χρόνια, η μαμά έκανε μεγάλες προσπάθειες να αναπληρώσει τον κενό χρόνο μας και φυσικά τα κατάφερε υπέροχα.

Μέχρι το τέλος της ήταν δίπλα μας, ως μαμά, ως μάνα, ως μητέρα!

Έφυγε η θεία Πανάγιω, έφυγε κι μάνα μου, μου έμεινε η μάνα – θεία Παρασκευή!

Εύχομαι σε όλες τις μάνες να είναι καλά όπου κι αν είναι…θα ζουν πάντα στη μνήμη μας.

Μάνες είναι κι όσες μεγαλώνουν παιδιά, όχι μόνο αυτές που τα γεννούν…