από την Νατάσσα Μανόνα, Δημοσιογράφο
Δεν είσαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που χωρίζει. Άλλωστε, δεν υπάρχει τίποτα πιο αντιφατικό από τη λέξη «πάντα».
“Θα είμαστε μαζί για πάντα” σου υποσχόταν κάποτε και τα μάτια σου έχτιζαν παλάτια και σε ταξίδευαν σε μέρη απάτητα.Τον έβλεπες σαν τον πρίγκιπα του παραμυθιού που ερχόταν να σε βγάλει από την απλή, άλλοτε αγχώδη καθημερινότητά σου, για να ζήσετε το δικό σας παραμύθι. Κι αν δεν σου αρέσουν τα παραμύθια, το δικό σας lovestory. Γεμάτο ένταση, συγκινήσεις, πάθος.
Όλα εκείνα που σε έκαναν να τον ερωτευθείς. «Είσαι το άλλο μου μισό», σου έλεγε, κι εσύ κρεμόσουν από εκείνα τα καυτά χείλη σαν να ήταν ο μέντορας σου. Άκουγες όλα όσα ήθελε να ακούσει μια γυναίκα. Εσκεμμένα; Κασέτα του ανδρικού φύλου που παίζει σε όλες τις συχνότητες; Όπως και να’ ναι… ακούς πάντα αυτά που θες.
Ίσως και να τα εννοούσε. Κι εσύ τι κάνεις; Πατάς το play ξανά και ξανά, ακόμη και τώρα που όλα τελείωσαν. Για να ξεπηδήσουν οι αναμνήσεις. Μήπως και βρεις παρηγοριά μέσα στο χάος των λέξεων εκείνων που κάποτε σου προσέφεραν χαρά, ηδονή και ένα άλλοθι για να ζεις.
ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΤΩΡΑ. Σήκωσε το κεφάλι σου και κοίταξε το πρόσωπο σου στον καθρέπτη.
Θέλεις αυτός που σχημάτισε τις ρωγμές πάνω σου να είναι ο άνθρωπος της ζωής σου;
Αυτός που σου έδωσε έναν αβάσταχτο πόνο που ξεχειλίζει διάχυτα στο πέρασμά σου;
Μάζεψε τα κομμάτια σου και προχώρα.
ΜΗΝ του δώσεις καν την ευχαρίστηση να δει τα αποτελέσματα που είχε ο χωρισμός σας πάνω σου.
Το τέλμα σε μία σχέση επέρχεται από διάφορους παράγοντες. Δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα που ο ένας εκ των δύο, φτάνει, κατόπιν εορτής να συνειδητοποιεί πως δεν γνωρίζει πραγματικά τι θέλει. Αυτό που ζητάμε όμως όλοι στις σχέσεις είναι η ειλικρίνεια. Μια αλήθεια χωρίς εκπτώσεις. Γιατί πώς να το κάνουμε αγόρι μου; Υπάρχουμε και εμείς που το συναίσθημα το βάζουμε πάνω από τη λογική. Με επέλεξες και σε επέλεξα για αυτό που είμαστε.
Κι αν φίλη μου, επήλθε η ρουτίνα στη σχέση σας, η ασυνεννοησία, το κέρατο ή απλά τα συναισθήματα από την πλευρά του τελείωσαν, κατάπιε το και κοίτα μπροστά.
Κλείδωσε στο χρονοντούλαπο τις αναμνήσεις που εσύ θέλεις και προχώρα. Ψάχνοντας το δέντρο, θα χάσεις ένα υπέροχο δάσος που απλώνεται μπρος σου. Κι αυτό ονομάζεται ΖΩΗ. Οι άνθρωποι που δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι μετά από κάποια χρόνια ή ίσως δεν θα έχεις πάλι την ευκαιρία να τους δεις. Να δώσεις και να πάρεις από εκείνους.
Βγες από την κρυψώνα σου, άνοιξε διάπλατα το παραθύρι σου, πάρε μια βαθιά αναπνοή και κατά την εκπνοή ξεφύσα όλα τα αρνητικά που σε σημάδεψαν.
Τώρα κοίτα τον ήλιο. Πόσο απλός και συνάμα τόσο όμορφος… Είναι δικός σου…
Δεν θα στον στερήσει ποτέ κανείς!
]]>
