από Κρητικού Μαρίνα, Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Φέρνουμε ένα παιδί στον κόσμο και προσπαθούμε για το καλύτερο. Επιλέγουμε το attachment parenting ως τη μέθοδο ανατροφής των παιδιών μας, με άμεση ανταπόκριση στις ψυχικές τους ανάγκες και άνευ όρων αποδοχή! Πόσο εύκολο είναι όμως για εμάς τους γονείς;
Πόσο εύκολο είναι αυτό το στυλ ανατροφής όταν δεν το έχουμε βιώσει στη δική μας παιδική ηλικία; Όταν έχουμε εισπράξει κυρίως τιμωρίες, σκληρότητα και απόρριψη; Είναι φορές που θέλουμε να ανταποκριθούμε άμεσα και με τρόπο που να δείχνει την ενσυναίσθηση και την άνευ όρων αποδοχή του παιδιού μας και κάτι μέσα μας είναι πιο δυνατό. Έτσι βγαίνει πρώτη μια έντονη αντίδραση αντίθετη με όσα θέλουμε να κάνουμε χωρίς να μπορούμε να την ελέγξουμε και να την ανακόψουμε. Αυτό που ακολουθεί φυσικά, είναι ο φαύλος κύκλος των ενοχών μας. Τα βάζουμε με τον εαυτό μας που για μια ακόμα φορά δεν φανήκαμε αντάξιοι των προσδοκιών μας.
Σε ποιον ανήκει όμως αυτή η “φωνή” που αντιδράει έτσι αυτόματα και παρορμητικά; Ουσιαστικά αυτό που “μιλάει” εκείνη την ώρα είναι το παιδί μέσα μας. Ένα παιδάκι που έχει βιώσει κατά κύριο λόγο την απόρριψη από τα πρόσωπα αναφοράς του και όσο κι αν προσπαθεί πολύ σκληρά, κάποιες φορές δεν ξέρει πώς να αντιδράσει διαφορετικά, καθώς έρχεται στην επιφάνεια η πιο οικεία αντίδραση.
Προσπαθούμε να κάνουμε την υπέρβαση και να έχουμε μια άλλη αντίδραση ανταποκρινόμενοι άμεσα στις ανάγκες του παιδιού μας, αλλά κάποιες φορές ίσως νιώθουμε ότι όλο αυτό μας ξεπερνάει. Είναι οι φορές που είτε ξυπνάνε μνήμες από το παρελθόν, είτε που ζοριζόμαστε σε άλλους τομείς της καθημερινότητα μας και όλο αυτό κάνει τη γονεϊκότητα να μοιάζει με ωκεανό όπου υπάρχει φουρτούνα και πολύ ψηλά κύματα και εμείς καλούμαστε όχι μόνο να μην βουλιάξουμε, αλλά και να βοηθήσουμε και όλους όσους κρέμονται από εμάς. Είναι ίσως εκείνες οι φορές που νιώθουμε πιο μόνοι και αβοήθητοι από ποτέ. Οι αντιδράσεις μας εκείνες τις στιγμές είναι τόσο αυτόματες που δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε και το συναίσθημα μας κατακλύζει.
Τι έχουμε περισσότερο ανάγκη εκείνες τις στιγμές; Κάποιον να μας νιώσει χωρίς να μας κρίνει. Κάποιον να μας στηρίξει σε αυτή τη δύσκολη στιγμή καθησυχάζοντας μας ότι θα είναι εκεί για εμάς. Το πιο σημαντικό όμως είναι να δούμε με αγάπη και ενσυναίσθηση το παιδί μέσα μας. Ας κάνουμε την προσπάθεια να το αγκαλιάσουμε και να του επιτρέψουμε να επουλώσει τις πληγές του. Αξίζουν τα παιδιά μας να μην ξαναζούν τα ίδια με εμάς βιώματα. Αξίζουν να αγαπηθούν σαν μοναδικά και ξεχωριστά πλάσματα που είναι!
Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
marina.kritikou@yahoo.com
